¡Vivir en Mexico!

Na de fijne boottocht van de Baja naar Mazatlan waren we wel toe aan een beetje slaap en gingen daarom in 1 keer door naar de camping. We vonden er één helemaal aan de andere kant van de stad. Vlakbij de zogenaamde `Zona Dorada`, m.a.w. toeristen gebied. Het RV-park was dan ook een toevluchtsoord voor Amerikanen met hun gigantische campers. Dit is de plek waar ze en aantal maanden per jaar doorbrengen. Iedereen maakt dan natuurlijk een eigen palapa met ingebouwde buitenkeuken en bar. Anders is het natuurlijk niet vol te houden. En je voelt je alleen veilig tussen andere Amerikanen en wat propere beveiliging bij een toegangspoort, waar overigens het Mexicaanse `Alto`-bord vervangen is door een geimporteerd engelstalig ´stop´-bord, want spans leren doen we natuurlijk niet.
Toen we de tent hadden opgezet en er meteen ingedoken waren voor de siesta begon het keihard te plensen, dus het regent ook bij ons nog wel eens.

Mazatlan was ook de plek om onze slicks in te ruilen voor autobanden met wat meer profiel. Dit niet in de laatste plaats omdat de wegen waarschijnlijk alleen maar slechter en slechter worden. Daarnaast vroeg ik aan de monteur of hij even wilde kijken of ik de olie al moest vervangen. Hij drupte wat olie op zn vinger en vroeg wanneer de laatste keer was geweest …… hoezo laatste keer…. Toen moest hij hard lachen en zei ´Toyota ole´. Was blijkbaar een goed idee om de olie ook te vervangen. Meestal wordt dat dus gedaan na ongeveer 7.500 km in plaats van 25.000 km :). Omdat we erg verdrietig waren over alle centjes die dit ons allemaal zou gaan kosten kregen we als bonus een gratis wasbeurt van de garage. Lekker boeiend dachten we; met zo`n stofdoek even het stof wegwapperen.

In de tijd dat de auto onder handen genomen werd gingen wij op de ouderwetse manier (met de bus) de binnenstad verkennen. Aan leuke pleintjes, restaurantjes en marktjes ontbrak het niet en er waren zelfs serieuze pogingen ondernomen om huizen te restaureren. In één van de leuke winkeltjes kwamen we nog een Belg tegen. Toen hij 5 jaar was is hij naar Mexico verhuisd, waar hij nu professioneel fotograaf is. Hij had zelfs een BBC prijs gewonnen, die hij ons vol trots liet zien. Het was wel bijzonder dat hij nog steeds heel goed Nederlands en zelfs met perfect Vlaams accent. Toen wij er waren verkocht hij zomaar twee foto`s en daar was hij dolblij mee. Waren wij maar zo blij als we €25,- verdienen.

s`Avonds hebben in een restaurantje de plaatselijke toppers gegeten, gerookte marlijn en een stoofpotje van varkensvlees. Toen we na het eten de auto gingen ophalen bleek niet alleen de buitenkant gepoetst te zijn, maar zelfs de banden ingevet, alles onder de motorkap schoongemaakt te zijn en binnen alles gestofzuigd te zijn. Daarmee was dus ons zorgvuldig opgebouwde sloeberimago naar de maan :-P

Zelfs hier op de camping is er nog wildlife te vinden en wel op he toilet. Hiske vond een groene boomkikker op de doucheknop toen ze naar de douchekop keek en de kraan open wilde draaien die een beetje glibberig aanvloelde :) Ook buiten de camping komt het wildlife ons opzoeken. We zitten bij een tentje een lekkere agua fresca (water met echt fruitsap) te drinken en plots komt er een bijdehante vogel op tafel springen en pikt een aantal suikerzakjes mee. Volgens de eigenaresse weet hij zelfs wat de lekkere dure suiker is en pakt hij alleen die zakjes.

