Van gele steen tot rood bos

Na de Yellowstone canyon waren we natuurlijk nog niet klaar met het oudste nationale park ter wereld, de volgende stop was Mammoth hot-springs. Dit was eigenlijk een heuvel die volledig door geisers gemaakt is, dat wil zeggen dat de bacteriën die in het hete water leven wat uit de aarde komt een soort koraal maken in allerlei kleuren (afhankelijk van de temperatuur) en na verloop van tijd ontstaat dan een opeenstapeling van allemaal terrassen. Oké de uitleg klinkt een beetje wazig maar dan moet je de foto’s maar even bekijken :P.
Omdat de verkoelende regen nog steeds uitbleef zijn we ’s middags lekker in een riviertje gaan zwemmen, die eigenlijk verdacht warm was voor een gletsjerrivier..... de volgende dag zouden we ontdekken dat de grootste geiser van het park en nog vele andere kleine geisers hun warme water in deze rivier loosden. Hiske zei nog zo “hè wat raar dat mijn benen zo glimmen na t zwemmen” :).
Na nog meer rook, stoom, bubbels en grommende geluiden (nog meer geisers dus) kwamen we bij de Grand Prismatic Spring, waar we van te voren de hoogste verwachtingen van hadden. Rond de geisers zijn hier allemaal houten steigers aangelegd zodat je er dichtbij kunt komen. Bij de grand prismatic spring is dat echter niet erg interessant want hij heeft een doorsnede van ongeveer 50 meter en dus totaal niet overkomt als je er vanaf ooghoogte naar kijkt. Dus wij waren alvast aan het zoeken naar uitkijktorentje ofzo, maar we hadden kunnen weten dat die er natuurlijk niet zou zijn. Aangezien alle uitzichtpunten hier langs de weg altijd nul uitzicht bieden door de bomen die het uitzicht belemmeren en sowieso je altijd het beste uizicht hebt vanaf de weg waar geen stopplaatsen zijn :). Maar nadat we onze frustratie even gedeeld hadden met een Amerikaan die hier al jaren kwam en het helemaal met ons eens was, zagen we opeens de bergen aan de overzijde van de geiser. Die moeten we beklimmen zeiden we tegen elkaar en ook voor die Amerikaan ging een wereld open. Na een korte wandeling begonnen we aan de klim en zo te zien waren we niet de eerste die op dit geniale idee waren gekomen :P. Toen we boven waren bleek ook waarom, echt een fenomenaal uitzicht had je vanaf hier op de geiser (zie foto). Onvoorstelbaar dat al die kleuren natuurlijk zijn, lijkt meer op een chemische afvalstortplaats.
Nu waren we klaar voor de grande finale, Old faithfull. Bepakt met lunch en camera liepen we naar de bekendste geiser van het park. In het boekje lazen we dat de erupties met enige regelmaat optraden en dat er tussen de 70 en 90 minuten tussen elke uitbarsting zat, dus we waren voorbereid op een lange zit. Maar toen we bij de rand kwamen was het al aardig druk en was hij al een beetje aan het sputteren, maar ja misschien deed hij dat al de hele tijd, wie zal het zeggen. Totdat de mensen om ons heen gingen staan en onrustig begonnen te lopen. We waren dus precies op tijd, net na de reclames zeg maar voor de film begint. Opeens spoot er een krachtige waterfontein tientallen meters de lucht in en bleef dat een aantal minuten volhouden, totdat hij net zo plotseling weer ophield en de mensenmassa terugkeerde naar de auto. Dit was een mooie afsluiting voor een mooi park vonden we, dus stapten we in de auto, op zoek naar een slaapplaats.

De volgende dagen zouden we weer terug rijden richting Oregon (inderdaad door die vreselijke omgeving) maar dan niet helemaal over de interstate. Er was namelijk halverwege een scenic byway die ongeveer dezelfde kant opging en we wilden ook nog even kijken bij de Painted Hills, die aan deze weg lagen dus dat kwam goed uit. En wonderbaarlijk genoeg was deze weg een stuk groener (dat kon ook niet anders natuurlijk) en zagen we zowaar nog coyotes onderweg. De Painted Hills waren heuvels die gekleurd waren door de mineralen in de grond en zo, maar het leek erop alsof iemand ze met graffiti bespoten had, maar dan mooi :P. Aangezien dit middenin een soort woestijn lag, hadden we de hoop al opgegeven dat we lekkere koele groen schaduwrijke lunchplek zouden vinden. Maar niets was minder waar tegenover het rangerstation had de ranger de tijd en moeite gevonden om een stukje land zo te irrigeren dat er een groen grasveld was komen te liggen met hier en daar een grote boom. Waar die rangers al niet goed voor zijn ;-).
Onze camping van die dag lag aan een klein riviertje en hier moesten we natuurlijk even in zwemmen. Nou bleek zwemmen iets teveel van het goede omdat het een klein beetje koud was en het water niet hoger kwam dan de knie. Dus Hiske ging even afkoelen door op een steen in het water te zitten en ik vond het wel een uitdaging om naar de overkant te lopen. Opeens begint Hiske in paniek te spartelen en te schreeuwen …. blijkbaar had ik een slang wakker gemaakt die bij Hiske verhaal ging halen. Ze had hem eerst nog met de vlakke hand op z’n kop geslagen, maar toen hij daarna weer terugkwam werd het toch iets te dreigend. Achteraf bleek het maar om een onschuldige tuinslang te gaan, maar dan schrik je toch even.

