Final destination

Na de lange dag van gisteren mogen we lekker uitslapen want het is toch maar een kleine 4 uur rijden vanaf Curitiba naar Ilha Santa Catharina. Als we eenmaal opgestaan zijn staat er al een lekker ontbijtje op ons te wachten op een tafeltje in zon, wel achter glas weliswaar, maar toch stukken aangenamer dan buiten zitten. Voordat we weggaan nog even wat tips en trucs vragen aan Rosario, een jongedame die achter de receptie werkt bij het hotel die zelf uit Buenos Aires komt. Op een gegeven moment moeten we haar echt afkappen omdat ze maar door blijft ratelen en we anders nooit wegkomen :) Als we net de stad uit zijn belanden we meteen lekker in een file en dat gaat eigenlijk zo de hele weg door. Met als resultaat dat we in het donker nog even lekker een camping mogen gaan zoeken. We volgen eerst een aantal aanwijzingen uit het reisboek, welke ons naar een zeer verlaten donker strand leidt. Na een aantal kilometer geven we de hoop op een camping op en rijden terug naar het laatste stadje waar we doorheen kwamen en we een glimp opgevangen hebben van een andere camping. Bij deze camping vertellen ze ons dat het op dat strand heel gevaarlijk is in het donker en dat dat niet zo slim was om heen te gaan (weten wij veel ). Dan maar deze camping dus en tot onze verbazing hebben we ook een soort woonkamer tot onze beschikking met keuken en al, dat is bijzonder maar dat is er blijkbaar bij inbegrepen. De volgende dag gaan we even lekker over het eiland cruisen en knabbelen we lekker aan een broodje op een bankje aan het strand. Het is zo`n bankje waar precies twee mensen op kunnen zitten zeg maar. En dan zien we opeens een ietwat verstoorde/autistische man onze kant opkomen en die vraagt of hij erbij mag komen zitten.....dat doe je toch niet? Het werd ons dus iets te gezellig en we verplaatsen onze spulletjes een paar meter verderop om daar in het zand te gaan zitten en even te bekijken wat er met die man mis is :). We hebben besloten dat het een psychopatische seriemoordenaar moet zijn en besluiten dat het veiliger is om meteen het strand te verlaten.

De volgende morgen rijden we naar een klein vissersdorpje vanaf waar er een wandeling gaat naar een verborgen laguna. Het is eerst even zoeken waar het pad begint maar dat komt voornamelijk om dat het geen pad is maar een drooggevallen bergbeekje. Dat wordt dus nog flink klauteren over al die stenen, maar al met al zijn we in een uurtje aan de andere zijde van de berg en kunnen we even bijkomen op het strand. Als er dan een koude wind gaat blazen is het tijd om de terugweg in te zetten en voor dat we het weten zitten we er weer lekker warm bij in de auto. Er zijn hier heel veel koffiebarretjes maar het rare is dat deze s`ochtends gesloten zijn en juist pas s`middags en na het eten open gaan. En als ze open zijn is het er ook meteen heel druk. Na een vermoeiende wandeling hebben we wel zo’n een lekkere koffie verdiend vinden we. Daarna kijken we nog even op internet of we nog reacties op onze auto hebben. De afgelopen tijd zijn er al veel gegadigden afgevallen, er is nu nog een concrete over, maar die blijft de hele tijd lastige vragen stellen. Hij zit nu in Duitsland maar komt naar Uruguay als wij er niet meer zijn en zou de auto eventueel wel door een `vriend` willen laten bekijken en dan betalen als we in Nederland nog een keer afspreken...... Niet echt ideaal dus. Dan de auto toch maar op de Uruguayaanse marktplaats zetten. Na een korte blik geworpen te hebben op de site , blijkt het een heel interessante internetsite te zijn, tenminste als je schroot zoekt. Volgens mij is zelfs de T-ford hier nog te vinden en is een `auto` met 487.000 kilometer geen uitzondering. We besluiten om wat hoger in te zetten en de auto voor 3500 USD op de site te zetten. Op internet hebben we ook nog even de weersvoorspelling bekeken en er schijnt overmorgen 30ml regen te gaan vallen, dat hoeven wij niet per se mee te maken. Dat betekend dus dat we nog een dagje hier willen spenderen. s`Ochtends gaan we even kijken bij wat opgeschoten jongeren die heel stoer aan het zandboarden zijn en net zo stoer zandhappen, wel vermakelijk. Daarna gaan we lekker op een terassje van een koffie genieten. En we hebben gezien dat er s`avonds een mexicaans tacostalletje verderop zijn deuren opent. Alleen komt die normaal pas om half acht aan. En dat duurt nog even dus we moeten de rest van de tijd slijten met een beetje rondwandelen in de stad en nog een warme submarino (chocolademelk, met een hele chocoladereep die ondergedoken is in de melk) ergens anders. Het lijkt wel alsof mensen hier de koffiebar hetzelfde gebruiken als een gewone bar bij ons. Als het dan eindelijk tijd is blijkt de Mexicaan niet te komen omdat het te koud is....watje. Dus zijn we gedwongen om een hamburger en een hot dog te nemen bij de fastfood zaak aan de andere kant van de straat. We werden zowaar aangenaam verrast doordat de hot dog eigenlijk nog best lekker was.

