Aguacates y cacahuates (avocado´s en pinda´s)

Na twee zeer zwoele nachten en met nog een zoute nasmaak in de mond van het bodyboarden laten we Puerto Angel achter ons. Eerst slingert de weg nog door jungleachtige vegetatie en kunnen we af en toe een glimp van de zee opvangen. Langzaam maar zeker wordt het steeds heuvelachtiger en verdwijnt de zee voorgoed uit ons zicht, op naar Ocozocautla. We hebben vandaag een lange reis voor de boeg en mede daarom besluiten we om eens een keer de cuota (tolweg) te nemen. Hier is gelukkig weinig verkeer en je mag/kan hier beduidend harder rijden dan op de libre (gratis weg, bezaaid met kruipende vrachtwagens en aanverwanten). Toch is het alsnog een hele worsteling omdat er een keiharde wind staat. Ondanks de wind arriveren we dankzij de cuota ruim binnen de tijd in Ocozocoautla (niet te verwarren met Coatzacoalcos). Als bonus kunnen we deze keer de camping zo maar in 1 keer vinden, we worden er nog een keer goed in! De camping is dit keer geen traditionele camping, maar een opvangtehuis voor weeskinderen, of kinderen waar de ouder niet meer voor kan zorgen. Hogar Infantil is de naam voor het opvangtehuis en in eerste instantie lijkt het een beetje op een grote kinderboerderij, omdat het een vrij groot terrein is waar de schapen gewoon loslopen en er ook nog kippen en varkens gehouden worden. Op dit terrein staan een aantal gebouwen. De slaapvertekken zijn verdeeld over drie huizen voor de oudere jongens , kleine jongens en de meisjes. Dan is er nog een hoofdgebouw waar gezamelijk wordt gegeten, en een gemeenschappelijke ruimte. Dit alles wordt in goede banen geleid door een missionarissen-echtpaar, Amerikaanse Dori en Cubaanse Pedro. Er zitten ongeveer 60 kinderen in dit opvangtehuis, waarvan de kleinsten door 2 tante´s (tia in het Spaans) een beetje in toom worden gehouden. Interessant is dat alles door de kinderen zelf wordt gedaan; van schoonmaken, eten maken, kippen voeren tot aan het slachten van een varken aan toe. Op het moment dat wij aankomen is het kerstvakantie, wat betekende dat de kinderen niet naar school hoeven en heel veel energie over hebben.... Nadat we de tent hebben opgezet komen een stel jochies vragen of ik met ze wil voetballen (domme vraag). Na een korte blik op het speelveld zie ik nog een handjevol koters met een bal spelen en denk: ´Dat zal niet veel actie worden´. Dus ik besluit op blote voeten te gaan, niet in de laatste plaats omdat zij dat ook doen. Vervolgens worden er opeens partijen gemaakt en komen er ook oudere jongens tevoorschijn, toen werd het menes. Na vijf minuten spelen kom ik erachter dat mijn zool begint los te laten en dat schoenen misschien toch niet zo´n slecht idee zijn :P. Die kleine lefgozertjes zijn nergens bang voor (zelfs niet om als keeper op het beton te duiken!) en kunnen verdomd goed voetballen, maarja zoals het ook op het WK had moeten zijn wint Nederland overtuigend :). Daarna probeer ik ze in gebroken Spaans het spelletje ´tienen´ uit te leggen en volgens mij begrijpen ze het zowaar.
De tweede dag ontmoeten we Jo, een kunstlerares uit Texas, die bij het weeshuis een muurschildering komt maken om de boel op te fleuren. Het lijkt ons leuk om hierbij te helpen, maar dat betekent wel een langer verblijf dan de twee dagen die we in gedachten hebben. Als we dan toch langer blijven, dan is het misschien ook leuk om hier kerst te vieren . De kinderen noemen ons inmiddels al tio Gaby en tia Hiske :), dus we zijn al goed ingeburgerd. We moeten wel even polsen of Pedro en Dori het ook een goed idee vinden (aangezien we hier niets betalen voor het kamperen). Zij vinden het heel gezellig als we nog langer blijven, sterker nog ze bieden ons een kamer aan met bed en we mochten alle maaltijden meeeten! Kijk dat vinden wij nou nog eens gastvrij.
