Steengoed

Na afscheid genomen te hebben van Anke en Kleis is het weer ‘just the two of us´ en is het weer even wennen aan het ritme. Na nog een aantal dagen Malibu gaan we op weg naar de Grand Canyon en die ligt inderdaad vlakbij Las Vegas waar we net vandaan komen. Maar om het toch nog een beetje spannend te houden kiezen we er dit keer voor om een andere weg te rijden. Na een dag rijden door één en al hete dorre droevenis zien we een KOA camping. Het fijne van KOA-campings, is dat ze altijd een zwembad hebben en dat kunnen we goed gebruiken. Deze camping is gelegen in het alom bekende Needles, vlakbij de Mojave woestijn. Na nog een laatste verkoelende avondduik in het zwembad zijn we maar naar bed gegaan. Met de hoop dat het nog enigszins zou afkoelen…. maar het leek alleen maar warmer te worden. Als laatste redmiddel heb ik maar een handoek nat gemaakt en mezelf gemummificeerd.
Grand Canyon was nog maar een klein stukje rijden en door de hoogte waarop de rand van de canyon ligt is de temperatuur er veel aangenamer. De Grand Canyon is ongeveer 450 km lang, 1800 meter diep en 30 km breed en is ontstaan doordat de Colorado zich door de jaren heen een weg heeft gebaand door de zachte zandsteen. Eén van de opmerkelijke dingen is dat dit de enige plek op aarde is waar je zo ver terug in de tijd kunt kijken, ongeveer 2 miljard jaar. De eerste dag hebben we langs de rand van de canyon gelopen en dan lijkt het wel een onaards stilleven. Alles staat stil, de bomen bewegen niet, schaduwen van wolken bewegen niet en het is er muisstil. Lopend langs de rand komen we continu waarschuwingsborden tegen. Deze waarschuwen ervoor dat je niet moet proberen om in 1 dag helemaal naar beneden en weer naar boven te hiken. Op een gegeven moment zien we een zeer orgineel waarschuwingsbord. Dit is een foto met als onderschrift ‘zo ziet de man eruit die niet levend uit de canyon komt’. Als je dan verder leest blijkt dat de meeste mensen die omkomen voldoen aan de omschrijving : man, tussen 20 en 40 jaar en in goede conditie. We hebben een aantal keer naar beneden gekeken, maar ons leek het toch niet zo aantrekkelijk om helemaal naar beneden te gaan waar het een soort woestijn is. Om toch een beetje vanaf beneden omhoog te kunnen kijken, wat natuurlijk wel een heel ander gezicht is,zijn we een paar honderd meter afgedaald en toen weer omgekeerd. Onderweg kwamen we een aantal mensen tegen met zware bepakking die in een soort van trance omhoog slenterden, hardstikke leuk zo’n tocht.
Het was natuurlijk te verwachten dat we een keer autopech zouden krijgen en inderdaad in Grand Canyon (maw the middle of nowhere) was het zover. We startten de motor en deze begint raar te bokken en onregelmatig te lopen. Na mijn korte autocursus (Louis bedankt !) dacht ik meteen dat het of een kapotte bougie of de distributieriem zou moeten zijn. In dat laatste geval zou verder rijden redelijk desastreus zijn, dus zette ik de motor maar meteen weer af. Gelukkig was er in het park ook een monteur te vinden en na eerst wat horrorscenarios over wegslepen en onderdelen vervangen tegen hoofdprijzen is de monteur even een kijkje gaan nemen. Wat blijkt, heeft zo’n bijdehante eekhoorn een stukje uit de bougiekabel gebeten. Om dit te ondervangen schuift hij er een stukje papier onder en kwakt er een klodder siliconen op en zegt ‘zo haal je de volgende garage wel….. ‘ superprofessioneel :). Ik moet wel toegeven dat hij gelijk had en dat we de volgende plaats zonder pech bereikten. In de prachtige plaats Page de auto meteen maar een onderhoudsbeurt gegeven. Leek ons wel een goed plan, na zo’n 22.000 kilometer te hebben gereden. Bij de check bleek er een olielekje te zitten en ze raadden aan om toch de distributieriem te vervangen. Aangezien de auto al meer dan 200.000 kilometer heeft gereden, vonden wij dat ook verstandig. We willen liever niet in een Mexicaanse woestijn stil komen te staan.
