Brasil, lalalalalala, Brasil!

We besluiten dat we Cafayate niet de tegenvallende voetbalprestaties kunnen verwijten, dus we besluiten hier nog een paar dagen te blijven. In Cafayate (en blijkbaar ook in de rest van Argentinie) is er een groot tekort aan klein muntgeld. Precies daarom willen de kinderen hier graag boodschappen halen voor hun ouders. Niet omdat de kinderen hier aardiger zijn, nee omdat er in plaats van wisselgeld, wisselsnoepjes worden teruggegeven. Sorry ik heb geen vijf cent kies maar een snoepje :-)

De wijn speelt overduidelijk een hoofdrol in de lokale economie. Daar komen we achter als we bij een ouderwetse ijsmaker de smaak van de lokale wijn op het menu zien staan. Wil je rode wijn ijs of witte wijn ijs J. Op dit moment is het wijnseizoen echter voorbij, want het is immers midden winter. Toch is het weer hier voor onze begrippen overdag behoorlijk aangenaam. Maar ´s nachts wil de temperatuur echter nog wel eens onder de nul duiken :S. Ons plan was natuurlijk om nog verder naar het zuiden te gaan, maar eigenlijk hebben we niet meer zo´n zin in nog meer kou en regen. Bovendien zouden we er wel behoorlijk de vaart in moeten houden willen we nog helemaal naar Ushuaia rijden (en weer terug naar Buenos Aires). Na lang wikken en wegen besluiten we toch de zon op te zoeken en de laatste weken nog even te relaxen. En waar kunnen we dat nu beter doen dan aan de Braziliaanse kust J. De kust waar altijd zonnige stranden worden afgewisseld met Atlantische kustbossen en waar de bergen van de Sierra del Mar de kust volgen. Wat wil je nog meer! Dus we hebben de oude plannen in de vrieskist gedaan en hebben het roer omgegooit. Brazil here we come!

Na een nieuwe reisplanning te hebben gemaakt is ons volgende doel Santiago del Estero. We rijden eerst nog door een vrij droog landschap met veel cactussen. We hadden het idee om iets van dit hout te laten maken, omdat we het hout zo gaaf vinden. Maar dan blijkt natuurlijk weer dat het gaat om een speciale cactus die beschermd is, bleeeh. Onderweg zien we nog stapels bijzondere zwarte papagaaien, die absoluut niet op de foto willen. Vlak voor Tafi del Valle worden we opeens aangenaam verrast door een gloednieuwe weg. Op zich is dat heel fijn, maar we zijn er nog steeds niet uit waarom er dan, op geheel willekeurige plekken, strookjes niet geasfalteerd zijn. We stoppen bij een groot meer om te lunchen. Het lijkt wel zondag, zo stil en de halve bevolking is het meer opgegaan om te vissen, wacht het is ook zondag J. Als we weer verder rijden beginnen we opeens flink af te dalen en zitten we opeens weer midden in het oerwoud. Als we dan uiteindelijk helemaal beneden zijn, rijden we weer tussen de uitgestrekte grasvelden. Een beetje variatie kan geen kwaad J. Na nog een hele hoop gras rijden we Santiago del Estero binnen en hoeven we zowaar maar 1 keer de weg te vragen om bij de stadscamping uit te komen. Dit blijkt een prima camping te zijn in een stadspark voor 3 euro, leuk idee voor het vondelpark? ;-)

We trakteren onszelf bij de grote supermarkt op een lekker avondmaaltje. Tijdens het eten zien we in een uithoek van het kampeerterrein een moederhond met 3 hele kleine grappige puppies, die de mamahond in een ondergronds nest houdt. Meenemen of niet meenemen? J. Zonder puppies vertrekken we de volgende morgen alweer, het is nog best een eindje naar Brazilie tenslotte. De volgende tussenstop is Resistencia. Tijdens de rit zien we hoeveel uitgestrekt grasland Argentinie eigenlijk heeft en dat dat helemaal niet zo boeiend is om te zien J. Net als we denken dat het hier best op Afrika lijkt (niet dat we daar ooit geweest zijn) zien we opeens een soort struisvogels (nandu) over de weg zien rennen!

Er lijkt geen einde te komen aan de rechte wegen door dit vlakke landschap. We besluiten uiteindelijk om al voor Resistencia een camping te zoeken, omdat we het wel gezien hebben voor vandaag. De vorige stadscamping beviel goed, dus we gokken dat de stadscamping hier in Saenz Paenz ook redelijk is. Dat is dus fout gegokt. Maar goed het is maar voor 1 nachtje. Als ik de volgende morgen aan de dames kant sta om mijn tanden te poetsen komt er een man naar me toe, die zegt dat ik daar niet mag zijn en er een herentoilet om de hoek is. Ik doe maar net alsof ik hem niet begrijp, want hem vragen of hij zelf wel eens in die beerput gekeken heeft die herentoilet heet, lijkt me nog iets te lastig in het Spaans. Dan is het gelukkig de hoogste tijd om deze plek te verlaten en nog een klein stukje verder te rijden naar Resistencia. Ook hier hebben we weer een stadscamping, inclusief hippies, die hier hun vaste verblijfplaats hebben zoals op elke Argentijnse camping. Maar hier drijven gelukkig geen drollen in elk toillet.

We beginnen met rondvragen waar we voetbal kunnen kijken, want we hadden het idee dat Nederland vandaag zou moeten spelen. Maar de mensen hier weten niet eens dat het EK voetbal gespeeld wordt en ook niet waar ze het uit zouden kunnen zenden, lekkere voetballiefhebbers! Een internetcafe vinden blijkt net zo moeilijk, vooral omdat alles in Argentinie dichtgaat tussen 1 en 5 uur ´s middags. Precies op het tijdstip dat wij meestal gaan lunchen en boodschappen doen. Niet heel handig. Uiteindelijk vinden we dan het enige internetcafe in een stad van 300.000 inwoners.... En dan zien we dat Nederland pas de volgende dag hoeft te spelen, gelukkig.