Voor elke maaltijd moeten alle kinderen netjes in de rij staan op de stoep voor het hoofdgebouw. De kleinste voorop en dan oplopend tot de grootste achteraan, de meisjes rechts en de jongens links. De kinderen die te laat komen (er gaat bij elke maaltijd een sirene) worden ontvangen met applaus en boegeroep en door Pedro bedankt dat ze toch nog even tijd kunnen vrijmaken om mee te eten :) . Bij onze eerste gezamenlijk maaltijd moet ik meteen bij de mini-niño´s aan tafel en Hiske bij de mini-niña´s. Niet dat we veel verstaan van wat de kinderen zeggen, maar het was wel aandoenlijk dat ze helemaal plaats voor je maken en alles met hun handen proberen uit te leggen.
De schijf van vijf hanteren ze in Mexico niet echt, soms eet je tortilla´s, aardappel, bonen, rijst en een rijstdrankje in een maaltijd, in ieder geval geen tekort aan zetmeel :). Maar we hebben ook hele aparte lekkere dingen gegeten. Dit is de top 5: Cubaans gestoofd varkensvlees, yucca met knoflooksaus, gesmolten bakbanaan (dat heet hier een macho banaan, omdat het een grote banaan is…?), horchata (rijstdrankje), soya chorizo (@ Anke: zou Kleis zou weer intrappen :)) met roerbakei. Wat we ook ontdekken is dat de tortilla meerdere functies vervuld, het is een servet, een dipstick (opgerold, wat ze heel handig in een simple beweging kunnen), bestek en natuurlijk als bord. Tot grote hilariteit van de kinderen oefenen we het ´tortilla-oproltrucje´.
In het nabijgelegen Tuxtla bevindt zich volgens de Lonely Planet een mooie dierentuin met alle dieren uit de staat Chiapas. Onderweg hiernaartoe niets anders dan de gebruikelijke chaos op de weg in een grote stad. Maar op een gegeven moment word de chaos de Mexicaan in de auto achter ons net iets te veel en hij rijdt via onze achterdeur bij ons naar binnen. Hij rijdt gelukkig zachtjes dus het voelt een beetje zoals in de botsauto´s. Gelukkig mankeerdt niemand wat (ik wil nog Bram Moszkowicz-reclame nadoen :), maar laat dat toch maar achterwege) en is er alleen blikschade. Gelukkig hebben wij een reservewiel achterop wat de schade bij ons beperkt houdt tot een flinke deuk en alles werkte nog. Zijn auto komt er minder goed vanaf, maar goed het is dan ook zijn schuld :P. En waar is de politie als je ze nodig hebt, nou precies daar komen ze al meteen aan…. De politieauto wordt zeer strategisch gepositioneerd zodat het overige verkeer nog meer oponthoud te verduren krijgt. Na een tijdje uit hun neus te eten (ze zijn met zes politieagenten) bedenkt 1 van hen dat het slim is om het overige verkeer te waarschuwen. Er word dus een tak van een boom afgebroken en deze wordt midden op de weggegooid. Superduidelijk en veilig toch? Daarna keren de agenten weer terug naar hun plekje onder de boom, lekker in de schaduw (je moet er toch niet aan denken dat je in een zwart uniform gaat werken in de zon!). Maar goed, de hoofdagent neemt netjes onze gegevens op en die van de dader. We worden een beetje ongerust als we zien dat hij de gegevens noteert op een afgescheurd stukje papier. Dat zal het politierapport zijn denken we, fout, dat is voor zijn eigen administratie, hoezo rapport, waar heb je het over..? We moeten dus zelf de rest maar uitzoeken. De vriendelijk, niet-Engelssprekende dader stelt voor om naar de garage te gaan en daar een prijsopgave te vragen voor reparatie van de opgelopen schade. Lijkt ons een prima plan. De reparatie blijkt een smak geld te gaan kosten. Wat het voor ons echter lastig maakt is dat we dan 2 dagen zonder auto zitten. We hebben geen idee waar we dan onze spullen moeten laten en hoe we weer terugkomen naar het weeshuis. Dus we kiezen ervoor om het geld uit te laten betalen zodat we het laten kunnen laten repareren. Op de terugweg besluiten we om het gewoon niet te reparen en nu rijden we dus met een aangeslagen auto rond. Het is wel goed voor ons imago van arme sloebers, en aan de binnenkant zie je er niets van :P. De dag erop halen we de dierentuin wel en het blijkt te zijn wat wij ook van een dierentuin verwachten, met dieren en zo :). Maar wel leuk om er achter te komen welke dieren we al in het echt hebben gezien en hoe deze dan heten (en of ze giftig zijn enzo :)).