Auto ter repartatie en wij ondertussen naar de Antelope canyon en we waren niet de enige….. Een kleine kloof even buiten Page trekt blijkbaar hele volksstammen. We gaan in kleine groepjes naar binnen en de gids heeft werkelijk een naam voor elke schaduw of uitstekende steen die er te zien is. Als gratis service maakt hij foto ‘s voor je met je eigen camera….succes gegarandeerd :) Er was ons gezegd dat we te laat in het seizoen waren voor een lightbeam, zo’n prachtige zonnestraal die in de kloof valt, helaas helaas. Maar halverwege de rondleiding kijkt onze indianenvriend op z’n horloge en zet het op een lopen. Zou er een flashflood komen? We volgen de beste man dwars door de mensenmassa heen en plots stoppen we bij een lightbeam, wat een held !
In het busje op de terugweg nog even vrienden gemaakt met mensen uit San Diego en New York, altijd handig. Terug bij de garage staat onze groene vriend al op ons te wachten. Nog wel opmerkelijk is dat op de bon stond dat er 6 bougies vervangen moesten worden, dus ik heb nog maar even gevraagd of onze auto toch 6 cilinders had ipv 4……. :)
We vervolgen onze trip naar één van de andere parken op het Colorado plateau, Bryce Canyon. Alle nationale parken hier hebben iets te maken met zandstenen rotsen, die door de natuur bizarre vormen hebben aangenomen, zo ook Bryce Canyon. Dit park is bekend om zijn hoodoos of stalagnieten (niet in een grot) in kleuren varierend van wit, oranje tot rood. Na eerst het park verkend te hebben vanaf de vele uitzichtpunten zijn we de volgende ochtend afgedaald naar de bodem van de canyon. Een golvende trail leidde ons door smalle spleten en langs ongeloofelijke uitzichten over het zogenaamde amphiteather.
Onderweg naar Arches nationaal park merken we dat het toch ook hier herfst begint te worden. Niet zozeer aan het ons zeer bekende herfstweer, want we hebben nog altijd zon en zo’n 30 graden, maar aan de prachtig felgekleurde berkenbomen die de bergtoppen langs de weg sieren.
Onderweg maakten we nog even een pitstop bij de lokale supermarkt in Green river om even de voedselvoorraad aan te vullen. We stonden ons al enige tijd te verwonderen over het schamele groente aanbod, toen het plotseling begon te rommelen en even later kwamen er zelfs lichtflitsen aan te pas alsof de hemel zou openbreken… Dat deed het ook soort van, de sproeiinstallatie van de groente ging namelijk aan. Zelfs daar weten ze een show van te maken :).
We besloten om ook in Green river te overnachten, omdat dit de laatste groene oase was voor Arches en we niet per se weer zo’n hete nacht hoefden te beleven. Het was heel heeel vroeg toen we de volgende morgen opstonden om naar Arches te gaan. Volgens insiders was het namelijk beter als je voor de middaghitte de zwaarste wandelingen al achter de rug had, en wie zijn wij dan om dat in twijfel te trekken. Dus daar gingen we, het leek verdorie wel midden in de nacht. Het was zelfs zo vroeg dat we de zonsopkomst konden meemaken. En eerlijk toeggeven, dat was wel fantastisch mooi zo met dat kale berglandschap. Dan belemmert tenminste niets het zicht :).
Volgens schema kwamen we rond 8 uur het park binnen. Het was zowaar bewolkt, dat komt daar dus echt heel zelden voor. Maar dat was voor ons prima, want het is stukken prettiger vertoeven in de woestijn wanneer je toch flink aan de bak moet. Tijdens onze hikes is het wel opvallend (en dat is eigenlijk in alle parken tot nu toe) dat je op heel veel plekken te pletter kunt vallen. Er zijn helemaal geen hekjes of balustrades of iets dergelijks. Maar goed een beetje uitdaging kan geen kwaad :). Zoals je kunt verwachten bij de naam Arches staan er in het park dus stenen bogen, die zijn ontstaan door erosie. Je vraagt je toch af hoe dat heeft kunnen gebeuren en hoe ze kunnen blijven staan. Je krijg er wel iets minder ontzag van voor die Romeinen met hun bogen, de natuur maakt zelfs bogen zonder hulp.