Met onze glimmende bolide gingen we op weg naar de surf hot spot San Blas. Onderweg maakten we kennis met de snelheidsmaatregelen die Mexico kent. Drempels, drempels en nog eens drempels. Op snelwegen, provinciale wegen, en in elk klein stadje, om werkelijk gek van te worden. Als het zo warm is dan rijden we vaak met de raampjes open (gezonder dan de airco), maar dat is hier niet altijd een goed idee. De uitlaatgassen van niet zo heel nieuwe auto`s, rook van afvalbrandjes langs de weg, de geur van dode dieren en opstuivend zand van soms erbarmelijke wegen worden afgewisseld met geuren van allerlei soorten eten en kruidige grassen en geurende bloemen. De weg is ook een bron van inkomsten hier, mensen lopen hier langs de weg om waardevol afval te verzamelen. Zo zagen we ook een keer een man een vuilniszak optillen en omkeren, omdat hij de plastic zak graag wilde hebben….

In San Blas vonden we een plekje voor onze tent op het strand tussen twee strandtenten in. s`Avonds hebben we in het dorpje weer eens wat nieuws geprobeerd. Bij een van de kraampjes op het plein was het erg druk, ze verkochten daar geroosterde maiskolven met kaas, chili en zure room. Alleen zijn de maiskolven hier taai, droog en smakeloos, en de topping maakte het niet echt beter, de smaakpolitie zou deze tent per direct moeten sluiten :) Na de vieze smaak weggespoelt te hebben met een lekkere agua fresca pina colada hadden we echt honger. Alleen er was maar 1 taco-tentje op het plein en daar kocht helemaal niemand wat. Kijk dat vinden wij verdacht. Dus hebben we een tijdje gewacht tot onze honger toch te ernstige vormen aannam, zodat we toch maar wat zijn gaan halen. Bleek eigenlijk een hele goede taqeria te zijn; vlees vers gebraden en saladebarretje zag er ook goed uit. En ze hadden heel veel smaken, die we natuurlijk uit moesten proberen. Dit was ware traktatie. Na het eten begon het al aardig in de kleine uurtjes te lopen, het was ondertussen al wel 7.30 uur. Toen werd het in ene druk bij het taco-kraampje. Tja wij zijn Hollanders, zes uur etenstijd ;-)

Om bedtijd uit te stellen hebben we nog even op het pleintje rondgedwaald om opeens op een paar Belgen stuitten. Robin en Miet waren in hun busje vanaf New York via de Oostkust naar Mexico gereden en zijn op weg naar Brazilie. Dus we hebben nog even gezellig met hun wat gedronken op de mooie reis.

Vanaf San Blas zijn we via Chacala naar Santa Maria gereden. Chacala was een mooie baai met strand wat nog onontdekt was door blanke toeristen. Alleen de Mexicanen hadden dit prachtige strand ontdekt. Na een paar uur rijden door de beboste heuvels van de provincie Nayarit kwamen we bij Santa Maria aan. Dit stadje lag aan de rand van de vulkanische krater. In deze krater is vandaag de dag een prachtig blauw meer; Laguna Santa Maria d`oro. Beneden aangekomen komen we bij de camping die direct aan de oever van het mooie kratermeer ligt. Mooie grasvelden met palmen vormen het kampeerterrein. Blijkbaar was het een feestweekend voor de Mexicanen, want ook hier was het gezellig druk. Aan de ene zijde van het meer zaten allemaal leuke restaurantjes. Aan de overkant waren de grote villa`s te vinden van de beter bedeelde Mexicanen. Deze villa´s zijn onbereikbaar voor velen, maar niet voor ons. Wij hadden namelijk een kayak. Hiermee hebben we deze optrekjes even van dichtbij onder de loep kunnen nemen. Opvallend is dat het nu toch alweer eind November is en dat het hier pas lente lijkt te zijn met al die planten, die nog in de bloei staan en nog steeds geen teken van vallende blaadjes.