Op de kaart zagen we een plaats die ook gemarkeerd was met een gele balk, wat wil zeggen dat er iets te beleven valt. Die plaats was Torres, en de trekpleister was een stuk kust die sterke overeenkomsten vertoont met de Engelse kust. Maar aangezien het niet heel lekker weer was hebben we daar niet zo veel van gezien. We hadden wel een prima camping op een soort van boerderij waar af en toe een paard kwam buurten. Die avond nog even op internet gekeken of we nog reacties hadden op de auto. Onder de vele reacties was er ook een die luidde: Ik heb maar een been en ik MOET die auto gewoon hebben :) We spreken af dat we naar Montevideo komen en wanneer we daar zijn even een afspraakje maken.

We hebben nog even gedacht om nog even naar het nabijgelegen nationaal park te gaan voor een aantal dagen maar op het laaste moment kozen we er toch voor om verder te rijden. We voelden de druk van de autoverkoop toch een beetje stijgen en wilde dit graag zo snel mogelijk doen zodat we daarna nog konden uitrusten. En de meeste kans om de auto te verkopen schijnt toch Uruguay te zijn. Dus we pakken de spullen en vertrekken in Zuidelijke richting, op weg naar de Pelotas (letterlijke vertaling is ballen). Onderweg zien we nog dat er ook mensen zijn die hun parkiet meenemen in de auto, en dan ook gewoon los laten rondvliegen in de auto. Die auto hebben we maar snel even ingehaald, je weet maar nooit :). Iets anders opmerkelijks is dat de meeste auto`s hier in Brazilie op zowel benzine als ethanol kunnen rijden. En je ruikt het meteen als je wordt ingehaald door een auto die op alcohol rijdt, dat ruikt een beetje zoetig, heel apart :). Als we in de buurt komen van Pelotas (zonder gele balk markering op de kaart) en door de recyclewijken (sloppenwijken waar afval wordt gedumpt en waar de mensen gespecialiseerd zijn in het met de hand uitzoeken van het afval) van de stad rijden hebben we het idee dat we niet per se in deze stad hoeven te overnachten. We kiezen voor plan B, doorrijden naar de grens met Uruguay. Onze nieuwe bestemming van de dag heet Chuy en ligt nog eens 3 uurtjes verder. Deze plaats ligt vreemdgenoeg tussen de Braziliaanse en Uruguaanse grens in....dan vraag je je af hoe dat organisatorisch mogelijk is en dan blijkt dat de stad in tweeen is gedeeld. Aan de ene kant van de hoofdstraat ligt de Uruguayaanse wijk en aan de andere kant de Braziliaanse wijk. Door de ligging is het wel een tax-free shoppingwalhalla geworden. Maar voordat we daar zijn rijden we over een heeeeeele lange saaie rechte weg wat bijna op Nederland lijkt met zijn grasweiden met koeien. En dan zien we een bordje met een waarschuwing voor overstekende dieren, yeah right alsof je die dan ook echt gaat zien. Voor dat we het weten rijden we op een soort dijkje tussen twee meren in en zien we opeens een paar monstercavia`s. De officiele naam voor deze dieren die zo groot als een varken zijn is capibara. Waar we ook snel achter komen is dat ze de links-, rechts-, linkskijkstrategie niet helemaal onder de knie hebben want aan weerszijden passeren we een hoop vleeshompen. Maar ze kunnen het leiden want er zijn er nog zat over. Als we dan nog een groepje zien met jonkies stoppen we even om ze nader te bestuderen. We lopen naar de waterkant en uit het niets springt er zo’n cavia het water in en zwemt naar de overkant. Hier wordt hij warm onthaalt door de moedercavia die hem naar de andere kant van het eiland jaagt waar hij met een mooi sprong weer het water induikt. Als we weer in de auto zitten passeren we nog een paar levensmoeie capibara`s die graag op de zijlijn van de snelweg balanceren op het randje van de dood. Maar in tegenstelling tot de Brazilianen remmen wij wat af zodat we de dieren wat beter kunnen bekijken van dichtbij en s`avonds niet de grill van de auto hoeven schoon te maken. Dan bereiken we eindelijk de grens en tot onze verbazing spreekt er gewoon iemand Engels, bizar is dat je de enige goed Engels sprekende Braziliaan ontmoet