Altas y frías, bajo y caliente

In Morelia hebben we ontdekt dat torta`s (broodjes met tacovulling) ook heel lekker zijn. En dat s`avonds het stadsleven pas echt losbarst met live muziek op het plein en allemaal winkels, die opengaan en eetstalletjes die vollopen. Het lijkt wel of iedereen s`avonds op of om het plein te vinden is. Erg heel gezellig, na al die ongezellige Amerikaanse steden (op een uitzondering na).



Vanaf Morelia nemen we de snelweg met de bijnaam "mil cumbres", wat 1000 bochten betekend. Deze weg slingert zich over talloze beboste bergtoppen, door kleine gehuchten, langs weerzinwekkende afgronden en spectaculaire uitzichten. Na de hele middag te hebben gebruikt om een luttele 100 km af te leggen komen we aan bij het laatste dorpje op de kaart. We zouden nu toch redelijk dichtbij het vlinderreservaat moeten zijn, maar de borden die er staan maken het er niet duidelijker op. Dus er zit niets anders op om het maar weer eens te vragen (is natuurlijk wel goed om spans te oefenen). Het is opvallend hoe uitgebreid de uitleg is die we elke keer krijgen, en dan in een tempo waar je U tegen zegt. Na het hele verhaal kort samengevat te hebben in ´eerste links en dan weg volgen omhoog´ vervolgen we onze reis.



De weg veranderd in een kinderkopjes-straat wat heel irritant rijden is, maar de toeristen vinden het er mooi uitzien. Na een aantal kilometer komen we langs een hotel in aanbouw, maar het vreemde is dat deze dezelfde naam heeft als de camping waarnaar wij op zoek zijn…. Toch maar even een kijkje nemen dan, en net als we weer weg willen gaan omdat er niemand te bekennen is gaat er een deur open. En de vriendelijke man zegt dat we hier kunnen kamperen voor 300 pesos….. Maar er is helemaal niets hier, hoe kun je daar 300 pesos voor vragen? Oke 50 pesos is ook goed J. Die nacht kampeerden we dus achter het hotelgebouw midden in een donker naaldbos. Die nacht werden we nog wel 2 keer opgeschrikt door illegale houthakkers die ´s nachts het bos in gaan met hun truck, maar dan zonder koplampen te gebruiken (want ja je zou maar gepakt worden). Die nacht was het zo donker dat ik geen verschil zag met mijn ogen open of dicht….., superveilig rijden in een bos J



Verder wel heerlijk geslapen op een extra matras van dennenaalden van enkele centimeters dik, totdat we die morgen gewekt werden door een soort luidruchtig, aanhoudend gepiep. Ik moest toch al een bezoek brengen aan het toilet, dus dat was een mooi excuus om even te kijken waar dit zielige geluid vandaan kwam. Het geluid kwam uit een soort kliko, dus ik kijk over het randje, zit er een puppie in die van de kou aan het piepen is. Op dat moment stapt onze vriendelijke vriend naar buiten en zegt "voor 300 pesos, is hij van jou" (ik denk dat hij zelfs in staat is om zijn moeder nog te verkopen). Daarna gooit hij die kliko om zodat de puppie eruit kan lopen (een andere optie zou zijn om de hond op te tillen en op de grond te zetten). Kiko uit de kliko hebben we hem maar genoemd. Hij had het zo koud dat hij telkens bovenop mijn voet ging zitten J.



Na het ontbijt is het tijd om naar de vlinders te gaan want naar het schijnt komen die s`ochtends naar beneden vanuit de bomen. Zijn we net 5 minuten op weg spannen er een stel idioten een touw over de weg: of we even willen betalen voor het park….Maar het park is nog een half uur rijden vanaf hier… Er zit echter niets anders op dan te betalen, ondanks dat we beseffen dat dit een makkelijke bron van inkomsten is voor deze dorpsbewoners. Er gaat immers maar 1 weg naar het park. Ze hebben zelfs zeer geloofwaardige bonnetjes laten printen.



Als we uiteindelijk bij een grote lege parkeerplaats aankomen lijkt het einde nabij. Alleen we zien geen pad of poort of bord of iets dergelijks wat aangeeft dat hier een park zit. En onze Amerika-ervaring heeft ons geleerd dat als je verder kunt rijden dan de parkeerplaats, dan moet je dat ook doen. Ondertussen heeft de kinderkopjesstraat plaatsgemaakt voor de bekende hobbel zandweg en gaan we nog iets verder de berg op. Totdat we een bocht omgaan en er een grote poort verschijnt met vlinders erop. We hebben het Rosalia Mariposa Monarcha Sanctuario bereikt. Hier overwinteren jaarlijks miljoenen monarch vlinders, die in Canada de zomer hebben doorgebracht.

