Grensgebied

Op 10 minuten rijden van hartje San Diego vinden we een kampeerplek. Onze laatste stop voor we de grens overgaan. Een rustige camping aan een mooie baai direct naast een natuurgebied voor een luttele 50 dollar (=35 euro) per nacht, welcome to California!
Tijdens ons bezoek aan Antelope Canyon hebben we Scott ontmoet, een gast van 25 die uit San Diego kwam en die ons wel wat meer van de stad wilde laten. Na wat mailuitwisseling spraken we af dat ik hem zou smsen voor een definitieve ontmoetingsplaats en tijd. Aangezien ik een Nederlandse telefoon en abonnement heb moet ik daarvoor wel het landnummer weten van de VS. En die wist ik natuurlijk niet, dus maar even bij Amerikaanse buren op de camping vragen. Landnummer???, nooit van gehoord….. Ze komen natuurlijk nooit in het buitenland dus waarvoor zou je dan iets moeten weten over een landnummer :) Dan maar op internet zoeken, dat levert meer op.
Diezelfde avond nog afgesproken in Pacific Beach. Wij hadden er op aangedrongen dat we graag naar the place to be in San Diego wilden. Maar Scott wilde per se naar Pacific Beach (in La Jolla boven San Diego). Pacific Beach (PB voor ingewijden) blijkt echter ook echt een place to be te zijn, wisten wij veel. De kroeg waar we afgesproken hadden was best dichtbij en we besloten om te gaan lopen. Gelukkig kwamen we er na 100 meter al achter dat we waarschijnlijk een ID nodig hadden als we een biertje wilden, dus nog even snel de rijbewijzen in de zak gestopt. Na een klein stukje lopen kwamen we al op de boulevard waar allemaal kroegen en clubs zaten, eigenlijk best wel heel gezellig. Even later, na een iets langer stukje lopen dan verwacht, komen we bij de desbetreffende kroeg en laten we nonchalant onze ID zien. De reactie van de beste uitsmijter: ´We dont accept drivers license`……wtf? Later in een kroeg zonder controle vertelde Scott ons dat bijna iedereen in de VS een fake ID heeft, omdat ze dan op jongere leeftijd de kroeg in kunnen in plaats van wachten tot ze 21 zijn. Het is dan gebruikelijk om een ID te hebben uit een ander land, omdat ze die niet herkennen bij de controle.
Na een aantal pitchers van lokale bieren te hebben getest en het nodige geklaag over de campingprijs, die in het weekend zelfs 60 dollar (=42 euro) bedraagt, nodigde Scott ons uit om bij hem te crashen. Scott woont in een grote typisch Amerikaanse gezinswoning in een mooie buurt , samen met 5 huisgenoten, 2 honden en een kat. Het leek verdacht veel op een studentenhuis: gebroken raam in de woonkamer, pooltafel middenin de eetkamer, een gigantisch bioscoopscherm en natuurlijk overal spullen. De eerste avond hebben we een all american avond gedaan. Dit betekent diepvriespatty´s (hamburgers) van de bbq op een bun (sponsbroodje) met een sidesalad (blaadje sla) en de nodige saus. Vergezeld door enkele locale topbieren (die absoluut goed waren btw). Daarna hebben we een redelijk slechte film gekeken op de superluie bank en een potje pool gespeeld.
Scott voldoet aan een aantal Californische vooroordelen, zo is hij een echte surfdude. Daar moest ik natuurlijk gebruik van maken dus toen hij vroeg of ik mee ging surfen sloeg ik dat niet af. Het water was wat aan de frisse kant, dus Scott dacht dat ik zijn oude wet-suit wel zou passen. Het feit dat hij ongeveer 30 centimeter kleiner was dan ik maakte het nog een hele strijd om dat pakkie aan te krijgen. Maar na een beetje rekken en strekken zat ik erin. Ik dacht nog: ´lekker zo die rits aan de voorkant dan kann je hem tenminste een beetje los doen, want anders is het best warm´. Dus ik laat het reslutaat even zien aan Scott, die vervolgens heel hard begint te lachen en zegt dat ik hem beter andersom kan aantrekken met de rits achter. Ik vond het ook al raar zo´n lang touw aan de rits…… :)
Na eerst Hiske even gedropt te hebben in de oude binnenstad rijden we naar, volgens Scott, het mooiste en beste surfstrand in de regio, La Jolla beach. We waren inderdaad niet alleen en na een beetje wax gesmeerd te hebben op de plank en wat theorie , was het de hoogste tijd voor de praktijktest. Met de ruime ervaring op het gebied van luchtbedvaren had ik al een goede basis voor het timen van de golf. Maar d’r zit toch wel verschil tussen een luchtbed en een surfplank. Het lijkt wel alsof iemand je een duw geeft en dan ga je toch best hard. Zo hard zelfs dat elke keer als ik wilde gaan staan, ik al op het strand vastliep. Uiteindelijk is het toch 2 keer gelukt om te gaan staan en een stukje te surfen. Het is zeker voor herhaling vatbaar. Wel mooi dat Scott halverwege nog even zegt dat het beter is om met je voeten te slepen wanneer je door het water loopt, er kunnen namelijk roggen zitten, daar komt ie nu mee… Gelukkig geen rog gezien die middag, maar je begrijpt dat ik heel braaf met mijn voeten gesleept heb.