aan de grens als je het land uitgaat :P. Die avond belanden we in een hotelletje wat weinig aan de verbeelding over laat maar waar ze wel een onbeperkte hoeveelheid aan aangenaam warm douchewater hebben :). Alleen worden we s`ochtends wakker met een druipplafond waar alle stoom is gecondenseerd en nu naar beneden drupt. Tijd om het pand te verlaten dus, maar niet voordat we alles uitgeprobeerd hebben bij het ontbijtbuffet. Alleen de taart en koekjes vonden we te ver gaan bij een ontbijt, die hebben we laten staan. Even onze Reales, of Reais zoals de Brazilianen zeggen gewisseld voor een aantal nog minder inspirerende Uruguayaanse pesos en we gaan weer op weg en laten deze gezellige stad weer achter ons. Eerst nog even over de Uruguayaanse grens natuurlijk waar men nog even moet zeggen dat de waarde van de auto die we opgeven echt belachelijk laag is, en we de auto voor een jaar in het land mogen houden wat de verkoop misschien vergemakkelijkt. Een paar kilometer verderop passeren we een bordje met daarop een waarschuwing voor landende vliegtuigen ofzo. Dat snappen we vast verkeerd, of er is een vliegveld in de buurt, vast niets bijzonders. Maar dan veranderd de weg opeens in een landingsbaan :D. Gelukkig geen vliegtuigen dus kunnen we ongeschonden verder. Wat ons meteen opvalt is hoeveel rustiger het hier is in vergelijking met Brazilie en dat het verbazingwekkend veel overeenkomsten vertoond met Nederland. Zo is het eerste stadje dat we binnenrijden, Punta del Diablo, een kopie van een dorpje op Terschelling. s`Zomers is het hier een drukte van jewelste zegt men maar nu is er geen hond en we worden als verdwaalde reizigers aangekeken. Als we vanaf het strand de eerste zeeleuw hebben gespot denken we dat het wel goedkomt met de penguins die we iets verderop willen gaan bekijken. Na de lunch laten we het dorpje achter ons en rijden we het laatste stukje naar La Paloma, wat heel grappig `de duif` betekent. Hier vinden we zowaar een camping die wel open is en daar ploffen we neer met onze spulletjes. Dan zoeken we even wat knappe stukken hout bij elkaar om later een flink vuur te bouwen om de kou te lijf te gaan en niet te vergeten onze zelfgemaakte spiesjes te roosteren. We zijn ondertussen al echte vuurexperts en hebben ontdekt dat bamboe een fijne knal oplevert als je hem in het vuur mikt. Ook van die kleine bromelias, het liefst vochtig, gloeien heel mooi en knetteren lekker. De klassieke denneappels en dennenaalden blijven ook altijd leuk trouwens.

Als we wakker worden komen we de plaatselijke onderhoudsman tegen die ons de tip geeft om verderop bij het plaatsje Valizas via het strand naar Cabo Polonia te lopen waar het nationaal park ligt, dan is het namelijk ook gratis en daar houden wij van. En we zouden hier zeker penguins en zeeleeuwen gaan zien verzekerde hij ons. Na de koude nacht was hadden we een lekkere zonnige dag om een fijne strandwandeling te maken. Bepakt met lunch en warme thee moesten we allereerst een riviertje oversteken met een bootje om bij de andere kant van het strand te komen. Bijna iedereen loopt hier met een thermoskan onder de arm en een bekertje met yerba mate in de hand over straat of waar dan ook, niet heel handig maar het ziet er wel authentiek uit :). Na even wat gegeten te hebben en we weer willen opstaan om verder te lopen zien we opeens een penguin langs komen zwemmen, ziet er toch minder leuk uit dan wanneer ze op het land dribbelen, nu lijkt het meer een eend. Maar we mogen niet klagen we hebben een wilde penguin gezien! Iets verderop zien we zelfs nog een zeeleeuw die aan het zonnebaden is en totaal niet bang is, of misschien ziek en blind ofzo dachten we later. Maar zoals een schrijver ons vertelde in La Paloma is er iets aan de hand met het zeeleven hier. Gisteren spoelde er een walvis aan en het strand ligt bezaaid met penguins die wel heel lang aan het zonnen zijn. Beetje treurig beeld geeft het, maar volgens de lokale mensen is dit heel gewoon....