Bij de ingang wordt ons nog wat extra geld afhandig gemaakt en dan mogen we verder, zonder kaart of wat dan ook. Maar dan valt ons op dat er een Mexicaans meisje met ons blijft meelopen. Dus we vragen haar of ze een gids is of dat ze toevallig dezelfde kant op moet. Ze blijkt inderdaad een gids te zijn en ook nog een keer verplicht. Ze kon geen Engels, dus het beloofde een redelijk stille 25 minuten traplopen te worden. Boven gekomen zien we al een aantal vlinders fladderen, maar het is nog niet echt indrukwekkend. Aan het einde is er een lint gespannen en mogen we niet verder…..maar we kunnen ze nauwelijks zien… :-S



Na intense observatie blijken er geen dode blaadjes aan de bomen te zitten, maar zijn dat allemaal vlinders die zich in het opwarmen zijn in de zon. Helaas hebben we de telelens in de auto laten liggen, vooral helaas voor mij want ik mocht hem natuurlijk ophalen…

Als ik weer bovenkom zijn er al veel meer vlinders aan het rondvliegen en bij het gebrek aan andere toeristen is het gefladder zelfs heel goed te horen. Rond een uur of twaalf zijn bijna alle vlinders aan het vliegen en dalen ze af naar de voet van de berg op zoek naar eten. Als we naar beneden lopen en omhoog kijken zien we een eindeloze stroom van vliegende vlinders. Het lijkt wel een sprinkhanen-plaag. Ook zien we hele bossen vlinders drinken bij plassen water, hehe, nu kunnen we er wel dichtbij komen!



Na de lunch zijn we afgedaald naar Valle de Bravo, een groot kunstmatig meer in een vallei. Hier spenderen de betergestelde Mexicanen uit Mexico City hun weekenden. Het stadje zelf is een leuk oud stadje met een mooi plein en smalle, drukke straatjes. Het is te merken dat het toeristenseizoen hier binnenkort begint. Ze zijn namelijk alle straten tegelijk aan het repareren, wat in een redelijke chaos resulteerd. Lopen was dus de beste optie. Hiske was helemaal blij toen ze in een leuk kruidenwinkeltje allemaal authentieke Mexicaanse kruidenmixen vond. Grappig was dat de eigenaresse geen idée had wat wel en niet hebben in Nederland, dus op een gegeven moment zegt ze "Je moet echt een keer zarzamora kopen. Dat zijn prachtige, exotische paarse vruchten met een hele hoop balletjes, heel mooi". Gaan we die middag op zoek naar deze zeldzame vrucht, blijken het bramen te zijn, tegenvaller….



De reis vanaf Valle de Bravo beloofde op voorhand een lastige te worden. Dit niet vanwege de af te leggen kilometers, maar omdat er geen directe weg loopt tussen beide plaatsen, enkel een netwerk van naamloze boerenweggetjes. Aan het begin schoten we nog lekker op maar halverwege begonnen de plaatsnaambordjes bij afslagen steeds zeldzamer te worden. En als zelfs de plaatsnaambordjes bij de dorpjes ontbreken wordt het helemaal een zoekplaatje. Zo reden we op een behoorlijk goede asfaltweg door een dorpje en plotseling zonder enige waarschuwing gaat deze over in een hobbellige zandweg...? Gelukkig kwam er net een Mexicaanse aan en zij zei dat die zandweg gewoon de doorgaande weg was naar het volgende dorp....We kregen nog een blik van: ´nogal logisch toch´.



Zo`n zandweg kan vervolgens ook zomaar weer een 4-baans snelweg worden, niemand die daar van opkijkt. Na een aantal jochies te hebben ontweken, die midden op de weg staan om geld te vragen voor hun geweldige weg-reparaties (lees: losse stenen en zand in de gaten op de weg strooien, zodat iedereen binnenkort een aantal nieuwe sterren kan bewonderen in de voorruit) blijken we gelukkig nog steeds de goede kant op te gaan.