We hebben een plekje in een park bij een meertje. Het is alleen minder aardig dan het op het eerste gezicht lijkt, want langs de camping loopt een weg die volop gebruikt wordt door bromfietsen. Aangezien elke bromfiets hier een uitlaat heeft alsof het een harley davidson is, is dat niet echt fijn. Na dus niet heel lekker geslapen te hebben gaan we weer op pad, op weg naar Posadas en hopelijk op weg naar een Nederlandse overwinning op Duitsland. Als we net buiten Resistencia de brug over de rivier Pirana passeren weten we hoe een echt grote rivier er uit ziet, het lijkt verdorie wel een meer zo breed. Dan is het nog een paar uurtjes knallen totdat we Posadas bereiken. Volgens onze routekaart zou dit een groene weg zijn. Wat wil zeggen dat het een mooie route is, maar dat was dus mooi gelogen.

Na de voorgaande droevige en teleurstellende steden valt Posadas nog enigszins mee. We vinden een camping net buiten de stad van een Duitse eigenaar. Hij heeft enorm veel pauwen rondlopen (alleen mannetjes). We hebben er heel ´open minded´ over nagedacht, maar om nou 29 mannetjespauwen te houden voor de leuk is wel een beetje raar toch? We proberen zoals gewoonlijk wat van de prijs af te krijgen door te zeggen dat het laagseizoen is en dat wij de enige zijn, maar dat vind hij maar onzin en begint ons een beetje uit te lachen. Als we dan proberen uit te leggen dat er ook zoiets bestaat als marktwerking wil hij al niet meer luisteren. Maar goed we hebben we iets belangrijkers aan ons hoofd, over een uurtje moet Nederland al spelen en daarna spreken we die Duitser nog wel even. Even snel de tent opgeworpen en hopsakee richting de stad. Hiske probeert te zeggen dat we het echt wel gaan redden, maar natuurlijk worden we juist nu gestopt worden bij een politiepost. Volgens de man zou ons licht niet goed zijn. Na (langdurige) inspectie kan de agent gewoon niet geloven dat we overdag gewoon dimlicht gebruiken en niet grootlicht. Als ik dan nog 10 keer overgeschakeld heb tussen dim licht en grootlicht, is hij het ook zat en besluit om onze papieren te controleren. Als hij geen gelijk kan krijgen dan betekend dat niet dat hij ons niet kan irriteren. Gelukkig kunnen onze papieren ermee door en mogen we verder zodat we nog net op tijd in de stad zijn voor de wedstrijd. We gaan de verschillende opties af waar we voetbal zouden kunnen kijken. Na lang zoeken eindigen we bij een soort Italiaan die de wedstrijd op 3 kwart tv schem uitzendt..... Inderdaad hoe is dat mogelijk, we weten het nog steeds niet. Achteraf gezien had het scherm beter nog wat kleiner kunnen zijn dan deed het spel van Oranje tenminste niet zo´n pijn aan je ogen. We nemen nog een troostburger en een milkshake, maar het helpt allemaal niet. Als we afdruipen naar de camping hopen we de Duitse eigenaar te ontlopen, dat lukt gelukkig. Maar de volgende morgen is hij wel zo beleefd om even naar de uitslag te vragen, die hij zogenaamd niet weet, de boef J.

Vanaf hier gaan we in door naar Puerto Iguacu, bij de gelijknamige gigantische watervallen. De weg begint hier meer te glooien en de omgeving wordt steeds meer regenwoud. Gelukkig verlost van de eeuwige graslanden (totdat we weer in Nederland zijn J). Het gesproken spaans in Argentinie is toch weer wat anders dan we gewend zijn, blijkt bij de vele politiestops. Het lijkt een beetje als boerenspaans waarbij de spreker probeert zo min mogelijk zijn mond te bewegen. We gokken elke keer maar dat hij vraagt waar we heengaan of waar we vandaan komen. Maar dat gaat natuurlijk niet altijd goed en dan geven we hem een ander antwoord net zolang tot hij tevreden is :-). Als we bij Puerto Iguacu aankomen vinden we een hele hoop hotels langs de weg naar het stadje en zelfs een camping. Maar aangezien ze daar hotelprijzen vragen voor een kampeerplekje kijken we graag nog even verder.

Als Hiske bij een souvenirsstalletje vraagt waar de VVV is, blijkt heeeel toevallig dat de man zelf een camping heeft. Maar vooruit we zijn de beroertste niet, dus vertel maar waar die camping dan is. Volgens de man is het een hele rustige camping in een mooie tuin inclusief riviertje over het terrein, maar toch midden in de stad, yeah right denken we. Als we gaan kijken vinden we een soort hippiecamping, inderdaad midden in de jungle op loopafstand van het centrum. Oke alles ziet er een beetje sjebbie uit, maar het is wel goedkoop. De keuken bestaat uit een bbq-rekje boven een houtvuurtje waarop een matchende zwartgeblakerde pannenset te vinden is. Maar we mogen alles gebruiken wat we kunnen vinden. Een blik op de stapel met slecht afgewassen/ half vergaan keukengerei doet ons besluiten onze eigen spullen te gebruiken. In theorie zou het ook mogelijk zijn om met warmwater te douchen, maar dan zou je een uur moeten uittrekken om de waterketel te verwarmen met een houtgestookt vuurtje. We houden het wel bij een koude douche. Gelukkig is het lekker warm weer hier in de jungle.

We staan onder een maracujaboom en er van tijd tot tijd komt er eentje naar beneden, die we van de eigenaren (bejaarde hippies) mogen opeten. De binnenkant ziet er heel exotisch uit en het sap smaakt behoorlijk zuur. Maar volgens de eigenaresse is dat prima op te lossen met een bergje suiker. Ze zegt ook nog dat het goed voor het verlagen van de bloeddruk. Volgens ons gaat dat effect wel een beetje teniet met een bergje suiker, maar ja wie zijn wij :-) Verder zijn er nog grapefruits te oogsten, waar we een lekker ochtendfruitsapje van persen. Het stadje zelf puilt uit van de toeristenwinkeltjes en restaurantjes. De eerste avond belanden we bij een oosters fusion restaurantje, El Terra, waar we lekkere noodle roerbakgerechten bestellen.