Na een aantal dagen luieren in de hangmat en af en toe in het water plonsen, vertrekken we toch maar richting onze volgende bestemming, Ametitlan. Hier is de oudste tequila-fabriek van Mexico te vinden. Tijdens onze rondleiding komen we uiteraard te weten wat de hele onstaansgeschiedenis is van tequila en wordt het hele productieproces uitgelegd. Wat ook duidelijk werd is dat wij in Nederland altijd de Blanco tequila drinken. Dat is eigenlijk de jongste, goedkoopste en meest ranzige tequila die er bestaat. Tequila moet, net zoals bijvoorbeel goede whiskey, rijpen in eikenhouten vaten. Na een aantal maanden heb je dan Reposado tequila, wacht je nog langer dan krijg je Anejo tequila. Wacht je 4 jaar en 1 maand dan heb je Extra Anejo tequila (volgens de kenners maakt die ene maand echt verschil). Deze laatste is heel zacht en heeft een kruidige smaak en zowaar best lekker. En zoals bij alle rondleidingen wordt het leukste voor het laatst bewaard, tequila proeven :).

Vervolgens onze eerste grote stad met de auto en dan gelijk mar de op 1 na grootste stad van Mexico, Guadalajara. Daar gingen we dan, gewapend met een wegenkaart van het centrum en een grote overzichtskaart. Dit bleek onvoldoende, want het was niet te zien waar we waren op de kaart en voor we het wisten waren we de afslag al gepasseerd. En dan ben je officieel verdwaald en heb je niets meer aan de kaart aangezien de kleine weggetjes echt nergens op staan. Na een half uurtje dwalen vonden we echter de goede afslag weer en konden we zo doorrijden naar Chapala (ja dat lijkt op Chacala en dan heb je ook nog Copala en nog 20 stadjes met bijna dezelfde naam).

We passeren een handjevol dode straathonden, alle modellen van Nissan, Toyota en Ford van voor 1960 die hier hier nog gewoon op de weg rijden/kruipen en we ontdekken dat je van alles kan vervoeren in een pick-up truk. Er passen makkelijk 8 volwassenen en 5 kinderen staand of zittend in, of 4 koeien, of 20 bankstellen opgestapeld.

Chapala was de eerste plek waar we van te voren geen camping hadden opgezocht. Maar dat leek ons geen probleem aangezien Chapala en dichtbijgelegen Ajjic heel toeristische plaatsjes zijn. Daar moet wel een camping zijn dachten we ….. niet dus. We hebben overal gevraagd, maar soms wisten de mensen niet eens wat een tent of camping was. Totdat we in een klein cafeetje aan de Engelstalige Mexicaanse eigenaresse genaamd Lizet vroegen of zij misschien nog iets wist. Ze zou even rond gaan bellen en we konden later terugkomen als we nog steeds niets hadden gevonden. Dus even later stonden we weer voor de deur. Jammergenoeg hadden de telefoontjes niets opgeleverd, maar ze had nog wel iets anders. Ze was een huis aan het bouwen ergens buiten de stad en daar zat ook een stuk grond bij. De komende tijd waren ze toch niet aan het bouwen, dus we konden daar kunnen kamperen als we wilden. Natuurlijk wilden we dat, dus volgden we haar naar het huis in aanbouw. Plotseling stopten we voor een slagboom met bewaker. Het huis stond blijkbaar in een villawijk. Bij het huis aangekomen rijden we de auto op de oprijlaan en zetten we onze tent op in een van de kamers van het casco huis. De volgende ochtend blijkt dat we op een grote berg staan met een mooi uitzicht op het meer van Chapala, niet slecht. Na ontbeten te hebben in onze vila rijden we terug naar Ajjic om Lizet te bedanken voor de slaapplek en om een lekkere koffie te drinken. Tijdens de koffie doen we ons dagelijkse uurtje Spaans waar we proberen de koppen in de krant te ontcijferen.

Om herhaling van hopeloze zoektocht naar een camping te voorkomen gaan we terug naar Guadelajara, naar een Engelstalige boekenwinkel. Hier vinden we een campinggids voor Mexico, Belize en Guatemala, een spaans leesboekje en alvast de lonely planet voor Zuid-Amerika. Onderweg naar het oude stadscentrum stoppen we bij een stoplicht. Zoals gewoonlijk komen er dan mensen vragen op zij de ramen mogen wassen. En zeggen wij altijd `nee dankje`. Maar deze jonge knapen hadden bananen in hun oren, want één van die knapen begint zeep op het raam te spuiten en de volgende sopt het hele raam. Toen hebben we ze het maar laten afmaken ook. Met als gevolg een schoon raam en boze mannekes, omdat ze geen geld krijgen ….. moeten ze maar leren luisteren.