Als we weer terug zijn in het stadje duiken we weer even achter internet om de reacties te bekijken en even een paar nieuwe a4tjes uit te draaien met een verbeterde prijs erop, voor ons welteverstaan. De nieuwe weggeefprijs wordt vastgesteld op een luttele 4500 dollars wat bijna gelijk staat aan gratis hier, laat dat duidelijk zijn. Voor het maximale effect loop ik met de verse printjes naar de auto om deze op het raam te plakken. Zo gezegd zo gedaan en na een paar minuten ben ik weer terug in het internetcafe en ga ik weer achter een pc zitten. Nog geen 2 minuten later komt er een man binnen en vraagt “verkoop jij de auto?” Ik zeg “ja”, “oke ik wil hem wel kopen dan” zegt hij... “Oke laten we even naar de auto lopen dan, dan kan ik nog wat dingen toelichten enzo” zeg ik. Hij pleegt nog wat telefoontjes en zegt dat hij nog de financiele kant moet regelen en dat als alles goed gaat hij de volgende dag langs de camping komt voor 12 uur. Dit omdat wij die middag nog naar Montevideo moeten rijden voor de kijkers de dag erop. Dat klinkt natuurlijk allemaal te mooi om waar te zijn maar toch gaan we met een glimlach slapen die avond. De volgende morgen dan maar alvast alles inpakken en de auto eens goed leegruimen en schoonmaken. Maar als het dan al tegen elf uur loopt en we nog niemand gezien hebben dan geven we de hoop een beetje op. Maar dan komt de onderhoudsman a.k.a. de paardeslaper (niet te verwarren met de paardefluisteraar of paardeslager) weer eens langs lopen om zijn paard op te halen en even bij hem te liggen zoals hij vaak dat doet. En vraagt of wij de auto verkopen en voor dat bedrag. “Dat heb je goed gezien” zeggen wij, dan gaat hij er even bij zitten en zegt “ik denk dat ik hem wel wil kopen”. Dan staat hij op en zegt even wat telefoontjes te gaan maken om te kijken of hij het geld bij elkaar kan krijgen en verdwijnt. Nou we zullen wel zien denken we, maar dan een half uur later komt zijn baas erbij en die zegt dat hij hem wel wil hebben voor zich zelf (en blijkbaar is de onderhoudsman uitgekocht ofzo) en hij gaat even bellen met vriendjes bij de douane en zijn notaris. Klinkt weer veelbelovend, maar daar is niks nieuws aan. Dan komt even later de manager van de camping langs en verteld dat het niet doorgaat. Ik zeg dat ik niet begrijp waar hij het over heeft en daarop belt hij met de grote baas. Ik krijg de telefoon in mijn hand gedrukt en dan blijkt dat hij te lui is om langs te komen om het face to face te vertellen dat hij het toch allemaal maar te lastig vind en van de koop af ziet. Na deze zeer vermoeiende start van de dag met al zijn ups en downs gaan we op weg naar Montevideo waar we dezelfde avond nog een afspraak hebben gemaat met Leticia. Leticia hebben we eerder deze reis in Colombia ontmoet in de moddervulkaan en zij wilde ons graag wat van haar stad Montevideo laten zien als we daar waren. Onderweg naar Montevideo hebben we het Te koop a4tjes nog even op het raam laten zitten, je weet maar nooit. Na twee keer langs de kant gestopt te zijn en bij de supermarkt ook nog een keer lastiggevallen te zijn vind Hiske het fijner als we hem er even afhalen, al die mensen met die halve interesse waar niets uit komt :P. Bij het hostel aangekomen lopen we 500 keer de trap op om alle spullen naar de kamer te transporteren want de auto moet natuurlijk wel leeg zijn de volgende dag. Even later komt Leticia ons ophalen met de auto en gaan we naar een hippe bar/restaurant waar we even bij kunnen kletsen en een beetje eten. Tegen middernacht worden we weer bij het hostel gedropt en is er eindelijk een einde aan deze lange dag. De volgende dag is de grote dag, vandaag hebben we de bezichtigingen. Al zien we s`ochtends dat alleen de eenbenige man echt bevestigd heeft. De avond ervoor had ik ook nog even gemaild met de Duitsers die in Uruguay wonen en gevraagd hoe zij dat nou gedaan hebben. Het antwoord kreeg ik deze morgen en luidt niet erg positief: het is niet mogelijk om de auto aan een Uruguayaan te verkopen, alleen aan andere toeristen. Ook is het volgens de wet verboden om auto`s ouder dan 3 jaar te importeren. Dan is er nog de regel dat wij als toeristen hem alleen tijdelijk mogen importeren en niet verkopen. Een hoop wijzen maar we zien de kansen om de auto te verkopen slinken als een ijsblokje in de zon. Dat is wel lekker om te horen de dag voordat je allemaal afspraken hebt staan. We denken er nog even aan om alles af te zeggen maar dan bedenken we dat we gemeld hebben dat de auto uit