De volgende dag bezoeken we even het drielandenpunt met Brazilie, Paraguay en Argentinie. Het is niet heel spectaculair, maar er stoppen wel bussen vol toeristen. Het valt ons op dat we in het stadje bovengemiddeld veel cowboys zien die hun mate (soort thee) met een rietje uit een bekertje drinken, niet heel macho maar wel grappig. Die rietjes zijn wel heel goed, er zit namelijk een zeefje in. Je kan dus verse thee in je kopje doen zonder dat je die blaadjes hoeft op te slurpen. Beetje vergelijkbaar met een thee-ei, alleen kan je nu ook hele takken in de thee doen. ´s Middags bestellen we een saltenas, maar die zijn niet half zo goed als die in Rio Honda. Daar werden de deegbundeltjes vers gefrituurd en was de verse groente/vleesinhoud lekker gemarineerd. Hier liggen de saltenas ons vanuit een warmhoudvitrine aan te staren. Noem ons kieskeurig , maar dat is toch anders :-).

Als we de ochtend daarop vroeg op pad gaan richting de wereldberoemde watervallen, zien we voor het eerst een aantal grote toekans overvliegen en in een boom zitten, cool! Dus we stoppen langs de weg en Hiske probeert ze te besluipen met de telelens. Ik kom wat later aanlopen en roep naar Hiske dat ik ze zie boven haar in de boom. Op dat moment vliegen ze weg... oops :-). Even verderop rijden we het park al binnen en mogen we entreekaartjes halen. In feite is het alleen maar een waterval waarvoor de mensen hier komen, maar dat betekent blijkbaar niet dat ze niet de hoofdrpijs kunnen vragen. De mensen betalen toch wel. Vooral de gigantische verschillen voor Argentijnen en buitenlanders schiet ons een beetje in het verkeerde keelgat, maar ze hebben gelijk ..... we betalen toch wel.

Dan begint het feest, we mogen met het treintje. Gelukkig passen we er nog in. Hij gaat namelijk maar een keer per half uur, dus dat is mazzel. Als we dan gaan rijden met een slakketempo stoppen we 3 minuten later bij de eerste van de twee haltes. Hier is iemand op het geniale idee gekomen om iedereen uit te laten stappen en rond een omheining te leiden. Dan komt er een andere trein (wat voor een leek met ongetraind oog precies dezelfde trein is) waar iedereen dan weer in moet stappen. Niet dat er meerdere sporen zijn of andere bestemmingen, gewoon omdat het handig lijkt. Dus iedereen is bang dat ze niet meer in de trein passen en begint een beetje te drukken. Maar als iedereen dan toch een plaatsje heeft leggen we de laatste 500 meter af........volgende keer gaan we lopen! Als we ons verlost hebben van de trein lopen we over een verhoogd wandelpad over de brede rivier en zien we in de verte al de wolken van waterdamp opstijgen bij de duivelskeel (garganta el daiblo). Dit is een soort gat waar van alle kanten water naar beneden stort en de toeristentrekker. Als we dichterbij komen passeren we allemaal mensen met regenponchos, die er behoorlijk vochtig uitzien. Wij hebben natuurlijk alleen een zakje voor de camera mee :-)

Als we bij het uitzichtpunt komen lijkt de wereld onder ons weg te zakken. Wat een hoop water! Het is inderdaad behoorlijk nat en dat bemoeilijkt het fotograferen enigzins, maar wat indrukwekkend! Daarna nemen we een pad dat boven alle kleinere watervalletjes loopt en later ook benedenlangs. De watervallen lopen uiteen van echt klein tot nog steeds behoorlijk groot. Vlakbij een grote waterval is een steiger gebouwd, die leidt tot vlakbij het donderende water. De meesten hebben hiervoor hun zwembroek aangedaan, maar sommige treden met hun poncho het geweld tegemoed. De poncho´s wapperen hevig en het lijkt alsof diegene in een orkaan staat. Gaat ons ietsje te ver. Wanneer we verder lopen zien we voor ons een vrouw met een plastic zakje lopen met een fles fris en een zak chips. In twee seconden flitst ons een neusbeertje voorbij die het voorzien heeft op het zakje. Hij scheurt het zakje in 1 beweging open en gaat er vandoor met de zak paprika chips. De vrouw blijft verbijsterd achter. Typisch geval van neusbeerterreur.

Aan het einde van de middag hebben we wel weer genoeg water gezien en keren we terug naar de camping. Vanavond ga ik de uitdaging aan om risotto te maken op een houtvuurtje. Tijdens het eten maken klets ik met een oude hippie, die al 30 jaar aan het reizen is en leeft van pijpen maken. Ik heb altijd een beetje medelijden met dat soort mensen in plaats van dat ik zeg, wauw hoe gaaf is dat. Maar goed het kwam natuurlijk uiteindelijk neer op de vraag of ik ook een pijp wilde kopen, nee dus. De risotto is geslaagd alleen duurt het wel 10 keer zo lang om iets te bereiden op zo´n vuurtje. Echt back to basics.

De volgende ochtend gaan we de grens over naar Brazilie. Met een korte rit van 30km voor de boeg gaan we op pad. Aan de Argentijnse kant is het zo modern ingericht dat we niet eens de auto uithoeven voor een stempel. We kunnen gewoon naast een hokje stoppen, ideaal. Bij de Braziliaanse kant is het even zoeken naar douanepersoneel, niet zo gek want ze dragen geen uniform. Dus als dan twee oude mannetjes, die daar gewoon op een stoeltje zitten te praten, opeens iets tegen je gaan zeggen verwacht je niet dat het douanepersoneel is. Maar toch wel dus.

