Roadtrip forfour

Ditmaal een gastblog, voor een frisse kijk op Amerika. Hiske en Gaby zijn al zo veramerikaniseerd, Gaby zoekt soms zelfs naar Nederlandse woorden. Inmiddels zitten wij in het vliegtuig terug. Het is ongeveer 22.45 uur in Labrador, Canada, waar we nèt over vliegen. We hebben twee bijzonder fijne weken gehad, waarbij het met name super was om na drie maanden mijn lieve zus en gab weer te zien. Het was even aanpassen, met z'n allen in de kleine Rav, maar het lukte!

Wat algemene dingen in de USA die ons opvielen:
-Veel slecht geplaatste wegwijsborden.
-Weinig groenten (ze vinden aardappels ook groenten dus 1 portie friet en je hebt je dagelijkse groenten weer gehad).
-Gewicht in uitersten: mensen zijn vaak óf dik, óf dun.
-Amerikanen zeggen graag 'good for you!'
-Amerikanen laten spleten vallen tussen de wc-deur en het kozijn, waardoor je veel zeer ongewenste doorkijkjes krijgt...

Wat ons opviel aan his en gab:
- ze zijn al helemaal gewend aan hun zwervend bestaan
- ze koken heel lekker op een campinggasje
- ze missen ons helemaaal niet... :)

We hebben heel veel gedaan de afgelopen tijd.
6 september zijn we naar San Francisco gevlogen. H&G wachtten ons al op in de aankomsthal en hadden een supermooie camping vlakbij uitgezocht. De camping lag midden in de natuur, en op die camping hebben we al direct een stinkdier gezien, en Kleis zelfs een coyote. Die laatste hebben we allemaal wel hard horen huilen. Volgens de eigenaar hadden we het állerbeste plekje met een bruggetje en een beetje afgezonderd, sterker nog, zijn favoriet, echt het állerleukste plekje met een bruggetje en een beetje afgezonderd , zoals hij zeker 20 keer bleef herhalen… . Dus dat was goed.

De eerste dag bleek helaas gelijk onze slechte invloed: de eerste autopech van de hele 3 maanden. We reden langs een man die het gras in de berm snoeide, en precies op dat moment: PATS. Het kleine ruitje aan de zijkant aan diggelen door een steentje. De beste man, een Mexicaan, Abel Sanchez geheten, probeerde uit alle macht zijn aandeel in het geheel te ontkennen ("volgens mij kwam het steentje toch ècht van binnen uit de auto"). Toen we vroegen naar zijn baas, die het ruitje wellicht kon gaan vergoeden, bleek hij zwart te werken en onverzekerd te zijn. Daarnaast was er een grote angst ontslagen te worden. ("mijn baas heet Bob, ik ken geen achternaam, ik heb geen nummer, er is geen bedrijfsnaam, mijn salaris krijg ik wanneer we elkaar toevallig tegenkomen op straat") Het begon bijna een echt probleem te worden, toen de zogenaamde uiteindelijk tot Bob Hernandez gedoopte baas even kwam kijken hoe het werk vorderde. Deze man, Michael McFarland, manager bij een groot mijnbouwbedrijf, hielp ons zonder een enkele moeite via zijn bedrijf binnen een dag aan een nieuw gratis ruitje, èn betaalde de taxi in de tussenliggende tijd. We hopen alleen dat Abels aanstelling niet onder het geheel geleden heeft...

San Francisco is een veelzijdige stad, met antiek trammetje/veerpont/benenwagen hebben we alles verkend. Vooral Alcatraz was bijzonder om te bezoeken. Een gevangeniseiland, waar de mensen niets meer hadden dan een paar vierkante meter, en met een paar behoorlijk intrigerende ontsnappingspogingen. (Zie Escape From Alcatraz 1979) De laaghangende dichte mist die over San Francisco hing was ook heel mysterieus, en voedde de fantasie. We zagen de nooit gevonden ontsnapte boeven, die zich maandenlang uithongerden om tussen de tralies door te passen, en nephoofden maakten van allerlei materialen, overal opduiken. Op de laatste dag van Alcatraz' bestaan schijnt men de overgebleven bandieten gewoon te hebben laten gaan! Dat had de anderen behoorlijk wat moeite kunnen besparen..We hebben het stadsbezoek afgesloten met een etentje bij een heerlijke Italiaan, iets wat volgens His en Gab heel zeldzaam is in de USA.

We zijn via een aantal pittoreske kustplaatsjes verder naar beneden getrokken via de bekende Big Sur, waarvan Carmèl opnieuw volgens H&G een heel fijne uitzondering op de regel was, met winkelstraatjes, gezelligheid, cafeetjes en restaurantjes. Het meest bijzondere, en wel bij Amerika passende, wat we hier zagen, was een priester die met groot vertoon een auto met water besprenkelde en hem zegende voor veilige tochten. We hebben even getwijfeld om hem te vragen de Rav ook te zegenen, onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet, maar ons gebrek aan vertrouwen in de kracht ervan vonden we toch wat weinig respectvol voor de lieve priester.
Verder zagen we aan de kust supermooie rotsen, maakten we een wandeling (een hike, zoals dat heet in reizigersland) langs de opspattende golven en zagen we zeeleeuwen die behoorlijk aan het brullen waren , een zeeotter met baby en zeeolifanten. Ook zijn we onder de indruk van pelikanen, de manier waarop zij hun iets wat uit verhouding zijnde lichaam onhandig in de zee storten in de hoop een vis te vangen blijft een lachwekkend gezicht. We hebben een origineel Amerikaanse saloonavond gehad, compleet met pullen bier, plaktafels, een schreeuwende tv, grappige barman en blote vrouwen op de muren. We waren wat geschokt dat we ons moesten legitimeren voor 21, maar we'll take it as a compliment.