Na 2 dagen in huiselijke omgeving, het kopieren van alle documenten (zodat we de originelen nog achter de hand hebben) en het inslaan van boodschappen alsof we naar een derde wereldland gaan, is het de hoogste tijd om naar Mexico te gaan!!
Door alle horrorverhalen van bange Amerikanen hebben we afgesproken met het Duitse stel dat we in Canada ontmoet hebben om samen de grens over te steken. Dit doen we bij Tecate, want dat is volgens kenners de beste en rustigste plek om dit te doen. Wanneer we die ochtend om 9 uur bij de Rabobank (jaja) in Tecate aankomen staan onze oosterburen al op ons te wachten. Stefan und Swantje gaan ook naar Argentinie en hebben in Duitsland een Landrover gekocht, deze helemaal omgebouwd en toen verscheept naar Canada.
Bij de grens nog even snel de tank en de reservejerrycan volgooien (je weet maar nooit wanneer je weer een tankstation tegenkomt) en dan kunnen we de grens over. Bijna zonder dat we het doorhebben rijden we de grens over. Dat ging makkelijk alleen ……….. we moeten nog aan de VS-kant onze greencard inleveren om te bewijzen dat we het land uit zijn. Daar zijn ze megastreng in en mochten we hem niet inleveren dan krijgen we grote problemen mochten we ooit weer naar de VS gaan. Volgens hen zijn we dan al die tijd illigaal in de VS geweest. Dus na dit te hebben uitgelegd aan de Mexicaanse douaniers staken we weer de grens over naar de VS (onder het gelach van de Mexicanen). Ook dit ging echter gemakkelijk al snapten ze bij de VS-douane niet helemaal waarom we bij binnenkomst van de VS onze greencard wilden inleveren :).
Maar goed ondanks alle verhalen dus niks geen lange rijen bij de grens; we kunnen eigenlijk gewoon doorrijden. Ware het niet dat de Mexicaanse mennekes van de grenscontrole het Duitse voertuig dermate interessant vinden dat ze deze wel even willen inspecteren. Na een (zeer) korte controle kunnen we doorstoten naar de immigracion. Hier krijgen we een bonnetje, met dit bonnetje moeten we naar de bank om te betalen voor onze toeristen visum (blijkbaar vertrouwen ze die mannetjes van de immigracion niet zo met cash) en dan moeten we maar weer terugkomen. In echte schoolbankjes moeten we formulieren invullen. Bij het controleren van deze formulieren blijkt dat de beste man nog nooit van de ´Netherlands´ had gehoord en even moest opzoeken of het wel bestond. Gaby had netjes opgeschreven dat hij ´Dutch` was, dat maakte het nog weer ingewikkelder voor de arme man. Was Gaby nou Dutch of Netherlands? Maar uiteindelijk krijgen we de stempels en toeristenvisum en zijn we officeel toegelaten in Mexico, hooray!
Volgens plan rijden we via Ensenada naar San Felipe, niet echt een logische weg maar wel de veiligste en goedkoopste. Onderweg komen we langs een aantal militaire controles. Deze zijn voornamelijk bedoeld om drugshandel tegen te gaan, al snappen we nog niet helemaal wat ze denken te voorkomen. Het ziet er behoorlijk intimiderend uit met hun grote geweren en serieuze gezichten, maar ze stellen eigenlijk weinig voor. Het helpt vooral als ze erachter komen dat we nauwelijks spaans kunnen (un poco). De vragen beperken zich dan meestal tot: ´waar ga je heen´, ´waar kom je vandaan´ en ´ben je op vakantie´. Die kunnen we beantwoorden, niet omdat we ze verstaan met hun rappe spaans, maar omdat we ondertussen weten dat dat de vragen zijn die ze stellen. De rest van de vragen moeten we meestal bantwoorden met een beetje staren en zeggen ´No comprando´. Vervolgens zijn ze het snel zat en laten ze je doorrijden :)
Na een dag door de woestijn kruipen komen we aan in San Felipe. Je mag hier hooguit 80km per uur rijden, maar ook veel 60, 40 en zelfs 20km en je hebt meestal geen idee waarom). Uit angst om aangehouden te worden door de politie houd je je er maar aan. Ondanks dat je op de meest onmogelijke manieren aan alle kanten voorbijgescheurd wordt door de Mexicanen. Maar ja aan de andere kant, wij hebben geen haast, wij hebben vakantie :).
De camping bij San Felipe blijkt een buitenwijk van de VS te zijn, waar veel Amerikanen zelfs 9 maanden van het jaar te vinden zijn. Je moet je dan een woestijn voorstellen, die doorloopt tot in de zee. Het water is minstens 28 graden en er is nergens begroeing te vinden (terwijl de zon je wegbrandt bij 40 graden) Lijkt me inderdaad heerlijk om 9 maanden door te brengen, het ware paradijs. De volgende morgen verlaten we daarom ook met pijn in het hart deze oase.