Woensdag is het zwemdag, alle kinderen gaan zwemmen in het onverwarmde (zeg maar gerust koude) zwembad. Niet dat iedereen kan zwemmen, maar een beetje plonzen in een pierebadje is toch ook leuk. Ik prober nog wat kinderen een beetje zwemles te geven maar dat is makkelijker gedacht dan gedaan. Mede omdat 1 van de begeleidsters mijn adviezen tegen spreekt ´Nee hoor borstcrawl is veel beter dan schoolslag om boven water te blijven´. s´Middags komen de oudere jongens ook nog even buurten en dit zorgt voor een iets andere sfeer, opeens gaat iedereen elkaar in het water duwen, bommetjes maken en verliezers van wedstrijdjes in het water jonassen. Mijn grande bomba vinden de niño´s geweldig en daar praten ze zelfs met het avondmaal nog over :).
Aan het einde van de middag bezoeken Hiske en ik nog de Sima de las Cotorras (=papagaaien) bezocht, maar die kunnen ze beter de Sima sin Cotorras noemen. Dit zou een grote put zijn met een uniek klimaat op de bodem, waardoor er duizenden groene papagaaien leefden. Maar het bleek dat zee r slechts twee maanden per jaar waren ennuh ….. nu even niet.
Kerst staat voor de deur en we willen graag wat terugdoen voor alle gastvrijheid, die we hier krijgen van Pedro en Dori. Daarnaast zien we dat de kinderen zich ook een beetje vervelen en dat er weinig voor ze wordt georganiseerd. We besluiten om op tweede kerstavond een lekker dessert te maken (ze hebben eigenlijk nooi t een toetje). Voor de kinderen willen we op het beton voor het hoofdgebouw het spel ´twister´ en een hinkelbaan verven. Dat blijkt lastiger dan je zou denken. De kinderen willen er zo graag op spelen dat ze niet kunnen wachten tot de verf opgedroogd is. Daarom creeren we uiteindelijk maar een safety zone met touw om ervoor te zorgen dat ze er niet vroegtijdig op gaan spelen . De twister-draaischijf wordt door de lokale timmerman naar onze aanwijzingen vervaardigd en daarna door ons ingeverfd. De kinderen hebben het spel al snel onder de knie en het is leuk om te zien hoe fanatiek ze zijn. ´Mano izquerdo a roja, pie derrecha a verde.´
Onder leiding van Pedro is er voor het kerstdiner een heerlijk Cubaans varkengebraad bereid, vergezeld met yuccapuree en knoflooksaus. Alles wordt geserveerd aan een lange tafel, die voor deze special maaltijd buiten op de veranda is geplaatst. Na het eten is het tijd voor een kerst-mis in het kleine gezellige kerkje op het terrein. De mis wordt geleid door de gitaarspelende Dori, die ook priester blijkt te zijn. Er worden allemaal Spaanse kerstliedjes gezongen (meegeblerd :)) en na het gebed is het tijd voor de traditionele slok wijn en brood. Leuk was dat Pedro ook in de rij staat en bij zijn beurt de hele beker wijn leegdrinkt….. tot hilariteit van de kinderen. ´Pedro!!´ horen we Dori nog zeggen :).
Na de mis is het tijd voor de piñata´s, de aardewerken voorwerpen omkleed met fleurige gekleurde frutsels, gevuld met snoep. De kandidaten krijgen een blinddoek om, een honkbalknuppel in de hand en worden een aantal keer rondgedraaid. Het publiek gaat massaal een aantal passen naar achteren op het moment dat de geblinddoekte kandidaat los gaat. Met een wild gezwiep van de knuppel komt het kind, met behulp van goede en slechte richtingsaanwijzingen, soms dichtbij de piñata in de buurt. Helaas niets geraakt, de tweede kandidaat heeft meer geluk en slaat de piñata aan diggelen. Al het snoepgoed valt op de grond en daarover heen onstaat onmiddelijk een hoopje van kinderen die snoep willen bemachtigen. Bij de tweede piñata heb ik ook nog een snoepje weten te bemachtigen voor Hiske :).