Alaska komt en zo ook de papieren. Wie weet komt er nog iemand met een creative oplossing. De eerste afspraak deze ochtend is met een man die een been mist. Hij komt mooi op tijd en we lopen naar de auto waarop hij zegt dat hij alles met de notaris gaat regelen en dat hij waarschijnlijk wel een auto legaal kan importeren omdat hij gehandicapt is en deze auto een automaat heeft en dat dus een uitzondering vormt. Klinkt geloofwaardig denken we en we willen hem dat ook laten geloven dus we stellen verder geen vragen, stel je voor dat hij gaat twijfelen, dat willen we niet hebben natuurlijk. Ik zeg moet je niet even onder de motorkap kijken, een stukje rijden, of zal ik hem voor de grap een starten? Nee joh, hoeft niet hij is toch helemaal hierheen gekomen uit Alaska! Geen commentaar denken we en we spreken af dat hij zo snel mogelijk een afspraak maakt met de notaris om alles af te ronden. Dan hebben we het wel een beetje gehad met al het gezeik rond de auto verkoop en gaan we de shoppingmall in om even lekker in de bioscoop te hangen en te kijken naar de nieuwe Ice Age 4, wel in het spaans gesproken natuurlijk voor de educatieve waarde :). En daarna nog een beetje rondgelopen en tot de conclusie gekomen dat ook het fastfood hier redelijk smakeloos is, zelfs het zogenaamde `mexicaans`! Als we terugkeren bij het hostel hebben we Raul (de man met 1 been, of de man zonder 1 been, het gaat om dezelfde persoon) aan de telefoon en we hebben een afspraak met de notaris op Dinsdagmiddag. We kunnen deze maandag dan mooi gebruiken om alle spullen even naar onze laatste camping te brengen bij Colonia zodat we niks met de bus mee hoeven te sjouwen. De camping in Colonia voldoet niet aan onze hoge standaarden , maar we horen van insiders dat er 20 kilometer verderop bij Balnaerio Santa Ana heel mooi is en er daar ook een camping zit. Als we daar aankomen blijkt het een soort uitgestorven vakantiedorp te zijn, tsja dat heb je als je buiten het seizoen komt, maar dat is voor ons geen probleem. De volgende dag rijden we weer naar Montevideo voor de afspraak met de notaris. Zitten we daar te wachten tot we iets kunnen ondertekenen blijkt dat ze (de notaris) nu pas het document in elkaar gaat draaien, of we de volgende dag nog even terug willen komen. Na nog twee keer dezelfde weg gereden te hebben tussen Montevideo en Colonia wordt het net zo saai als de tram tussen IJsselstein en Utrecht. We hebben in de middag afgesproken omdat notarissen pas om 1 uur beginnen en dan helemaal tot 6 uur s`avonds doorwerken. Winkeliers hebben ook al van die vreemde openingstijden, open vanaf 8 tot 1 uur en dan vanaf 4 tot 7 uur. Eenmaal weer aan tafel met de notaris blijkt dat ze op het moment dat we er zitten pas de documenten worden gemaakt! Uiteindelijk hebben we 3 handtekeningen gezet op 3 verschillende papiertjes (zonder stempel of wat officieels dan ook) en ruilen we de autosleutel voor het geld. Dan lopen we naar de auto en rijden we ons laatste ritje met Raffie naar het busstation, snik snik. Ik geef een korte gebruikersuitleg en laat Raul zijn eerste ritje maken. We hadden Raul ook nog een klein souvenirtje gegeven (een sleutelhanger van een eland, die wij overigens toch lelijk vonden :) ) en nu wilde hij ons ook iets geven, hij deed er nogal geheimzinnig over en zei ons over een kwartiertej wel in de busterminal te zien. Even later komt hij opdagen en blijkt hij een cd voor ons te hebben. Ik vraag nog of deze groep zijn favoriete band is ofzo, waarop hij zegt nee dit is mijn band, ik ben zanger van deze groep, kijk maar op de cover. Wel heb je ooit daar stond hij gewoon, met foto`s van concerten en al! Dus jij bent gewoon een stiekeme bekende Uruguayaan hierzo zeg ik, best wel ja zegt hij. We hebben gewoon de auto verkocht aan een celeb :). Dan nemen we met een voldaan gevoel de bus richting onze camping, richting ja want we moeten de laatste 5 kilometer nog wel even lopen. Na een frisse nacht is het altijd lekker om een warme douche te hebben in de ochtend, zo ook hier op deze camping. Alleen gaat het hier een beetje anders dan thuis en ziet de HR ketel er ook wat anders uit. Deze houtgestookte ketel heeft een uurtje nodig om op te warmen waarna je toch zomaar een 15 minuten kan douchen, wat een weelde! Vroeg opstaan is er sowiezo niet echt bij want het is gewoon nog te koud om er voor 9 uur uit te komen. En als we dan gedouched zijn is het meestal alweer tijd om aan de lunch te gaan denken. En we hebben ontdekt dat het