De vroeger door mormonen bewoonde canyon Zion was het laatste park van de big circle. Dat de mormonen hier geweest zijn is moeilijk te ontkennen, want de naamgevingen spreken boekdelen: Virgin river, Angels landing, the altar of sacrifice, the three patriachs enz... De kronkelende rivier die zich een weg baant door een groene oase welke geflankeerd word door gigantisch steile rotsen spreekt dan ook erg tot de verbeelding. Zeker als je je bedenkt dat het klimaat buiten de canyon erg warm en droog is dan zou je bijna denken dat dit een hemels geschenk is.
In Zion is er net zoals in de Grand Canyon een gratis shuttlebus systeem en mag je niet met je auto het park in. Dat werkt eigenlijk best prima. De Amerikanen moeten er nog wel een beetje aan wennen. Ze moeten met andere mensen in dezelfde wagen zitten en ze mogen niet hun geliefde eigen auto mee. Allereerst natuurlijk even langs het visitor center om info te krijgen over wat er zoal te doen is. Zo is er een hike door een nauwe kloof, waarbij je grotendeels door het water loopt of zelfs stukken moet zwemmen. Klinkt wel interessant natuurlijk. Na een praatje met een ranger komen we erachter dat je een stukje de kloof in kan lopen, maar om de eerste hoek moet je meteen zwemmen….. en het water is nu niet echt op z’n lekkerst. Daarnaast was er de komende dagen een grote kans op een vloedgolf in de kloof. Volgens ons niet echte ideale omstandigheden dus. Maar het leek ons toch leuk om even te gaan kijken. Naar de kloof toe liep een mooie hike langs de rivier. Toen we daar aankwamen waren verschillende mensen zich aan het klaarmaken om de kloof door te gaan. Wij staan daar dus even naar te kijken. Op dat moment kwamen ook al mensen terug. Wij dachten ‘zozo bikkels, dat hebben ze snel gedaan’. Wat blijkt ; ze zijn net om de hoek gegaan waar het water zo diep was dat ze moesten zwemmen en daar waren ze niet op voorbereid dus kwamen ze weer terug….. Supergoede voorbereiding op zo’n toch wel riskante hike. En het erge was dat ze niet de enigen waren.
Na zo’n dag rondsnuffelen vonden we het wel tijd voor weers eens wat serieuze actie en kozen we een stevige hike uit. Een nieuwe uitdaging met een hoogteverschil van 655m (vergelijkbaar met een afspraak op de 219de verdieping van een gebouw zonder lift). De lengte heen en terug was 15km en deverwachtte looptijd 5 uur. Eens even kijken of we dat kunnen. He gatver, we moesten natuurlijk ook hier vroeg voor opstaan (middagzonnetje is nooit zo lekker als je omhoog loopt). De tweede keer lukte dat ook nog. Om 7 uur zaten we netjes in de bus en om 8 uur waren we al aan het klimmen, als enige natuurlijk. De trail leidde door de ontzettende gave Echo canyon. Leek wel een beetje op de Antelope canyon. Even verderop werden we zelfs van dichtbij aangestaard door een kudde bighorn sheep, die leken te denken ‘waar zijn jullie nou helemaal mee bezig’. Na 3 uur zigzaggend steil omhoog lopen over een ‘pad’ van ongeveer een meter breed, met aan de ene kant de rotswand en aan de andere kant een diepe afgrond, over losse stenen stappend bereikten we de top en hadden we een mooi uitzicht over de canyon, hooray ! De weg naar beneden was zowaar nog leuker omdat we toen heel veel zwoegende mensen tegen kwamen die nog omhoog gingen. Wij hadden het lekker al achter de rug :).
Voor de dagen daarop was zowaar regen voorspeld in Zion en daar houden wij niet van op vakantie, dus hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar Lake Mead gereden. Hier vieren jaarlijks een miljoen Amerikanen vakantie, dus daar zal wel wat te beleven zijn. Komen we daar aan is het gewoon een lelijk kunstmatig meer in een droog woestijnachtig berglandschap. Ja d’r is wel water ja, maar daar is ook alles mee gezegd. Wel grappig is dat we daar in dat woestijnlandschap een bord langs de weg tegenkwamen dat waarschuwde voor overstekende schildpadden :).