Helaas spreken ze in brazilie Portugees en dat is toch echt heeeel iets anders dan Spaans We waren zo blij dat we onszelf overal verstaanbaar konden maken *zucht*. Ondanks dat we nog even op het laatste moment een boekje Portugees hebben gekocht, klinkt dat Portugees toch echt als een mix van Zweeds, Russich en Arabisch. Terwijl als je het leest het enorm op Spaans lijkt, er missen gewoon wat letters of er zijn een paar letters anders. Maar als ze het dan uitspreken..... Zo is peixe als je het uitspreekt pesce, hoe kom je erop! Gelukkig werkt er ook iemand, die een beetje Engels kan. Ons word verteld dat we de papieren moeten afgeven als we het land uitgaan aan iemand met hetzelfde uniform...... Na het invullen van de formulieren raken we aan de praat. Hij is erg benieuwd hoe het gemiddelde leven van iemand er in Nederland uitziet. Heeft die een auto, watvoor huis etc. Hij vindt vooral de gemiddelde 1,4 kind erg grappig ;-)

Een uur later zijn we dan in Brazilie, hiep hoi. We rijden door Foz do Iguazu, een veel grotere stad dan we dachten. Het is wel opmerkelijk hoeveel moderner, schoner en westerser deze stad aandoet dan de steden waar we doorheen zijn gereden in Argentinie. Terwijl wij juist dachten dat het andersom was. Om hier meteen maar even van gebruik te maken halen we een lekker broodje shoarma. Hier hebben we weer het idee dat we Arabische klanken horen, maar dat komt misschien omdat het Libanezen zijn die de tent runnen. Als we zakjes met Libanees brood (denk aan wraps, maar dan heel anders) zien liggen, bedenken we dat we ´s avonds een pizza kunnen maken met het Libanese brood als bodem, net als thuis. Op de camping hebben ze een mooie buiten-bbq waar we mooi de pizza´s in kunnen bakken. Het resultaat is heerlijk, weer iets wat we van ons ´dit missen we-voedsellijstje´ kunnen schrappen.

Omdat onze gastankjes opraken en we helaas nergens een vervanging kunnen vinden besluiten we onze bbq te moderniseren. Op deze camping mogen we kamperen onder een soort groot afdak. Da´s fijn want het kan hier in het regenwoud toch wel behoorlijk regenen, je verwacht het niet :-P. Op onze camping staat ook een landrover met tent op het dak staan. De twee eigenaren zijn druk bezig met het verplaatsen van al hun spullen naar een plekje zonder bomen. Blijkt dat de nacht ervoor de halve boom naar beneden was komen zetten, vlak naast hun tent. Als we ´s avonds op zoek gaan naar een internetcafe, zien we tot onze verbazing dat de bushokjes hier een tv hebben. Deze worden graag gebruikt door wachtende taxichauffeurs, die daarvoor zelfs een stoeltje neerzetten.

Na de Argentijnse kant van de watervallen is vandaag de Braziliaanse kant aan de beurt. Volgens iedereen moet je echt beide kanten bezoeken, dus dat doen we dan natuurlijk. De Braziliaanse kant is beter voor het overzicht en aan de Argentijnse kant kun je dichterbij de watervallen komen. We komen halverwege de middag aan met als gevolg dat het lekker rustig is. Ook hier zijn weer allemaal attracties op touw gezet om de entreeprijs op te voeren. We maken eerst een busreis van een kwartier voor we bij het pad komen dat ons langs de watervallen leidt. Aangezien tijdens deze busrit niets bijzonders is, vragen we ons af waarom ze niet gewoon de ingang iets dichterbij hebben gemaakt. Maar ja wie zijn wij.

Het pad loopt langs de rotswand en volgt de rivier met hier en daar een mooi uitkijkpunt op de watervallen. Aan het einde van het pad is de hoofd-attractie. Hier gutst het water met bakken over iedereen heen die om het (on)strategisch geplaatste souvenirwinkeltje wil lopen. En dat wil je, want anders kun je niet bij de lift of bij de steiger komen. Niet eens zo heel nat lopen we over de steiger. Ik loop voorop (gebeurt anders nooit) en heb een mooi plekje met uitzicht gevonden, met de wind in de rug. Voor mijn gevoel wordt ik hier niet eens zo heel nat met mijn regenjas aan en capuchon op. Maar als ik me omdraai voel ik het water door mijn broek mijn sokken inlopen. Hmmm het was dus wel nat.

We wachten in de rij voor de lift die ons naar het hoger gelegen uitkijkpunt brengt. Het is het doel om zo snel mogelijk mensen achter je te krijgen, die het water kunnen opvangen dat met vlagen van de waterval afkomt. Er is een vrouw bij die roept ´laat me er langs, ik heb een camera bij me die niet nat mag worden´, alsof zij die enige is die met een camera naar de Iguazu watervallen gaat :-). Als we zien dat er zelfs iemand permanent in de lift zit om op het knopje 1 of 0 te drukken beseffen we waar al het entreegeld heen gaat :-). Boven is het beduidend droger en hebben we een gaaf uitzicht over de volledige breedte van de watervallen.

Vanaf Foz do Iguazu vervolgen we onze reis naar de zon. Daarvoor gaan we de volgende ochtend weer eens vroeg op pad, want we willen die dag Curitiba bereiken. De rit begint aangenaam op een tweebaans snelweg, waar we lekker kunnen knallen. Maar die tweebaansweg wordt al gauw een eenbaansweg. Dan komen er opeens langzame vrachtwagens op de weg en komt er een mist opzetten, waardoor je de vrachtwagen 5 meter voor je helemaal niet meer ziet tenzij hij remt. Dat blijkt geen reden voor Brazilianen om toch iemand in te gaan halen....