In het begin waren we nog heel erg op onze hoede wat betreft de Mexicaanse politie, niet te hard rijden, altijd knipperlicht aan e.d. Maar we zijn er nu achter dat de politie helemaal geen waarde hecht aan verkeersregels. Zo werden we in een onoverzichtelijke bocht met dubbele doorgetrokken streep ingehaald door een politiewagen zonder sirene en zwaailicht. Een aantal kilometer later is dezelfde politie aan het genieten van een rustpauze….



Na nog een 500-tal bochten zien we Taxco liggen, hoog in de bergen op een van de vele bergtoppen. Taxco wordt ook wel het zilvercentrum van Mexico genoemd. Dit is ook de stad die bekend staat om zijn smalle steile kronkelstraatjes, waar het wemelt van de Volkswagen-kevers. Om een voorstelling van deze stad te maken: De Kalverstraat openstellen als een tweebaans autoweg, maar tegelijkertijd ook voetgangersgebied. Als extra handicap zijn de straten heel steil en hebben hele scherpe bochten. Het is dus verstandig om buiten de stad te parkeren en dan een taxi te nemen. Minder verstandig, maar veel leuker is het om zelf door de stad rijden, dus dat hebben we natuurlijk gedaan. Het valt allemaal best wel mee zolang je niet op voetgangers let.



Helaas heeft deze stad geen camping, dus waren we aangewezen op een hotel. We hadden een prima hotelletje bovenop de markt. Deze markt deed ons een beetje denken aan de markt in Fez (Marrokko). Ook een onoverzichtelijke, chaotische doolhof waar je na 10 keer nog steeds verdwaalt :-) Uitermate geschikt voor het zoeken van avondeten, dus we hebben eten gehaald bij een van de vele eetstalletjes. Ik bestelde een Chile relleno, die op de kaart stond. De vriendelijke man aan de andere kant van de toonbank zei dat hij die niet meer had. Toen fluisterde zijn vrouw hem toe dat de buren nog wel hadden en dat z´n dochter die even moest gaan kopen. Daarop zei hij tegen mij, ehm ja die hebben we wel :-)



De volgende ochtend een lekker typisch Mexicaans ontbijtje, tortilla´s met chorizo en roerbakei met avocado, bonen en chile, gegeten (Hiske hield het bij fruit en granola). Wanneer we over het plein lopen worden we aangesproken door twee Mexicaanse scholieren, die een onderzoek doen. Dit onderzoek gaat over het toerisme in Taxco en wat onze mening daarover was. Natuurlijk hebben we geheel kostenloos meegewerkt aan dit onderzoek. Maar vervolgens was er ook nog een schoolklas die voor Engelse les naar Taxco was gekomen om met toeristen Engels te praten. En natuurlijk waren wij een perfecte prooi voor deze groep, aangezien we al met andere Mexicanen aan het praten waren. Dus we worden opeens omringd door 20 mexicanen, die allemaal vragen aan ons willen stellen. Ondertussen wordt alles driedubbel met mobieltjes gefilmd en worden de nodige foto´s genomen. Wie wil er nu niet op de foto met twee zeer exotische Hollandse toeristen?



´s Avonds komen we in de winkel van een grappige mandenvlechter. Hij kon werkelijk alles vlechten van mandjes tot hele kerststalletjes en zelfs een blender inclusief stekker! Maar wij wilden alleen een tortillamandje kopen. Het vreemde was dat de ene 20 pesos was en een voor ons identieke 30 pesos. Dus wilden we die dan 20 pesos natuurlijk, zoals het echte Hollanders betaamt. Maar de vlechter was wel een beetje teleurgesteld, het was namelijk zijn mandje die duurder was. Die wij gekocht hadden was door iemand gemaakt die nu ergens een biertje aan het drinken was. De oplossing, het prijskaartje omruilen waardoor hij zijn geld kreeg en wij het goedkopere mandje :).



Na Taxco achter ons te hebben gelaten brachten we een bezoek aan vlakbij gelegen grotten van Cacahuamilpa. Het bijzondere aan deze grotten was dat deze wel 80 meter hoog zijn. In eerste instantie was het de bedoeling dat we met een spaanse gids meegingen en nog 100 andere toeristen, maar die hebben we al gauw achter ons gelaten. De gigantische stalagtieten en -nieten in allerlei kleuren waren heel dramatisch uitgelicht. Sommige bevatten zelfs glitters leek het wel. Na twee uur in het donker te hebben gedwaald zien we het daglicht weer. En even verderop zien we een dikke staart achter een muurtje verdwijnen. Het blijkt een hele kudde neusbeertjes te zijn die op toeristenvoedsel uit zijn.