De dag erop breekt eindelijk de dag aan dat er begonnen ging worden met de muurschildering. Jo stelde dit elke keer uit omdat ze er nog geen ´goed gevoel´ over had (jaja zo´n type was het). Ze had echter ´s ochtends een ingeving gekregen en nu kon alles grof opgezet worden op de muur. Door kunstenaars uit de stad welteverstaan, niet door de kinderen zoals iedereen dacht. Maargoed later mogen de kinderen onder begeleiding ook een beetje schilderen (waarna de kunstenaars het een ander weer gingen herstellen). We hebben helaas het eindresultaat niet meer kunnen zien, maar die krijgen we nog via de mail. ´S middag is het tijd voor ons dessert, deze word geserveerd op het zelfde bord als de bonen, rijst en chorizo (wat is dat meergangen?). Het is leuk om te zien dat bijna iedereen voor nog een ronde van het dessert gaat, inclusief Pedro die een half bord volschept om deze vervolgens stiekem in zijn kantoor op te eten ;-).
De volgende dag zijn we onze spullen aan het inladen in de auto, komt de dienstdoende ´snake-patrol´ naar ons toe om te vertellen dat er een koraalslang onder de auto zit en laat ons deze zien. Wij hadden net in de dierentuin gezien dat deze dodelijk giftig kunnen zijn. Je hebt ook een ´look-a-like´ die niet giftig is. Er is echter een handig trucje voor om de twee uit elkaar te houden: ´black on yellow, kill a fellow. Red on black, friend of jack´. En dit is absoluut de giftige variant, niet dat ook maar een van de kinderen er bang voor is, nee ze willen hem allemaal van dichtbij bekijken…? Maar de jongens van de slangenjacht weten hem professioneel met een stokje op het hoofd op te pakken en van het terrein te verwijderen.
Na uitgebreid afscheid vervolgen we onze weg naar San Cristobal. Een heel leuk stadje in de Bergen, waar we deze keer maar een nacht doorbrengen om daarna door te rijden naar Palenque. Dit omdat we met oud en nieuw graag in Merida willen zijn. Onderweg van San Cristobal naar Palenque komen we een nieuwe fenomeen tegen, de ´deslave´, wat eigenlijk betekent dat je erop moet rekenen dat je zomaar een afgrond in kunt rijden omdat de weg is weggespoeld! Verder zien we nog varkens met dezelfde beharing als honden, authentieke indianen in klederdracht en vogelspinnen en slangen, die op de weg aan het opwarmen zijn, totdat ze worden overreden. Helaas komen we e rook achter dat er op dit stuk geen benzinestations zijn. Wat heel raar is want soms zitten er wel 5 tankstations op een rijtje. Gelukkig zijn we voorbereid en hebben we een reserve jerrycan met benzine (@ Dirk: zie je we luisteren heel goed naar je :)). Ik weet niet welke heldere geest deze jerrycan heeft ontworpen, maar het tuitje is dus niet lang genoeg om het er in een keer in te gieten…. We moeten dus een satestokje gebruiken om het erin te kunnen krijgen (en nee, die werd niet meegeleverd met de jerrycan :)).
Palenque ligt weer op zeeniveau en dat is te merken aan de temperatuur, die is hier weer stukken hoger en de zo ook de luchtvochtigheid (wat volgens ons niet per se iets goeds is :P). Wel gaaf is dat we nu in een klap zomaar in de vette jungle zijn. ´s Nachts worden we uit de slaap gehouden door de aanwezige brulapen en alle andere jungle geluiden. De volgende ochtend zijn we al vroeg uit de veren want we willen voor de grote mensenmassa bij de ruines zijn. We verkennen met behulp van een gids (die we delen hadden met een belgisch/hongaars stel) het park. Maar op het moment dat we niets willen kopen bij de souvenirstalletjes, die we onder zijn begeleiding aandeden, is de tour zeer abrupt afgelopen…. De ruines zijn gelukkig wel indrukwekkend en we mogen overal opklimmen. Ook de setting van het geheel, zo in de mistige jungle, draagt bij aan de sfeer. ´s Avonds eten we in het gezellige restaurantje op de camping Maya Bell, superlekkere Arrachera en krokant gefrituurde tacorolletjes gevuld met kip en met zowaar een salade en dresing erover.