De volgende dag wilde Hiske graag naar Tlaquepaque (Tla-ke-PA-ke, even oefenen), waar de bekendste Mexicaanse interieur- en woonwinkels gevestigd zijn in oude koloniale panden. Na een dagje ronddwalen en het lekkerste ijsje ooit gaan we weer terug naar Ajjic.
Zoals elke avond is het weer feest, met muziek, dans en vuurwerk. In Nederland willen we nog wel eens denken dat vuurwerk gevaarlijk is. Hier is dat anders, dikke vuurpijlen worden hier gewoon uit de losse hand gelanceerd.

De volgende ochtend verlieten we villa Lizet en zijn we naar Tapalpa gereden. Een leuk stadje in de bergen. Dit keer beloofde de zoektocht eenvoudiger te zijn dan de vorige keer, want we hadden een campingboekje waar een camping vlakbij Tapalpa in stond. Maar het duurde even voordat we de juiste uitgang van het doolhof vonden dat Tapalpa heette. Komen we na lange zoektocht bij de camping aan, is deze gesloten…..

Gelukkig hadden we een paar kilometer voor de stad ook een camping gezien en daar gingen we nu maar ons geluk beproeven. Deze camping lag op de top van een heuvel en bleek één van de beste plekken ter wereld te zijn om te parasailen. Het uitzicht was fantastisch en alles zag er heel verzorgd uit. De eigenaar Juan Carlos had alles met zijn maat El Grande (een grote holbewoner) zelf opgebouwd in 3 jaar tijd. Best wel indrukwekkend. s`Avonds hebben we een lekkere huisgemaakte (ehm campinggemaakte) houtovenpizza gegeten van Juan Carlos met uiteraard chilisaus erbij. Een mooie uitspraak van Juan was `you always pay twice for eating chili, first when you eat, second when you…` Juan was in zijn vorige leven kok en wilde graag nog wat receptjes met ons delen, Hiske´s receptenboekje begint al aardig gevuld te raken. Daarna hebben we ons opgewarmd bij het grote kampvuur en vonden we een leuke bordercollie genaamd Tusa, die graag met ons wilde spelen. We maakten nog een grap dat als Tusa morgen plotseling verdwenen was, ze wellicht met ons mee was. Hééél toevallig kwamen de volgende ochtend twee collega`s van Juan naar ons toe, Pablo en z`n vrouw. En zij hadden hééél toevallig een bordercollie-fokkerij en nog toevalliger net een nestje met puppies. Die wilden we natuurlijk wel even gaan bekijken (kijken kijken niet kopen), dus we sprongen zoals echte Mexicanen achterin de pick-up en reden naar hun boerderij. Hun huis hadden zelf gebouwd om een oude camper heen, heel primitief maar wel cool. We hadden bijna een puppie meegenomen maar het past echt niet in de auto. Misschien later, want Pablo verkoopt ze namelijk ook via internet. Heel modern met behulp van video conference. Ondertussen liet Tusa even zien dat ze ook heel goed kippen bijeen kan drijven, heel grappig.

De ochtend daarop zijn we de markt even overgelopen en hebben een aantal cd`s gekocht met Mexicaanse muziek. Als je er namelijk een beetje bij wil horen, dan moet je met je ramen open rijden met keiharde Mexicaanse muziek. Vervolgens lunch uitzoeken, altijd lasting want meestal eten de Mexicanen maar 1 echte maaltijd en dat is lunch. Voor ons dus altijd veels te veel en te machtig. We dachten dat we wel goed zaten met een sort kroepoek met ceviche (vis in limoen ´gekookt´ superlekker Hiske heft het recept al gescoord)). De ´kroepoek´ bleek echter gefrituurde varkenshuid te zijn met daarop een salade van doorzichtige varkenshuidvet (Hiske kan er nog misselijk van worden). Het smaakte uiteindelijk gewoon naar chili (zoals zoveel), maar het was toch niet echt een culinair hoogstandje. Het nagerecht was wel heel lekker, gecarameliseerde kokosreepjes.