De omgeving is aangenaam, maar we missen nog steeds enig teken van de zon en dat terwijl we toch aardig in de buurt komen van de kust. We zijn het erover eens dat het is een beetje zorgwekkend aan het worden is. Halverwege de middag is het duidelijk dat het avondwerk gaat worden om onze doelstelling te bereiken. Op dat moment komen we langs een camping. We gooien het stuur om en stoppen voor een soort kabouterhuisje waar een parkietenvrouwtje woont. We mogen bij het kunstmatige meertje onze tent opzetten en wij zijn tevreden met het behaalde resultaat. De volgende dag hebben we alle tijd om het laatste stukje te rijden naar Curitiba en een camping te vinden. En wat doe je als je in een onbekende stad als toerist iets wilt vinden, juist dan ga je naar de VVV. Het zou dan handig kunnen zijn als ze 1) bij de VVV ook een andere taal dan Portugees kunnen spreken en 2) ze meer informatie hebben dan dat wat ze op google kunnen vinden. Jammer dat ze die kans hier gemist hebben. We hebben wel een kaartje van de stad weten los te peuteren en zodoende gaan we zelf maar weer op zoek. Eerst stoppen we even bij de markt om een hapje te eten. In tegenstelling tot Argentinie is de Braziliaanse keuken een stuk uitgebreider wat betreft verschillende typische gerechten. Op de markt vinden we op de eetafdeling een restaurantje met buffet. Nou dat is mooi kunnen we zelf kiezen welke aparte dingetjes we willen proberen. Alleen het vlees moet door iemand anders opgeschept worden, anders neem je daar natuurlijk teveel van. Daarna wippen we nog even bij de apotheek langs en blijkt dat daar wel iemand Engels kan (weet je wat jij moet doen, bij de VVV solliciteren dacht ik nog) en die begint gezellig te kletsen. We vragen hem of hij ook een camping weet. Dan antwoord hij dat je wel gek moet zijn om te kamperen, hartstikke onveilig hier. Straks komt er iemand met een pistool die je berooft. Net zoals vanochtend er hier iemand binnenkwam met een pistool. Nou gezellig hierzo. Na een tijdje rond gereden te hebben in de stad hebben we het geheim ontrafeld waarom deze stad zo bekend is vanwege de weinige verkeersopstoppingen, je mag namelijk alleen een korte bocht maken. Dit betekend dat als je linksaf wil je een paar blokken moet omrijden of het geluk moet hebben dat er een retorno is ergens in de buurt. We besluiten dan maar te kijken of we bij een hostel onze tent op kunnen zetten. We vinden een eco hostel midden in een villa-wijk. Wel de moeite waard om te proberen denken we. Het blijkt een mooi complex te zijn met een groote ommuurde tuin, waar we best kunnen kamperen. Een prima keuken en terras, gratis internet en ontbijt zorgen ervoor dat nee zeggen onmogelijk wordt, ondanks dat ze wel veel geld vragen.

Over de stad zelf zijn we niet over enthousiast, hoewel in sommige reisboeken dat wel zo omschreven wordt. We vinden nog wel een museum waarvan we dachten dat het de moeite waard was om te bezoeken. Het bevindt zich in een opmerkelijk gebouw, dat ontworpen was door de Braziliaanse architect Oscar Niemeyer. Het grote oogvormige geval op een pilaar trekt duidelijk de aandacht. Een tegenvaller is dat het eigenlijke museum in een troosteloze doos ernaast zit. We mogen het oog wel bezoeken en wat aan de buitenkant lijkt op een grote glasgevel over meerder verdiepingen, blijkt aan de binnenzijde afgedicht te zijn met plaatwerk. Hierdoor wordt het fantastische resultaat bereikt van zowel nul procent licht als nul procent uitzicht, wel een prestatie op zich. Iets anders waar over nagedacht is zijn de bushokjes. Dit zijn buisvormige wachtruimtes op pootjes waar permanent een conducteur aanwezig is om kaartjes te controleren. In eerste instantie denk je wat een bizar systeem, maar daardoor kan iedereen wel heel snel in en uitstappen net als bij een metro.

Onze volgende reisdag is de dag dat we het strand te zien krijgen. Na een flinke dag rijden door prachtige junglebergen verlaten we de hoofdweg en nemen we een kleinere weg richting kust. Peruibe heeft een kilometerslang zandstrand met allemaal strandtentjes langs de boulevard. Hier en daar strompelen of fietsen de kenmerkende rastaboys en surfdudes over straat, duidelijk laagseizoen. Om een camping te vinden moeten we toch echt goed zoeken. We volgen de kustlijn wat verder noordwaarts en komen in een gehuchtje terecht waar zowaar een camping is. Ook op deze camping zijn we de enige, misschien omdat de zon zich nog steeds niet in volle glorie heeft laten zien. Als we die avond bij onze mooie LED lamp aan het eten zijn, wordt de lamp opeens aangevallen door een vleermuis. Waarschijnlijk denkt hij dat het een soort vrucht is, heel grappig.

De volgende morgen worden we wakker met de zon op onze tent en weten we dat vandaag een lekkere dag gaat worden. Als alles weer in de auto zit vervolgen we onze weg richting het warme noorden (warme noorden ja). Vandaag rijden we de hele dag door het kustgebergte de Sierra del Mar, welke overwoekerd wordt door de mata Atlantica, het atlantische regenwoud. Halverwege vinden we een mooi strandje om te lunchen en om even met onze voeten het warme zand te voelen. De ene mooie baai wordt afgewisseld met weer een mooi strand en al die tijd rijden we over een kronkelige bergweg door de bossen. Na toch stiekem weer een hele dag gereden te hebben komen we aan in Paraty. Het begint al donker te worden als we door het oude centrum rijden, maar wat we zien lijkt een beetje op Antigua en ziet er heel gezellig uit. Aan de andere kant van de rivier, net naast het historische centrum vinden we zowaar een camping aan het strand, bingo.

Ondanks dat de hele camping volstaat is het lekker rustig op deze camping. De meeste staan vaste tenten en campers met vooral weekendgasten. Naast een aantal vaste gasten staan er op dit moment nog twee campers met hoe kan het ook anders, Duitsers. Na een beetje nachtrust staan we de volgende morgen op met de vraag of het nog steeds mooi weer is. Gelukkig is dat het geval en volgen we het strand op zoek naar een eventuele andere camping . We vinden er nog een tweetal, maar die zijn stukken duurder en verder van het stadje. We besluiten op dezelfde camping te blijven en het stadje een beetje te verkennen. Kleine straatjes met ongeloofelijk gevaarlijke kinderkopjes sieren het stadje. De witte geveltjes en de gekleurde kozijnen geven het een caraibisch tintje. Tijdens het zoeken naar een andere camping hebben we wel een veel mooier strand gevonden, dan die voor onze deur. De volgende dag besluiten we een dagje op het strand door te brengen. We hangen de hangmat op, spreiden onze handoekjes op het zand, zetten de stoelen neer en we zijn er helemaal klaar voor. Met een muziekje op de achtergrond van het nabij gelegen strandtentje zijn we een beetje aan het lezen en af en toe even een duikje. We zien dat ze bij strandtentje ook caipirinha´s hebben en die willen we wel proberen. Volgens ons is de shaker vergeten een beetje ijs of water aan de rum toe te voegen, want we vallen bijna van onze stoel af zo veel alcohol zit erin.