fijner is om smiddags warm te eten (niet in de laatste plaats omdat het dan nog licht is en je kunt zien wat je aan het snijden of koken bent) zodat we s'avonds alleen nog maareen simpel broodje hoeven te maken. Maar sinds we ons laatste gastankje opgebruikt hebben en het onmogelijk is om daar een nieuw tankje voor te vinden, koken we ook op houtvuur. En dit kost minimaal een uur voordat de fik eruit is en je het pannetje boven de gloeiende kooltjes kunt zetten. Want doe je dat niet dan duurt het afwassen van zo'n zwartgeblakerd pannetje toch best lang. s'Avonds is het vuur van levensbelang om nog een beetje warm te blijven, maar ook gezellig natuurlijk. Een dagje op de camping bestaat dus eigenlijk uit de hele dag vuur maken, niks mis mee :). Of, wat we ook een aantal keer gedaan hebben is de 3 maal daagse bus nemen naar het leuke stadje Colonia del Sacramento, a.k.a. de parel van Uruguay. Dit vroegere piratenstadje is werkelijk heeeeeel klein, tenminste het historische centrum dan, maar niet onaardig. Om een bus te nemen moet je natuurlijk wel aan iemand vragen hoe laat de bus komt want een tijdstabel ophangen bij een bushalte is teveel gevraagd. En bovendien weet iedereen toch hoe laat de bus komt omdat het al 100 jaar hetzelfde is. In het vakantiedorpje Santa Ana is zowaar ook een kioskje te vinden waar de nodige boodschapjes gedaan kunnen worden, hier konden we mooi een beetje melk halen voor het ontbijt. En een aantal slimme koppen zijn op het idee gekomen om de melk in een zakje te doen, handig als je hem in de koelkast legt omdat hij alle vormen kan aannemen. Minder handig als hij open is en je hem niet kan neerzetten of leggen. Dus ik vond het tijd om opheldering te vragen aan de eigenaresse van de camping. Ze wist niet het hoe of waarom maar ze had wel een oplossing, knip de onderkant van een plastic fles en zet daar het zakje in.... met als resultaat dat dus de hele koelkast volstaat met plastic bakjes om de zakken in te zetten. Doe het dan gewoon meteen in een fles zeg ik dan! Op de camping hadden ze ook een heel grappig bankje met wielen van een oude paardewagen. Ideaal als je hem elke keer moet verplaatsen (wat we wel moesten omdat de zon dat ook deed). Na deze laatste week van kamperen was het toch echt voorbij. We proberen om alle spullen in de tassen en koffers te krijgen wat lastiger was dan het leek. Daarvoor hadden we alle kampeerspullen al weggegeven aan de mensen van de camping die er overigens heel blij mee waren. Om de koffer dicht te krijgen moesten we er zelfs allebei op gaan zitten. Uiteindelijk bleven er nog over een gitaartas, een grote mand met souvenirs, een stewardessenkoffertje, een grote koffer, een grote rugtas, een iets kleinere rugtas, een tas met was en nog een etenstas. Toen de vrouw van de kamping dat zag besloot ze ons een lift te geven naar de bushalte, wat zeker wel 300 meter is maar toch aardig. Niet dat wij nog in de auto pasten toen de bagage erin zat, maar goed. Daar bovenop kregen we ook nog een heuse korting van 10 euro op het eindbedrag en een foldertje over de bijbel, we weten nog steeds niet wat het idee daarachter is overigens. De auto zag er al zo gammel uit dat we eigenlijk ook maar liever gingen lopen :). We stonden zowaar op de juiste tijd op de juiste plek om de bus te pakken naar Colonia. Daar stapten we op de supersnelle veerboot met het uiterlijk van een soort ruimteschip maar dan zonder warpspeed, eigenlijk was hij gewoon heel traag. Bij aankomst meteen in een taxi gestapt die ons naar het hostel zou gaan brengen. We hadden gelezen dat je op je hoede moest zijn voor de taxichauffeurs hier in Buenos Aires. Gezegd werd dat je altijd genoeg kleingeld moest hebben want ze hebben geen geld terug, dat je moet opletten dat de meter niet te snel en niet te langzaam gaat, dat hij niet een grote omweg neemt en dat hij weet waar de bestemming is en dat hij geen nepgeld teruggeeft. Voordat we gingen rijden wees hij ons nog even op een a4tje met daarop wat uitleg over de kosten van de rit in het Spaans, zeker in navolging van het stukje text in het reisboek. Als we wegrijden van de terminal zijn we blij dat wij niet in deze hel hoeven te rijden, Parijs is hier niets bij! De taxichauffeur is het gewend en kan daardoor soms wel de 80 kilometer per uur halen in wat voor leken toch echt een verkeersopstopping lijkt te zijn. Ik denk dat we zelfs nog sneller zouden zijn dan een ambulance met zwaailicht en sirene (niet dat mensen daar echt voor aan de kant