De meest actieve vulkaan van Mexico lag in Colima en was bij helder weer al te zien vanaf Tapalpa. Dit is ons volgende doelwit. Onze slaapplaats is vlakbij een mooi meertje, waar de volgende dag een hike op onze planning staat. We vonden een bord waar de hike omschreven werd, maar niet waar deze dan begon of hoelang die was. Na lang zoeken zijn we gewoon het eerste de beste soort van pad de berg op gelopen. Na een aantal tunnels doorgekropen te zijn begonnen we ons af te vragen wat het zoemende geluid was in die tunnels. Met behulp van de flitser van de camera hebben we even gekeken …….. de volgende tunnel zijn we maar overheen geklommen :)

Na onze hike zijn we in de middag naar Mazamitla gereden, want er werd gezegd dat daar de lekkerste mocajete (soort stoofpotje) geserveerd werd. Die moesten we natuurlijk uitproberen. Hij was zelfs zo lekker dat Hiske het receptje via de ober heeft weten te ontfutselen. Alleen de uitleg van de bereiding in rap Spaans ging een beetje langs ons heen, dus dat wordt experimenten. Het stadje zelf was een oud stadje met leuke adobe (met de hand gemaakte stenen van soort kleimengsel en in de zon gedroogd) huisjes en een mooi kerkje. Sal (kort voor Salvador), de campingeigenaar nam ons de volgende dag mee op een echte hike. Over het platteland in de hooglanden, door achtertuinen, over hekken, langs beekjes en door bossen. Ondertussen vertellend over de lokale flora en fauna. Opeens horen we een koeienbel en komt er een kudde koeien aangestrompeld. Ze weten de weg naar de stal blijkbaar zelf te vinden. s`Nachts vriest het hier zelfs, wat komt door de hoogte waar we ons op bevinden. Dus reden te meer om even in de gemeenschappelijke ruimte bij het haardvuur een spelletje Mexican train te spelen (een soort variant op domino) met een Duits-Canadees echtpaar en Barb en Sal, de campingeigenaren.
Nadat we de nachtvorst overleefd hadden kregen we van een buurman een aantal interessante vruchten. Na een vertaalslag bleek het te gaan om guave vruchten. Heel lekker, je kunt er bijna elke soort vrucht in herkennen, peer, citroen, appel, banaan en Hiske proeft zelfs een pepersmaakje.

Eergisteren zijn we in het stadje Patzcuaro beland, gelegen in de provincie Michoacan. Hier wonen nog veel indianen en worden nog steeds heel veel goederen met de hand gemaakt. Dit resulteerd in een echte grote Mexicaanse markt met handgemaakte spullen en zelfgekweekte groenten. Zonder de van de vrachtwagen gevallen spullen, die je ook hier op veel markten tegenkomt. Met ons boodschappenlijstje: zo´n heel fout kruisje aan een kralen kettinkje, een tortillapers en een sinaasappelpers, zijn we langs de vele marktkraampjes gelopen. Regelmatig bukkend want alles is op Mexicaanse hoogte (=heel laag). Tijdens de lunch gisteren ontdekten we een hele gave soort van kookplaat met in het midden een bolling waaronder een gasvlam zit. Op die bol doe je dan het daadwerkelijke bakwerk en langs de randen naast de bol kun je alles warmhouden. Die willen we dus ook nog ergens kopen voor onze buitendakterraskeuken :-D. Blijkbaar mogen we van alles inslaan, want we hebben begrepen dat ome Dirk het voor ons komt ophalen ;-) Ook grappig is dat er overal al kerstspullen en kerstbomen te koop zijn, en dat midden in onze zomervakantie :).
s´Middags hebben we het eilandje Janitzio bezocht en daar heb ik eindelijk de gitaar gekocht, die ik al langer van plan was te kopen. Gisterenavond dus meteen maar aan de slag gegaan met leren noten lezen en de gitaar stemmen. Een liedje spelen gaat nog wel even duren ben ik bang :)

Vervolgplanning is Morelia en dan het vlinderreservaat waar miljoenen oranje vlinders overwinteren.