Yosemite was next. Dit is een van die indrukwekkende parken die we al vaker op Hiske en Gaby's foto's hebben mogen bewonderen. De eerste drie campings waren vol, de rest was zonder douche, het stroomde bij aankomst van de regen, maar door de twee uur durende zoektocht naar een slaapplaats hebben we uiteindelijk wel een van de prachtigste zonsondergangen ooit kunnen meemaken. De zon tekende silhouetten van dennenbomen, en de watervallen en bergen om ons heen maakten de ervaring compleet. Toen we in het pikkedonker op de laatste camping aankwamen, deze ook vol bleek, en de moed ons bìjna in de schoenen zonk, kwamen twee van onze vriendelijke oosterburen vertellen dat hun plek best groot was en we er wel bij mochten komen staan. Onze redding, we hebben ze direct alles uit het verleden vergeven.

Wakker worden van de squirrels, tussen de hoge bomen in een heus woud was heerlijk. Duitsland liep wel wat schuin, dus erg lekker hebben we niet geslapen, maar dat mocht de pret niet drukken. We hen 2,5 dag doorgebracht in het park en er echt van genoten. We hebben een (overigens toegestaan) kampvuur gemaakt, wat ons een boze buurvrouw en een officiële rangerwaarschuwing opleverde door een klèin beetje rookontwikkeling en het zachtjes scheuren van karton. Jammer dat we de boze buurvrouw op de volgende camping opnieuw tegen het lijf liepen, en ze daar opnieuw uit haar slof schoot.. Oeps! Gaby en Kleis hadden namelijk een voetbalveldje gemaakt op de lege plaats naast ons met behulp van een aantal tassen. Totdat er opeens een auto de plek op komt rijden en daarop halen G en K de tassen weg, zoals het hoort. Stapt die vrouw uit en begint te schreeuwen dat dat haar plek is en dit de onze, vervolgens rijdt ze weer weg en neemt ze een andere plek…. Zonder reden natuurlijk, dat begrijpen jullie.
Later die avond hebben we nog een biertje gedaan en de lokale Mexicaanse ober gevraagd naar zijn favoriet. Dat bleek een donker biertje te zijn volgens hem, waarop wij zeiden we hebben liever een witte, toen zei de ober natuurlijk dat zijn favoriete bier toch wit was…
En toen: Las Vegas! Ook Hiske en Gaby wilden deze stad wel even echt ervaren, en waren bovendien wel weer eens toe aan een echt matras onder zich, dus boekten we twee kamers in casino-hotel La Riviera. Dit betekent: zo vanuit je bed achter de gokkasten en blackjack-tafels rollen! Het was een hotel met alles er op en er aan, neonlichten straalden ons al in de parkeergarage tegemoet; de vergane glorie van een oud beroemd glamourhotel was geweldig. De luxe kamers, een dag tevoren met veel korting geboekt wegens de opvul-noodzaak, voldeden geheel aan onze verwachting. Een bad, een minibar en een fijn reusachtig bed, alles deed Hiske en Gaby terugverlangen naar het gewone leven. ;)

Kleis, de meest ervarene op casinogebied, leerde ons de kneepjes van het vak, onderwijl onze ogen uit kijkend naar alle bijzondere mensen: vooral veel vrijgezellenfeestjes, eenzame zielen en zogenaamd ‘trailer trash’, maar ook wat schijnbaar zeer rijke mensen en natuurlijk mensen zoals wij… Er zijn in Vegas bijzondere dingen te zien, zoals een compleet pretpark in een hotel, Europa in het klein nagebouwd (jaloerse Amerikanen, get your own culture!), nep-krekelgeluiden rond de hotelzwembaden, enorme casino’s als het MGM Grant en het Belaggio. Ook hebben we een echt Amirikaans all-you-can-eat-ontbijtbuffet uitgeprobeerd waar spare ribs, chinees, taart en bier natuurlijk op het menu staan…. We zijn een keer heerlijk uit eten geweest, waar we – zeer onder de indruk van de grote porties – vroegen of iemand ooit een bord geheel leeg gekregen had. De ober dacht even serieus na en zei; ‘No, I cannot remember anybody..” We kregen een doggie-bag… We hebben nog een middagje gewinkeld (levispijkerbroeken voor 15 euro!!) en de laatste avond hebben we tot half 5 in de ochtend in ons eigen hotel-casino doorgebracht met twee grappig Ieren, die volkomen naïef als enige zet een stapeltje dollars op 19 zetten, niet dat ze enig idee hadden hoe je roulette speelt maar goed. Blijkbaar hadden ze een iers geluksklavertje bij zich want het werd inderdaad 19, en doordat ze geen idee hadden hoe het nu verder ging lieten ze al hun gewonnen geld op 19 staan en je raad het al, de volgende ronde werd het weer 19… vervolgens speelden ze juichend met bakken vol geld verder…. en verloren alles weer. Zoals onze croupier Tony altijd zegt: “If you play long enough…you ‘ll loose.”

Na een lange tocht in de rav en een pitstop bij een slechte Mexicaan, hebben we nog een slotdag in Los Angeles gehad. Dankzij de Mexicaan bracht His deze dag op het toilet en in bed door (gracias, amigo….) en wij in de zee bij de camping, wat heerlijk koud was en met mooie grote golven. En dat was het alweer. Het was geweldig, fantastisch, en ik vind het maar niks dat het 9 maanden duurt voor we weer gevieren leuke dingen kunnen doen. Maar dat ze mooie dingen zien en doen is duidelijk!!