gaan maar toch). Links en rechts voorbij andere auto's met milimeterwerk (zo was het nodig om telkens een kleine stuurcorrectie te maken wanneer de buitenspiegels van de onze en een andere auto elkaar passeerden) en af en toe een fietser afsnijden en een voetgangertje schampen. We zaten dus met redelijke klamme handjes achterin de auto. Maar de dodemansrit kwam na 20 minuutjes toch aan z'n einde zonder al te veel ongelukken. We zouden nu bij het hostel moeten zijn maar we kunnen nergens een bord met de naam vinden. We zien wel 2 bellen en besluiten die maar te gebruiken. Niemand die daar op reageert, maar gelukkig komt er jongen aan die in het hostel zit en zo vriendelijk is om ons binnen te laten. Dan nog even de taximan betalen die opeens z'n eindbededrag met 20 pesos verhoogd heeft omdat we 5 bagage stukken hadden....dat stond dus niet op dat a4tje he! Na 2 uur wachten kwam de eigenaar eindelijk opdagen en hadden we een kamer. Ondertussen had ik warme empenada's verzorgd en waren we blij dat deze zware tocht achter de rug is,
De volgende ochtend komen we erachter dat ontbijt inbegrepen is dus we schuiven aan bij de rest van de bewoners. Het hostel is namelijk een combinatie van hostel en studentenhuis. Gelukkig staat de tv al aan en hoeft niemand echt met iemand anders te praten, afgezien van het moeizame goedemorgen zeggen. We krijgen koffie met
wat geroosterd stokbrood en croissantjes. Dan zijn de verwachtingen toch weer te hooggespannen geweest als blijkt dat de croissantjes eigenlijk een donut is vermomd als croissant. Na het eten krijgen we van de eigenaar Rafael nog een uurtje geschiedenisles over Buenos Aires wat best interessant is. Dan willen we eigenlijk wel even de stad een beetje gaan bekijken maar zien we dat het nog steeds regent. Het schijnt ideaal te zijn om hier met de metro te reizen, maar die staken de hele week......Dus dan maar even wat zaakjes regelen op internet denken we. Drie blokken verder vinden we al een internetcafe maar hier worden we de toegang ontzegd omdat we natte kleren hebben? Dat lijkt me onvermijdelijk als het regent toch, voor zover vriendelijke mensen in BA deel 1. De volgende dag poging 2 om de stad in te gaan, nu gewapend met paragua (paraplu) lopen we naar het centrum en zien we vele mooie oude gebouwen die ons doen denken aan Barcelona, maar Parijs zijn volgens de kenners. En we komen erachter dat niet voor niets de bussen zo vol zitten, het is namelijk best heel ver lopen :). We nemen een welverdiende pauze met een verwarmende koffie in een leuk cafeetje. Terwijl Hiske een blad openslaat en een foto van Willem Alexander met Maxima ziet op de Olympische spelen, wat op zich niet heel vreemd is natuurlijk. Maar in het onderschrift is de naam van onze prins vertaald als Guillermo Alexandro van Orange..... Ik observeer het tijdschriftenstalletje aan de straatkant tegenover het cafe. De man die die stal runt heeft echt een rotbaan, hij staat daar de hele dag en de enige mensen die langskomen vragen de weg, en dat waren er zeker wel 30 in de tijd dat wij er zaten :). Daarna hebben we een bezoekje gebracht aan het oudste winkelcentrum van de stad en door de bekende winkelstraat Florida gelopen. Toen het tegen 5 uur alweer begon te schemeren hebben we de terugweg ingezet met de benenwagen en toen we uiteindelijk het hostel bereikten waren we kapot. Zaterdag gaan we naar de Mercado del Frutas in Tigre met de trein die ons door de treurige buitenwijken van Buenos Aires voert. Vanaf het station is het nog een stukje lopen naar de haven waar de markt is. Onderweg eten we nog een lekker broodje met lekkere kaas en vlees welke op de kaart een stuk kleiner leek dan in werkelijkheid :). De markt zelf is verspreid over een plein en een aantal aangrenzende pieren met loodsen en bestaat voornamelijk uit kraampjes die gespecialiseerd zijn in souvernirs en hebbedingetjes en artikelen op het gebied van wonen. Tot onze verbazing komen we zelfs langs een Bimbo winkel (in alle Amerikaanse landen is Bimbo brood een begrip, het staat voor altijd zacht, kunstmatig kleur, smakeloos, geur van uitgedroogd brood en eeuwig houdbaar) niet echt een plek waar je zo'n winkel verwacht. Om de benen weer wat rus te gunnen nemen we een koffie in een hippe koffiebar. De serveerster neemt de bestelling op en ik zeg dat ik nog iets wil vragen, terwijl ze me recht aankijkt negeert ze me gewoon en loopt weg terwijl ik nog aan het praten ben, die fooi kun je dus mooi op je buikje schrijven he!