Zijn we net lekker onderweg, komt er een wegomleiding. Vlak daarvoor zeiden we nog tegen elkaar: ´die wegen zijn helemaal zo slecht nog niet´. De omleiding was eigenlijk een slechte dirtroad en na een half uur vonden we het toch een beetje verdacht worden. Dus wierpen we een tweede blik op de kaart: blijkt dat dit de echte weg is (geen omleiding) en dat dit nog wel 130km zo verder gaat…... Twee uur later stoppen we bij een soort van camping. Als we stil staan is alles nog aan het natrillen van de slechte weg en vind ik een los getrild schroefje waarvan ik niet weet waar die vandaan komt…..Dan komt er een vriendelijke Mexicaanse knul aangerend en die vraagt 5 dollar (= 3,50 euro) voor een nachtje slapen op de camping/strand. Als we het strand oprijden zien we dat de sanitaire voorzieningen grotendeels weggewaaid zijn. Dat wordt dus gat graven ……en zand erover zeg maar. Maar het was wel een supermooi strand. Aan beide kanten omsloten door rotsen en het was helemaal van ons alleen.
Na een uitgebreide maaltijd gemaakt te hebben met z´n vieren hebben we nog lange tijd liggen uitbuiken. Kijkend naar de vele vallende sterren totdat het te koud werd en we lekker konder slapen. Totdat de zon opkwam, want toen vond een of andere coyote het nodig om te gaan zitten huilen vlak naast onze tent. Na het ontbijt konden we weer verder op de rest van de slechte weg, want we waren pas op de helft….Soms was er een paralellweg ontstaan naast de slechte gravelweg van los zand. Die was veel vlakker en leuker om op te rijden, omdat het een beetje leek alsof je op ijs reed. Onderweg kwamen we nog een van de vrachtwagen gevallen speedboot tegen, die midden in de woestijn lag, konden we lekker even een stukje varen :).
Dan rijdt je dus op zo’n slechte weg waar hoogstens 5 auto’s per dag komen en dan heb je toch een militaire checkpoint. Je kon ook wel zien dat ze het druk hadden aan de schelpen die ze gevonden hadden (allemaal precies deyelfde) en de uitgebreide teksten die ze ermee in het zand geschreven hadden…
Het is al aan het einde van de middag als we het beloofde paradijs, Bahia de Los Angeles, bereiken, althans het paradijs volgens de boekjes. Misschien had de schrijver ervan een zonnesteek of zand in z’n ogen, want dat paradijs hebben wij niet kunnen vinden. Wat we wel vonden was een hele goeie taqueria, waar de dienstdoende Mexicaanse vrouw de lekkerste taco’s tevoorschijn wist te toveren. We hebben wel alle smaken moeten proberen, omdat we niet wisten wat wat was, ook niet na uitleg van de vriendelijke mevrouw. Heel naar :)
Naar het schijnt is San Ignacio ook een mooie plek. Maar na lang staren naar de kaart wordt het wel duidelijk dat dat niet in 1 dag te halen is. Dus we besluiten om in Guerro Negro een tussenstop te maken. Voordat we Guerro Negro bereikten, passeerden we nog even de grens tussen noord en zuid Baja. En dan moet je natuurlijk een controlepost hebben. Hier werden onze grapefruits afgepakt en moesten we 20 pesos betalen om door een wolkje desinfecterende mist te rijden. Erg bang voor fruitvliegjes …..
Guerro Negro is de toeristenstad voor het walvisspotten en nu nog extreem rustig. De walvissen komen hier om kleine walvissen te water te laten, maar helaas pas in december dus we zijn te vroeg. De stad is precies wat we niet zoeken, maar gelukkig valt de camping op het eerste gezicht niet tegen. Totdat we willen gaan betalen en de eigenaar opeens de prijs omhooggooit, omdat we met de auto zijn, alleen backpackers betalen de tentprijs….zakkewasser.
Auf wiedersehen is wat we de volgende dag tegen onze buren zeiden. Zij gingen namelijk de kust verder verkennen en wij hadden wel behoefte aan een plek om even te relaxen, een plekje met wat meer schaduw. Wat we vervolgens in San Ignacio vonden was een ware oase midden in de woestijn. Een meertje gevoed door warmwaterbronnen omringd door dadelpalmen. Hier zijn veel kolibries, witte reigers, haviken, ijsvogels en een uil te vinden. Het water is heerlijk om in te zwemmen en de zeer vriendelijke campingeigenaar heeft zelfs een aantal hangmatten voor ons van zolder gehaald. Nu zijn we hier al een aantal dagen aan het lezen over Mexico en aan het relaxen. Genietend van de heerlijke dadels.
Gisteren kwamen plots onze oosterburen weer langs en zij blijven hier nu ook even plakken, voor de rest is de camping totaal verlaten. We hebben ook al de kano van de camping uitgeprobeerd naar de hotsprings een heel stuk stroomopwaarts. Ook de kano mochten we zomaar lenen, echt aardig van Manuell.
Komende week gaan we nog verder naar het zuiden van de Baja om vervolgens vanaf La Paz de veerboot te nemen naar Mazathlan.