´s Avonds graven we een mooi gat welke we netjes vullen met gevonden takken en stammen. Hup de fik erin en we hebben een mooie bbq, al gauw kan het vlees erop. Ook zijn er weer heerlijke groentestoofpakketjes. Als dan de zon aan het ondergaan is stoken we het vuur nog een beetje op en mogen de kaarsjes aan en kunnen we nog even sterren kijken. De relaxdag bevalt goed dus die herhalen we de volgende dag met voornamelijk een beetje lezen op de camping met een lunchonderbreking bij een van de strandtentjes. ´s Avonds steken we ons bbq-tje weer aan en zijn we weer een paar uur aan het koken :-). Als we dan geheel onschuldig aan het eten zijn neemt er een duifachtige vogel plaats op de tak boven mij. Nu ben ik al redelijk gewend aan dieren die schijt aan mij hebben, dus ik wil de stoel verplaatsen en op dat moment krijg ik een losse flodder in mijn nek.......... In plaats van dat Hiske mij te hulp snelt begint zij keihard te lachen, tssssk!

De volgende dag huren we kajaks om de verschillende baaien en eilandjes te verkennen die hier in de buurt liggen. Naar zeggen zijn hier 55 eilandjes voor de kust te vinden en ongeveer 100 strandjes. Als we de kajaks uit de opslagplaats halen verteld te eigenaar dat het verplicht is om een zwemvest te dragen. Hiske vindt dat grote onzin en zegt dat ze 22 zwemdiploma´s heeft en dus prima kan zwemmen. Dan wordt de sfeer grimmiger en zegt de man dat hij ons anders niet kan laten kajakken en als we op zee gesnapt worden zonder zwemvest dan worden we teruggesleept en is het einde avontuur. Ik zeg; ´Dus dat is handig voor op de terugweg, als we geen zin meer hebben´. Maar het was geen tijd voor grapjes vindt de man. Oke joh, dan doen we die vesten wel aan als jij dan beter slaapt. We krijgen ook een zo goed als waterdichte trommel mee voor het meegebrachte eten. De twee deksels zijn gewoon voor de zekerheid, niet omdat hij lek is. Nadat de man een mooie kaart in het zand getekend heeft en een mooie route voorstelt, laten we de kajaks te water en gaan we op weg naar het eerste eilandje. Na een half uurtje varen komen we bij een prive strandje. Zo prive dat er ook een bordje staat dat je op moet passen voor ´angry dogs´. Toch leggen we de kano even op het strand en strekken even de beentjes, die een beetje opgevouwen zaten in de kajak. Na een korte pauze varen we verder richting het mangrove bos. Gelukkig is het het hoog water en kunnen we het bos in varen in plaats van de kano voorttrekken door de blubber :-). We varen tussen de boomwortels door en moeten soms bukken (ja erg lastig in een kano) om onder takken door te gaan. We zien allemaal krabbetjes, die zich tevergeefs proberen voor ons te verstoppen. Het is hier heel stil, afgezien van een soort gepruttel in de modder verderop. Na een tijdje wordt het zo smal en ondiep dat we terugkeren en een andere weg inslaan. We komen nog langs een zandstrandje waar je heel goed alligators zou verwachten, maar die zitten hier niet, toch? Nu komen we in een andere baai terecht en varen langs een eiland op zoek naar een verlaten strandje. Helaas hier alleen prive huisjes en rotsen.

Dan richten we onze pijlen op een eilandje heeeeel ver weg. Volgens de kajakverhuurder is daar wel een heel mooi verlaten strandje te vinden. Als we dichterbij komen zien we een redelijk groot gebouw staan wat lijkt op een soort hotel met een leuk strandje, maar dat zal het niet zijn. Dus wij rond het eiland varen, maar niks geen strandje meer. Dan ziet Hiske opeens een school roggen onder haar kano doorzwemmen, echt gaaf! We komen erachter dat er toch alleen het strand voor het hotel is. Dus we gaan maar aan land, want ondertussen hebben we toch wel honger. We worden begroet door 2 waakhonden, die gelukkig banger voor ons zijn dan wij voor hen. Afgezien van de hongen is er niemand te bekennen, toch verlaten dus. We gaan lekker zitten op een stenen trappetje en bereiden onze lunch bestaande uit verse kokosnoot en meloen. Na de lunch nog even zwemmen en lekker luieren op het strandje met een mooi uitzicht op de andere eilandjes in de buurt en de bergen op de achtergrond. Dan is het tijd voor de lange terugreis naar Paraty. Als we de kajaks weer ingeleverd hebben, gaan we bij een strandtentje nog even lekker een gebakken visje eten.

De volgende ochtend tijdens de afwas raak ik aan de praat met een van de Duitsers, die in Uruguay woont, over wat er allemaal te doen is in de buurt en dat het wel erg druk aan het worden is op de camping. Met name omdat de buren (die op twee meter afstand staan) een meisje hebben dat midden in de nacht begint te mauwen om een snoepje. En dat ongeveer elke uur totdat de vader haar maar een snoepje geeft om van het gezeur af te zijn. Ook is er een gigantische pantservrachtwagen gekomen met twee Engelsen erin. Heel bizar dat je daarmee op reis gaat, zou je je dan veiliger voelen in het boze buitenland? De Duitser komt met de tip om eens bij Trindade te gaan kijken. Volgens hem een hele mooie baai, wit zand, schoon, jongere mensen, meerdere campings en niet zo druk als hier. De enige reden dat hij daar niet staat is omdat zijn vrouw wifi nodig heeft voor haar werk en dat is in Trindade ver te zoeken. Nou wij hebben geen laptop meer dus dat scheelt.