Vanaf de grotten was het niet meer dan 150 km hemelsbreed naar Puebla. Toch kost het je dan al gauw 4 uur om die afstand te overbruggen. En een simple rekensom leert dan dat je in het donker in de 4 na grootste stad van Mexico aankomt. De camping vinden aan de hand van onjuiste aanwijzingen, ontbrekende straatnamen, onleesbare borden en een slechte kaart lijkt dan een onmogelijke opgave. Ook de 5-baans ringweg die we nemen wordt een extra uitdaging in het donker. Er is geen straatverlichting en de wegmarkering ontbreekt of is onzichtbaar. Maar door een beetje geluk vinden we een omheind stuk grond met een camper erop. We zeggen nog tegen elkaar "we gaan hier camperen, of dit nu wel of geen camping is!" Hiske was nog even met de campingeigenaar aan het babbelen toen ik in de auto stapte om naar een plekje te zoeken. Toen ik de deur dichtdeed bleef de auto nog 10 seconden natrillen, zo hard deed ik hem toch niet dicht? Toch maar even uitstappen om te kijken of ik niet in een pudding sta ofzo. Opeens komen er uit alle huizen mensen naar buiten, omdat er blijkbaar een aardbeving was. Iedereen keek ook meteen naar Popo (de vulkaan Popecatepetl), maar die was gelukkig nog lekker aan het slapen.



De volgende ochtend ontmoetten we Daniel op de camping (of eigenlijk ontmoet hij ons). Hij is een soort van missionaris, die speciaal voor de kerst met nog een aantal anderen in een Mexicaans dorpje kerstkado`s gaat uitdelen. Ze zijn nu in Puebla om kado`s te kopen. Uiteindelijk zijn we met z`n drieen de stad ingegaan en hebben we een beetje over de markten gedwaald en lekkere dingen gegeten, waaronder een nieuwe ontdekking ´ijs met carjeta´ (een soort caramel van geitemelk met suiker) superlekker.



Na een nacht vol vuurwerk en sirenes (in Mexico is elke dag in December een feestdag) gaan we alweer op weg naar ons volgende doel, Oaxaca. Oaxaca blijkt een hele leuke stad te zijn met allemaal markten met handgemaakte dingen, kopen kopen kopen dus (dat Hollandse kijken, kijken niet kopen gaat ons nog niet zo goed af).

Het is ook wel weer eens tijd om wat spaans te oefenen en dit combineren met koffie op een leuk terrasje aan het plein is ideaal. Ook koffie smaakt heel goed met carjeta trouwens. Verder lekker door de stad geslenterd en de gitaar nog een aantal keer ter handen genomen. Ik ken nu al 1 melodietje…. en Hiske ook J. Oaxaca is ook de stad die bekend staat om zijn mole`s (chilemixen met bijvoorbeeld cacao) en we konden natuurlijk niet nalaten om dat even te controleren.



Na een aantal dagen relaxen maken we ons weer op voor een lange tocht naar de kust. We zijn wel toe aan strand na alle stadjes en dorpjes. De reis gaat eerst nog door een redelijk droog gebied, maar later rijden we door de beboste bergen. Als we na twee uur bochten rijden allebei een beetje misselijk zijn, is de natuur om ons heen al heel erg veranderd. We zien nu heel veel bananenbomenen kokospalmen en alles is veel groener. Het voelt, ruikt en lijkt op het vlinderpark in Artis. Oke iets minder vlinders, maar gelukkig ook minder gillende kinderen. Puerto Angel is zeker weer even wat anders dan de hooglanden, waar we ons de afgelopen tijd bevonden. In plaats van aangename dagen en koude nachten is het hier weer bloedheet, vochtig en de nachten zeer zwoel, lekkerrrrrr (Hiske vindt het ietje minder). Er zijn hier wel uitstekende golven en mooie stranden. Ik kon het niet laten om even een surfplank te huren, maar die was uiteindelijk te klein (Mexicaans maatje). In plaats daarvan heb ik om een bodyboard gevraagd, die gaan ook nog best snel. J Morgen weer de hooglanden in richting San Christobal de las Casas waar we waarschijnlijk de kerst gaan doorbrengen.