Om op tijd in Merida te kunnen zijn hadden we bedacht dat we maar moeten opstaan als het licht werd. Aangezien we redelijk vroeg gaan slapen wordt dat zelfs eerder dan gedacht en we zitten al om half 7 in de auto. In tegenstelling tot de rest van Mexico is Yucatan echter zo plat als een dubbeltje en kan je hier wel goed kilometers maken. Het is dan ook pas drie uur als we aankomen op de grote en lege camping in Merida. Even aan de eigenaar laten weten dat we er zijn dus bellen we even aan. Komt er een soort van vrouw naar buiten die zoveel aan haar gezicht heeft laten doen dat Marijke Helwegen er niets bij is en ze had ook zo met circus Renz mee kunnen doen, een grote attractie dat clownsgezicht. Gekleed in een badjas en met gigantisch slecht humeur. Maar goed denken we het is maar voor 1 nachtje en we hoeven haar verder toch niet te zien. De rest van de dag luieren we in de hangmat, totdat we allebei een beetje raar gevoel in de maag krijgen…. Oudjaarsavond hebben we helaas meer op het toilet doorgebracht dan erbuiten. Bleek dat we allebei soort van voedselvergiftiging hadden opgelopen. Dan is kamperen toch echt minder leuk hoor A) je moet de hele tijd uit je tent kruipen voor een wc, B) de wc is niet naast de deur en C) de hygiene van de wc is ook niet echt wat je graag zou willen :-(( We halen de Nederlandse twaalf uur (toen was het bij ons vijf uur), maar bij de Mexicaanse twaalf uur liggen we allebei te slapen :). De volgende dag zijn we er nog ziek van dus denken we eraan om nog een nachtje te blijven. ´The phantom´ komt al naar ons toe om te vragen waarom we nog hier zijn en dat de check-out tijd 12 uur is. Maar het is pas 10 uur zeg ik….en we willen nog wel een nacht blijven eigenlijk. Maar je zei dat je maar een nacht zou blijven…. ehm ja, gisteren zei ik dat, en nu zeg ik dat weer. Maar ik heb niet genoeg geld, dus ik betaal zometeen oke? Blijkbaar is het niet heel erg oke, want tien minute daarna heeft ze het toiletgebouw afgesloten….. dan krijg je toch moordneigingen.
Na dit fantastische oud en nieuw begeven we ons naar Chichen Itza. ´S middags relaxen we in het mooie zwembad, welke geheel in mayastijl is opgetrokken. De volgende dag is het tijd voor meer Maya ruines, maar volgens de geschriften is Chitzen Itza de best bewaarde en meest bezochte van allemaal. Dat het de meest bezochte is van allemaal klopt, dat kun je ook zien aan de prijzen en aan de hoeveelheid souvenirstalletjes. Wat wel een tegenvaller is is dat je alles vanachter een hekje moet bekijken. De centrale piramide is wel indrukwekkend evenals de kuip (de balspelplaats). We weten nu ook waarom alle souvenirs hier zo duur zijn. Wij hebben onze zinnen gezet op een houten mayakalender en na vooronderzoek bij verschillende stalletjes vinden we dat hij omgerekend ongeveer 15 euro zou moeten kosten (hij was ons al aangeboden voor 30 euro en aangezien de werkelijke prijs meestal de helft daarvan is). Op het moment dat we bij het stalletje aankomen zien we echter tot onze stomme verbazing dat de kalender net voor 100 euro!!! Wordt verkocht aan een Amerikaan. We horen hem nog zeggen ´Ja ik weet dat het het waard is´……en de verkoper maar bevestigen natuurlijk :). Diezelfde middag zijn we nog naar de cenote (gat in de grond met water opde bodem) Ik Kil gegaan om even lekker te zwemmen. Het water was echt super helder zodat je zelfs de vissen kon zien zwemmen. Langs de wanden kwam de begroeing naar beneden en lianen reikten tot aan het wateroppervlak en een aantal watervalletjes lozen hun water.