In eerste instantie willen we alleen even kijken (het is maar 27 km) en later misschien pas met de tent gaan. Dat plan veranderde toen de campingeigenaar langs kwam en vroeg of de auto even op de weg wilde zetten, zodat er aan de andere kant ook nog een tentje kon. Dan te bedenken dat er mensen met een hele circustent van 20m2 hier op de camping staan, moeten wij ons kleine beetje ruimte ook weggeven. Dus we pakken alle spullen in en gaan we naar Trindade. Als we naar Trindade rijden worden we op een gegeven moment ingehaald door een ware chevrolet kadett (in europa bekend als de opel kadett ja), niet te verwarren met zijn iets rappere broer de chevrolet corvette. Na een uitdagende bergrit komen we aan in Trindade, een heel leuk piepklein dorpje. Voordat we bij het stadje zijn komen we al langs 10 campings, dat wordt nog lastig denken we. We kiezen ervoor om gewoon door het stadje te rijden totdat we niet meer verder kunnen. Dit blijkt een goede strategie te zijn, er is daar maar 1 camping. Precies tussen de mooie baai en het lange grote strand in en op loopafstand van het stadje, lijkt perfect. Na even bij de baai gekeken te hebben lijkt dit ons wel een plek om een weekje te relaxen. Alle ingredienten zijn aanwezig: mooie baai met wit strand en rotsen om te snorkelen, groot strand met goede golven om te surfen, beboste bergen waar we mooi kunnen hiken en natuurlijk de zon!

De eerste dag luieren we lekker in de zon en speel ik nog een potje strandvoetbal met een stel Brazilianen. We hebben zelfs net als thuis knuffelkatten tot onze beschikking op deze camping. Ondertussen hebben we de auto te koop gezet en al een aantal reacties gehad van Brazilianen, die onze auto zien als heel goedkoop, maar niet weten hoe het verder moet. Voor Brazilianen is het zo goed als onmogelijk is om een auto te kopen door de wet, en door deze wet zijn tweedehands auto´s hier heel duur. Om te kijken of we nog nieuwe email hebben en om boodschappen te doen, willen we de volgende middag even naar Paraty. Alleen blijkt de weg geblokkeerd te zijn door een stel aboriginals. Misschien toch beter om morgen naar Paraty te gaan. Dus zijn we gedwongen om nog een dag te hangmathangen, wat te lezen en te zwemmen.

Als we de volgende dag terugkomen uit Paraty en we even snel wat willen koken in de auto (omdat het de hele dag geregend heeft, dat kan dus niet he!) vragen de buren of we bij hun vlees komen eten. Dit kunnen we verstaan, want de ouders spreken een beetje Engels. De rest van de mensen op de camping spreekt alleen Portugees en dat levert vaak aparte momenten op waarbij niemand weet wat de ander zegt en bedoelt :-). Uiteraard gaan we op deze uitnodiging in. Het is een Braziliaanse familie bestaande uit een vader die in het leger zit, een stiefmoeder die lerares Portugees is en twee tienerdochters. We voelen ons wel een beetje de attractie van de avond, maar dat is prima in ruil voor lekker geroosterd vlees. We krijgen allebei eerst een satestokje met vlees. Hiske zegt; ´lekker hoor´. Ik zeg; ´het zijn kippehartjes´, zegt Hiske ´nou dat zeg je alleen om mij te pesten´. Maar dat zou ik natuurlijk niet durven. Met vier paar ogen op haar gericht heeft Hiske natuurlijk braaf haar kippenhartjes opgegeten :-). Gelukkig was er ook stokbrood met knoflook en lekkere vleesstokjes, waarvan we maar niet gevraagd hebben wat het was. De rest van de avond vergelijken we alles in Nederland met Brazilie en vertellen we over onze reis. We hadden het ook nog even over het feit dat hier alle auto´s getinte ramen hebben. Dat is natuurlijk vanwege de moordende zon hier in de zomer. Nee zegt hij dat is tegen het overvallen worden, aha, uiteraard :). Grappig is dat die twee dochters geen woord Engels kunnen en dat alles vertaald moet worden door de moeder.

Sommige Brazilianen kamperen hier ook gewoon met alleen een tent, zonder matrassen zonder slaapzakken. Ze komen hier met een zwembroek en T-shirt aan en een tenttas en that´s it. Lekker in je zwembroek op het zeil slapen. Alle tenten in Brazilie en Argentinie zijn trouwens standaard niet waterdicht, ook de gloednieuwe niet, en iedereen heeft dus nog een extra zeil boven de tent hangen :-).

De volgende dag rijden we naar Laranjeiras om daar een trail te lopen. We verwachten een klein vissersdorpje, maar als we bij een bewakershuisje komen met poort blijkt dat het eigenlijk een villadorp is met strenge bewaking, eigen golfbaan en zelfs eigen strand waar buitenstaanders niet bij kunnen komen. Maar gelukkig mogen wij blanke gringo´s wel verder. Iets verderop komen we bij de tweede ´line of defense´ en hier mogen zelfs wij nauwelijks naar de ingang kijken. We moeten de weg nemen die langs de villawijk loopt. Na enig zoekwerk vinden we het begin van de trail en kunnen we eindelijk gaan lopen. Het blijkt een uur lopen te zijn naar praia do Sono (inderdaad, playa is hier praia). Een mooi pad dwars door het heuvelachtige regenwoud brengt ons bij het strand. Het is best een mooi strand, maar de wandeling is veel mooier.

De volgende dag is het weer een lekkere zonnige dag en beginnen we met een lekkere zelfgemaakte chai latte. Dan komen er opeens twee mensen de camping oplopen en zeggen dat ze voor de auto komen, alsof ze een afspraak hebben. Maar het blijkt serieuze interesse te zijn en ze gaan het een en ander uit zoeken en laten het ons dan weten, we zien wel. Daarna lopen we naar de piscina natural, een kilometer of wat verderop langs het strand. Dit is een soort bad omgeven met grote stenen die in de zee liggen waardoor er een soort afgeschermde zone onstaat. Hiske gaat lekker zonnebaden op een grote steen en ik probeer een aantal rotsen te bedwingen met wat klimwerk. Werken maakt hongerig, dus we lopen terug richting de camping om bij een strandtentje nog maar een lekker visje te bestellen. Als we dan toch even moeten wachten kan ik nog wel even een potje hooghouden met een stel Braziliaantjes van de camping en omliggende strandtentjes.

