into the wild

Na bijna een maand hebben we vanochtend definitief afscheid genomen van Alaska. Wat een geweldig land, zoveel mooier dan, in ieder geval ik, had verwacht. We zijn na onze vorige blog naar het Denali park gereden. Alaska heeft zo’n grote verscheidenheid aan landschappen en klimaten. In het zuiden langs de kust, onder andere in Kenai waar we vorige keer over schreven, is regenwoud met een redelijk mild klimaat en veel neerslag (al hebben wij daar nog erg geluk mee gehad, gaven de locale bewoners aan). Het binnenland van Alaska, onder andere Denali, kent een subarctisch klimaat. Hier kan het extreem koud, maar ook erg warm worden. Wij hebben daar echt heerlijk weer gehad waarbij we zelfs zonnebrandcrème moesten gebruiken. Het licht is hier sowieso erg fel en je verbrand erg makkelijk zelfs als het bewolkt is. We hebben dus steeds onze zonnebril op ook al is het helemaal niet zulk mooi weer.
Voor degenen onder jullie die het boek ‘In to the wild’ hebben gelezen (of de film hebben gezien) in het Denali park is Chris uiteindelijk beland. Voor degenen die het boek niet kennen: in dit waargebeurde verhaal geeft een jongen na zijn studie alles op om in de echte wildernis te gaan wonen afgesloten van alles en iedereen. Hij is dus in het echt in het Denali park beland. Een indrukwekkende gedachte als je daar door het park rijd. Auto’s worden in het park niet toegelaten, dus we hebben een bustocht door het park gedaan. Ondanks dat het een lange busrit was van 8 uur, was het erg de moeite waard. We hebben van dichtbij (veilig vanuit de bus) een bruine beer gezien met haar twee jonkies. Ongelofelijk dichtbij, maar ze waren totaal niet onder de indruk van een bus vol met toeristen en hun camera’s en gingen gewoon verder met eten en spelen. Denali is het oudste natuurpark van Alaska, volgens mij al zo’n 100 jaar, en je kan merken dat de dieren weten dat er niet op ze gejaagd zal worden. Ze zijn absoluut niet tam, maar wel gewend aan de bussen in het park. Daardoor vertonen ze natuurlijk gedrag dat je normaal nooit zal zien, zoals in dit geval het speelgevecht van de twee jonkies.
Vanaf Denali hebben we de Denali-highway genomen. Deze highway zoals hij echt officieel heet bestaat stiekem uit ongeveer 300 km zogenaamde dirtway, onverharde weg. Gelukkig wisten we dat van tevoren maar het was toch even spannend of onze auto het ook een goed idee vond. Gelukkig ging het prima en het was een prachtige weg omgeven door gletsjers en toendra, echt midden door de wildernis om uiteindelijk uit te komen in Tok. Geweldige naam en nog leuker omdat verderop aan de weg het plaatsje Chicken ligt. De legende gaat dat de inwoners dit plaatsje eigenlijk naar een interessantere vogel wilden vernoemen maar dat ze het niet eens konden worden over de spelling en toe maar gekozen hebben voor het eenvoudig te spellen Chicken. Het eerste deel van deze route was dus onverhard en we waren blij dat het laatste deel wel geasfalteerd was. Ten minste dat dachten we, maar elke geasfalteerde weg wordt om de zoveel kilometer aan de weg gewerkt. In eerste instantie vonden we dat echt niet normaal, totdat we, tijdens de zoveelste keer wachten omdat er maar 1 rijbaan beschikbaar was, met 1 van de wegwerkers aan de praat raakten. Zij vertelde dat het maar drie maanden mogelijk is om aan de weg te werken aangezien er de rest van het jaar sneeuw/ijs ligt en tijdens de wintermaanden is zoveel vorst dat al het asfalt scheurt. Echt rampzalig. Vervolgens zijn ze dus 3 maanden keihard aan het werk om al die wegen te maken om het de natuur in de winter weer te laten vernielen. De vrouw vertelde dat ze 12 tot 17 uur op een dag werkte!! Geen zwaar werk hoor, zij moest het stop-bordje omhoog houden en na een tijdje het bord omdraaien naar ‘slow’ als de auto’s weer mochten rijden :-D maar toch. Het mooie is dat de gerepareerde delen over het algemeen nog slechter zijn dan de normale slechte weg :P
Vervolgens zijn we de Alaska-Canada-grens over gestoken via de prachtige ‘top of the world’highway. Wederom onverhard maar je hebt inderdaad het gevoel over de top van de wereld te rijden omdat je constant over de hoogste bergrug rijdt. In Canda hebben we Dawson City bezocht, het beroemde goedzoekersplaats waar rond 1900 zo ontzettend veel goud is gevonden. Superboeiend want er staan hier nog allemaal (opgeknapte) huizen uit die tijd en het hele stadje is cultureel erfgoed dus er mag ook niets anders worden gebouwd. Ze zijn hier nu nog steeds naar goud aan het graven en de stijgende goudprijs houdt de goudkoorts zelfs nu nog levend. Gaby heeft ook naar goud gezocht, maar die kwam ietwat gedesillusioneerd terug na uren in de modder te hebben gewroet zonder resultaat.
Na een stop in Whitehorse waar we op 1 juli Canada-day hebben gevierd, zijn we teruggekeerd naar Alaska namelijk naar Haines onder meer zodat we op 4 juli op US-grondgebied waren zodat we independence-day konden meemaken. We weten nu waarom de politie zo geliefd is in Amerika, op deze dag delen gooien ze namelijk snoep naar de kinderen langs de weg (zouden ze in Nederland ook eens moeten proberen bij de lastige hangjongeren :) ) Erg Amerikaans (zie foto’s) en erg grappig om mee te maken. We hebben deze nacht ook voor de eerste keer tijdens onze vakantie meegemaakt dat het redelijk donker was, tot nu toe werd het alleen tussen 2 en 3 uur snachts een beetje schemerig, dat is dodelijk voor je ritme kan ik je vertellen :S, dit heet hier ook wel midnight sun. Haines ligt daarnaast in een prachtige omgeving en de weg er naar toe is de mooiste die we tot nu toe hebben gereden. Met veel beren die we onderweg tegen kwamen. We zitten inmiddels op 11 gespotte beren waaronder drie zwarte beren (de rest bruine beren). We zijn er bijna niet meer van onder de indruk als er weer 1 opduikt in de berm ;-)
Vanochtend hebben we dus definitief Alaska verlaten, een land dat ik echt iedereen aan kan raden. Morgen gaan we verder op de beroemde Alaska Highway (gelukkig wel verhard) naar het zuiden richting Watson Lake.