´s Avonds bekijken we Chichen Itza by night met een lichtshow waarbij het leven van de Maya ´s in deze stad werd uitgelicht, t valt helaas een beetje tegen. Bij terugkomst op de camping vinden we een vuurvliegje dat gevangen zit tussen de binnen,- en de buitentent, bijzonder hoeveel licht zo´n klein beestje geeft.
Vanaf Chichen Itza rijden we naar Tulum. Hier vinden we een fantastisch plekje tussen de plambomen, op het suikerwitte strand, direct aan de zee. Tent opzetten, hangmat ophangen en hup het azuurblauwe water in, heerlijk. Daarna lekker luieren en kokosmelk drinken uit een cocosnoot. s´Avonds trakteren we onszelf op een etentje in een restaurantje in Tulum (helaas zware tegenvaller). Na heerlijk lang uitslapen maken we het programma voor de rest van de dag: niets doen. De dag erop nemen we een kijkje bij de ruines van Tulum. De ruines zelf zijn niet heel bijzonder, het is hier de lokatie die het hem doet, gelegen direct aan de zee op grote rotspartijen naast een wit strand. Alhoewel het gebied tussen Tulum en Cancun bezaaid is met resorts en luxe hotels word het steeds rustiger op het strand en er omheen, totdat er op de laatste dagen bijna niemand meer is behalve wij.
Op onze laatste dag in Tulum staat Xel-ha op de planning, dit zou een prachtig natuurlijk aquarium moeten zijn. We hadden onze snorkelspullen al gekocht en rijden de parkeerplaats op van een soort van resort. Het blijkt dat ze bijna 70 euro entrée per person vragen, dat was ons een beetje te gortig. We dachten we kunnen later op onze reis gratis zwemmen met de tropische vissen :).
Onze laatste avond brengen we door met onze Duitse buren (Pascal en Helena). Pascal had zichzelf in de gevangenis gitaar leren spelen en kent bijna alle Bob Marley liedjes uit zijn hoofd en is bereid deze voor ons te spelen op mijn gitaar (aangezien ik nog steeds niet meer kan spelen dan ping ping pong). Rond een gezellig kampvuurtje en wat biertjes zitten we nog een hele tijd buiten met nog een Mexicaans stel wat later aanschoof. ´s Ochtends nog 1 afscheidsduik dan, en daarna op de weg terug naar Palenque (San Cristobal is net iets te ver in 1 dag rijden :P)
Na een korte luidruchtige nacht (Mexicanen in het weekend *zucht*) vertrekken we de ochtend erop richting San Cristobal. Ik merk al gauw dat ik een griepje heb opgelopen aan mijn gloeiende hoofd. Na een bezoek aan de mooie watervallen van Agua Azul en een lekker lima sapje voor Hiske en een Jus d´orange voor mij gaat het helaas nog niet veel beter. Dus vlak na de lunch besluiten we dat het beter is als Hiske gaat rijden. En dan kan je natuurlijk al raden dat het Hiske is die een lekke band krijgt, what are the odds? :). Dus mogen we fijn de auto opkrikken met een krik, die de auto net niet hoog genoeg omhoog tilt (ontworpen door hetzelfde meesterbrein als de jerrycan denk ik). Dus gaan we op zoek naar een steen om eronder te leggen. Aan de steen die we vinden zit een overbehulpzame Mexicaan vast die er op staat om het voor ons te doen. Harstikke aardig denken wij nog. Het gaat allemaal lekker snel en ik bedank de man vriendelijk met een handdruk, waarop hij een beetje teleurgesteld reageert. Hij wil natuurlijk geld hebben (hij was ook al iets te vriendelijk) maar goed we geven hem een beetje geld en vragen vervolgens of we ergens onze handen kunnen wassen, maar dat kost dan natuurlijk ook geld … dan wassen we onze handen toch niet.
Vandaag meteen even nieuwe achterbanden aangeschaft (voorbanden hadden we in Mazatlan al vervangen). Er zat namelijk niet heel veel profiel meer op en het was een steentje die de oude band had doorboord. Dat betekent dat we zeker ergens tijdens de rest van de trip de achterbanden moeten vervangen, dus beter nu dan later. De rest van de week willen we hier doorbrengen en ons voorbereiden op de reis naar/door Guatemala. En dan verlaten we eindelijk Mexico na drie maanden in dit enorme land.