Als we op het strand zitten valt het ons op dat zelfs kinderen van een jaar of zes met de bekende Braziliaanse stringbikini rondlopen. Bij ons komt toch de vraag opzetten; ´Waarom zou je dat willen?´ Al een paar dagen delen we Hiske´s strandhanddoek, want ik was de mijne ergens kwijtgeraakt. Vanavond ligt er echter opeens een pakje met de verloren handdoek op onze stoelen, hoe of wat is en blijft een raadsel. ´s Avonds gaan we nog even internetten bij een hele nare vrouw, die een hoofdprijs vraagt van 2,50 euro voor een uur internetten (normaal betalen we maximaal 1 euro). Ze is echter de enige in Trindade die internet aanbiedt en anders moeten we een halfuur rijden naar Paraty. We willen graag deze blog plaatsen, dus vooruit dan maar, even snel. Als we dan eenmaal achter de pc zitten is het even zoeken naar een beschikbare USB poort en de eigenaresse is ondertussen ergens aan het einde van de straat aan het babbelen. Eindelijk de USB poort gevonden en op het moment dat we foto´s willen uploaden komt de vrouw terug. Dan zegt ze dat ze niet wil dat er foto´s geupload worden, omdat ze dan extra moet betalen (ze heeft natuurlijk het geodkoopste abonnement met weinig uploadruimte) Belachelijk natuurlijk als je zoveel geld vraagt verwacht je als klant er ook wel wat voor terug. Nou dat was eigenlijk de enige reden om te internetten, dus zeggen we dat we dan niet meer hoeven en lopen weg. Zonder te betalen voor die paar minuten uiteraard (had ze dat maar moeten zeggen van te voren). Als we al een stukje verder gelopen zijn schreeuwt ze naar buiten dat die toeristen niet betaald hebben. Wij denken wat een onzin en we lopen terug om het uit te leggen. Onmiddelijk komt de overbuurman zich ermee bemoeien en zegt ´betalen betalen´. Zonder dat hij enig idee heeft waar het over gaat. op het moment dat ik denk; laat ook maar en buiten loop, houdt die man mijn trui vast. Ik trek me los met een boze blik. Daarop deinst die man terug en dreigt een krukje op te pakken om mee te gooien ofzo, beetje raar. Dan besluit ik dat dit nergens heen gaat en ga weer naar binnen waar de vrouw ondertussen tegen Hiske aan het schreeuwen is dat ze maar Portugees moet spreken. Terwijl wij het nog netjes in het Spaans proberen uit te leggen. Maar de vrouw wil van niks weten, zelfs een medeklant die wil zeggen dat wij wel een punt hebben wordt afgesnauwd met een soort van houdt je bek. Dan zegt die man dat hij wel even de politie gaat halen. De vrouw brengt haar prijs naar beneden van 2 naar 1 real ( lijkt me toch dat je dan bang bent dat we gelijk gaan krijgen, maar goed). Nou zegt Hiske tegen mij, betaal die stomme trut haar real (is 70 cent ofzo). Dan zijn we van het gezeik af, want de politie hier gaat uiteraard haar kant kiezen. Dat overleggen deden we natuurlijk in het nederlands, waarop de vrouw als een kind van 5 het na ga lopen doen, lachwekkend. We geven de trieste vrouw haar 70 cent en lopen door de hoofdstraat richting de camping. De hele straat leeft mee (niet met ons uiteraard) en we horen aan alle kanten ´policia, policia´. We hebben beleefdere mensen ontmoet in de meest arme dorpen, maar hier waar ze behoorlijk wat geld hebben gaat het op deze manier, beetje jammer.

De volgende dag gaan we weer terug naar Curitiba. Captain Jack (de braziliaanse legerkapitein van de camping) heeft voor hij wegging nog een tactisch aanvalsplan opgetekend (met verbazingwekkend hoog detailniveau) voor Sao Paulo, want dat schijnt niet heel eenvoudig te zijn. Als we naar Curutiba willen in 1 dag dan is de snelste weg door (of om) de stad heen. Maarja een stad met meer inwoners als heel Nederland, 19 miljoen, klinkt niet als een traktatie om doorheen te rijden. Captain Jack zegt dat we eigenlijk om 5 uur ´s ochtends weg moeten om het vrachtverkeer te vermijden in de stad. Maar we hebben we vakantie, we besluiten om 7 uur op te staan. Wie weet is het leuk om een keer zo´n grote stad te zien, denken we nog optimistisch. Vrij snel bereiken we Sao Paulo, uitzicht op betonnen flats en sloppenwijken zo ver als het oog reikt. Met de aanwijzingen erbij gaat het wonderbaarlijk goed. Het lijkt alsof we zo weer de stad uit gaan. Maar dan komen we in een drie uur durende file met alleen maar vrachtwagens terecht, waarin we nog geen 50 km afleggen. Hadden we nu toch maar naar Captain Jack geluisterd :-). Als we op een brug stilstaan tussen alle vrachtwagen zitten we te stuiteren in de auto door de trillingen van de zware vrachtwagens. Een beetje beweging is goed, maar dit lijkt toch niet helemaal normaal.

Als we eindelijk de stad uitrijden liggen we enorm achter op schema. We besluiten toch maar halverwege te stoppen in een stadje waar Captain Jack aangaf dat ook een leuke camping is. Maar daar blijkt helaas niemand iets van een camping af te weten. We bedenken een nieuw plan onder het genot van een beetje fastfood en cola. Uiteindelijk besluiten we nog de 3 uurtjes verder rijden in het donker naar Curitiba. Eigenlijk is zo ´s nachts rijden best lekker. Alleen maar vrachtwagens en redelijk rustig, dat schiet pas op. Na 14 uur onderweg te zijn geweest komen tegen tienen uitgeput aan bij de camping. Gelukkig worden we hartelijk ontvangen en kunnen we snel ons bedje induiken.