Gelukkig hadden ze op deze camping weer chipmunks en die wil ik bij deze graag kronen tot het grappigste knaagdier. Live entertainment voor je tent.

Het Crater Lake was onze volgende tussenstop voordat we de kust zouden bereiken. Dit is een meer dat ontstaan oor een ontplofte vulkaan zo’n 2000 jaar geleden. De krater die is achtergebleven heeft een omtrek van ongeveer 50 kilometer en de rand van de krater ligt ook nog eens op een grote hoogte waardoor je een gigantisch uitzicht hebt op de omgeving. In de loop der tijd is de krater gevuld met regenwater en smeltwater waardoor er een prachtig blauw meer is ontstaan.

De eigenlijke reden om nogmaals dwars door Oregon te rijden was omdat we langs de kust naar San Francisco wilden rijden. Dit stuk kust staat beschreven als uitzonderlijk mooi, dus we hadden hoge verwachtingen. Nadat we Californië binnengereden waren moesten we natuurlijk bij het eerste beste strand even stoppen, het is toch Californië. En het beeld van mooie stranden en allemaal surfers werd meteen bevestigd. Het enige wat niet helemaal overeenkwam met ons beeld was dat de wind wel heel erg koel en vochtig was en het water ijs en ijskoud was. We konden dus alleen maar kijken naar de golven en de surfers (in hun wetsuits, de watjes :P). Maar eigenlijk was dit wel het ideale klimaat vonden wij. Onze camping lag vlakbij het Redwood National Park en we konden ons tentje opzetten op een supermooi plekje in een bos van Sequoia’s. Even een educatief momentje: Uit onderzoek blijkt dat deze bomen wel 3200 jaar oud kunnen worden. Met een stamomtrek van 32 meter en een hoogte van 83 meter worden ze ook wel mammoetbomen genoemd. Ze kunnen overigens zo oud worden, omdat insecten niet kunnen leven op dit hout en hij door zijn dikke bast bijna immuun is voor bosbrand. Doordat er bijna geen insecten leven in deze bossen, leven er ook weinig ander dieren en is het fluisterstil in deze bossen, het enige geluid dat je hoort is het vallen van dennennaalden. Dit was dan ook het enige dat we ’s nachts hoorden. Daarnaast was er echt absolute duisternis. Je kon je hand niet zien als je die voor je gezicht bewoog. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit eerder buiten heb meegemaakt. Er komt toch altijd wel ergens licht vandaan.

Die avond hebben we ons avondmaal bereid op een picknickplek met een panoramisch uitzicht over een groot deel van de kust en de Klamath River. Deze rivier maakte onderdeel uit van een indianenreservaat, dan denk je meteen aan mannen met lange haren op paarden die op bizons jagen, maar hier visten ze met netten op zalm en halen ze geld op met hun casino’s. Indianen mogen namelijk als enige gokgelegenheden bezitten in Amerika.
Vanaf deze plek hebben we de volgende dag een lange, supermooie hike gemaakt door de bossen en langs de kust. Tijdens deze wandeling kon je af en toe de zeeleeuwen horen brullen afgewisseld met het slaan van de golven tegen de rotsige kust. Op de Hidden Beach hebben we nog een aantal overblijfselen gevonden van wat voorheen zeehonden waren, eromheen zaten allemaal kalkoengieren (een kruising van de twee smerigste en lelijkste beesten levert inderdaad ook een lelijk beest in het kwadraat op) te wacht tot ze het kadaver verder konden uithollen.
Ons bezoek aan het Redwood park hebben we afgesloten met een wandeling door het bos welke aan de grondslag lag van het nationale park. We hebben de drive through tree overgeslagen, dit was voor ons een net iets te schreeuwerige toeristenattractie. Vandaag weer de weg op richting San Fancisco, onderweg dachten we dat er brand was langs de kust, maar dit bleek de mist te zijn die vanaf de zee het land binnendreef. Echt bizar zo’n smalle strook dichte mist opeens. Maar hopelijk levert die mist ons straks een extra mooi plaatje op van de Golden Gate bridge….. Aanstaande dinsdag komen Anke & Kleis ons vergezellen voor twee weekjes en gaan we de kust tussen San Francisco en LA onveilig maken. Ben benieuwd of ze nog naar huis willen als ze twee weken ons leventje mogen leven :-D