Aangezien we er zo goed als langreden hebben we ook maar even de beroemde Hooverdam bezocht. Voldoet precies aan de verwachtingen ; groot, hoog, een stuwdam met wat oude details. Maar wat nergens verteld wordt is het afvoerputje van 10m doorsnede, die als een soort reuzenglijbaan door de berg naar beneden gaat, geweldig!
Het was alsof de tijd had stilgestaan in LA. Er was helemaal niets veranderd in de afgelopen 2 weken. De eerste avond terug in de stad zeer beroerd geslapen door laagvliegende vliegtuigen, toeterende treinen en stationair draaiende rv-motoren op 10m afstand. De volgende dag maar even geklaagd over het geluid. Mochten we de rest van ons verblijf in een cabin slapen. Op een echt bed en zo, vet! Deze geweldige oplossing was mede mogelijk gemaakt door de campingeigenaar, beter bekend als tough guy. Deze man was een aardige ex-marinier, die op de camping rondscheurde in een gele gepimpte golfkar met allemaal Amerikaanse valggetjes erop. Na dit geweldige aanbod wilde hij natuurlijk wel even een kletspraatjes houden. We hadden het even over de gangs in LA. Waarop de campingeigenaar zei dat als hij één van die leden tegenkwam hij wel even zou laten zien wie er een tough guy was. Hij was namelijk een tough guy en dat bleef hij een aantal keer herhalen totdat ik toch maar vroeg ‘maar hoezo dan?’ Nou dat was dus omdat hij in 5 oorlogen had gevochten en hij wel wist wat echt vechten was enz.. Daar hield het natuurlijk niet bij op, hij was ook getrouwd geweest met miss Guadelajara, had zijn eigen nachtclub in LA en nog een hotel. En nu woont hij dus in een caravan op de camping, where did it go wrong zou je zeggen….Hij durfde zelfs nog te zeggen dat wij een ‘funny little vehicle’ hadden, moet hij nodig zeggen met z’n golfkarretje!
In LA hebben we ook de plaatselijke bouwkundige hoogstandjes onder de loep genomen. Waaronder natuurlijk Prada LA van onze medelander Rem Koolhaas. Deze winkel is gelegen aan de niet onaardige Rodeo drive, waar alle mogelijk denkbare dure bolides door de straat cruisen en niet te vergeten een oude toyota :). We hebben nog gekeken of de auto ergens voor de deur van een winkel tussen een maserati en een lamborghini konden parkeren, maar helaas het was te vol :). Van alle gebouwen die we bekeken hebben was de Wayfarers Chapel van Lloyd Wright het meest indrukwekkend. Dit werd versterkt door de lokatie, op het randje van een klif tussen de bomen met uitzicht op zee.
Een tegenvaller is wel dat onze laptop er mee uitgetoedeledokiet is en we hem vervroegd naar huis hebben moeten laten terugkeren. Consequentie is dat we bij deze blog even geen foto’s kunnen plaatsen (vanwege technische redenen). Dus dat wordt googlen voor de geinteresseerden ! :). We hebben al wat bedacht voor de komende blogs dus niet getreurd. Het enige voordeel is dat wat je niet hebt ook niet gejat kan worden…
Op dit moment zijn we in San Diego en bereiden we ons voor op Mexico. Gisteren spraken we voor het eerst een Amerikaan die positief was over Mexico. Hij werkte welliswaar in een reiswinkel, maar hij was er tenminste wel geweest ! Dat is wel wat anders dan de gebruikelijke reacties ; ‘dat is veel te gevaarlijk’, ‘moet je niet doen’, ‘drugsbendes’, ‘ze vermoorden toeristen om hun bezittingen’ enz. Allemaal bange Amerikanen die nooit een voet buiten hun eigen staat hebben gezet, laat staan in Mexica zijn geweest. Toppunt was wel een lokale vvv medewerker die zei ; ‘maar daar hebben jullie in Nederland toch ook zo’n last van, die buitenlanders’. Met andere woorden ; ze houden niet zo van Mexicanen hier.