Zondag is er de leuke markt in de wijk San Telmo en hebben we s'ochtends maar eens de bus gepakt. Niet dat we erachter konden komen bij de halte welke bus waar heen gaat (omdat er alleen maar een nummer staat) maar vragen kan geen kwaad en al gauw zitten we in de goede bus op weg naar San Telmo. Als we door de straat richting het plein lopen passeren we een aantal kraampjes die muziekcd's verkopen, opvallend is dat elk kraampje dezelfde cd op heeft staan en hetzelfde nummer. Als we dan navragen bij de buren van zo'n kraampje of dat de hele dag zo is krijgen we te horen dat ze de afgelopen 3 jaar elke dag hetzelfde nummer op repeat hebben staan :). Op het plein wordt er de tango gedanst door een oud stelletje onder begeleiding van een muziekbandje, ziet er allemaal heel aardig uit. Voor de lunch vinden we een leuk restaurantje in een zijstraatje waar een mooi bord met parilla boven de ingang prijkt wat duidt op de bbq. En aangezien we in het land van het vlees zijn is het tijd voor een stukje vlees! We besluiten een stukje vlees te delen wat achteraf een goede keuze was aangezien het ongeveer een kilo vlees was dat we op het bord gepresenteerd kregen. Daarna zijn we naar de kleurige wijk Boca gelopen (waar de lokale voetbalploeg Boca Juniors zijn thuisbasis heeft) en hebben we het beroemde Caminito bezocht waar de hele arme arbeiders woonden (en nog steeds wonen volgens mij) waar de huizen voorzien zijn van gekleurde golfplaten op de gevels en waar er bij verschillende restaurantjes en op de straat tangovoorstellingen gegeven worden. Dan lopen we via de markt nog even naar het Plaza de Mayo waar het roze presidentiele onderkomen is gevestigd. Ondertussen is er een mist komen opzetten en begint het te schemeren waardoor we nog een aantal interessante foto's kunnen schieten. Als we dan naar de bushalte lopen komen we nog langs een leuk straatoptreden van een band die daarvoor de grootste straat in de stad hebben afgezet en er maar een paar honder toeschouwers zijn.

Maandag brengen we een bezoekje aan de bekende begraafplaats in de wijk Recoleta waar we bij de ingang verteld worden dat de toegang gratis is (lijkt me duidelijk want het is een begraafplaats en geen pretpark) maar je kunt geld doneren bij de man die even kort verteld waar het graf van Eva Peron is en hij zegt daarbij dat alle andere mensen dat ook gedaan hebben, en ondertussen voel je dat hij een denkbeeldig pistool tegen je slaap drukt, misschien later zeggen we en we gaan naar binnen. Eenmaal binnen lijkt het meer op een stadje dan op een begraafplaats. De kleine huisjes zijn een mengeling van tempels, kerken en zelfs een enkele keer een Egyptische graftombe. Geld nog moeite is gespaard om het mooiste, grootste en meest indrukwekkende graf te maken voor de overledenen. Wat ons opvalt is dat dit de eerste plek is in BA waar het enigszins rustig en stil is, wat is dat even lekker zeg. Wanneer we weer buiten zijn lopen we nog een beetje door de rijke buurt met mooie oude gebouwen richting Puerto Madero (a.k.a. de houthavens, tenminste dat zou je zeggen aan de hand van de naam, en dat het lijkt op de Amsterdamse houthavens natuurlijk). Alleen is deze buurt genoemd naar de ingenieur die dit alles bedacht heeft en het heeft dus niet zoveel te maken met vroegere tijden met oude loodsen en pakhuizen, jammer. Het voelt daardoor een beetje kil aan en we besluiten dat we even wat gaan lunchen bij een van de carritos (wagentjes) aan de rand van het park net achter Puerto Madero. We waren hiervoor getipt door Rosario en zij zei dat we hier lekker konden eten. Op een lange brede boulevard stonden een aantal wagentjes die typische Argentijns gegrild vlees met een broodje verkochten, en ik moet zeggen dat dit denk ik het beste eten was wat we in heel Argentinie gehad hebben :). Daarna zijn we nog een keer door de winkelstraat gelopen en waren we blijkbaar ook dicht bij het financiele gebied want iedereen op straat fluisterde pssst cambio, of cambio cambio cambio cambio, heel vermoeiend :).

Onze een na laatste dag willen we spenderen in de wijk Palermo, met zijn vele leuke restaurantjes en winkeltjes. Maar om daar te komen moeten we natuurlijk met de bus, maar daar draaien we onze hand niet voor om want we weten inmiddels hoe dat allemaal gaat en hoeveel het kost. Maar blijkbaar is de prijs ongeveer verdubbeld vanaf vandaag (goed idee als er geen metro's rijden en de bussen dus stampvol zitten) en we zijn ondertussen wel een beetje op onze hoede voor afzetters en vragen dus waarom het opeens 4 kost in plaats van 2. Daarop zegt hij nogmaals quattro en steekt 4 vingers op en zegt dat we moeten betalen. Zeker met verkeerde been uit bed gestapt, gelukkig is er 1 iemand in de bus die zo vriendelijk is om uit te leggen dat er een prijsverhoging is geweest. Ook leuk is dat er kaartjesautomaten in de bus zitten waar je alleen kleingeld in kan gooien. Nu is er een groot tekort aan kleingeld in Argentinie en de buschauffeurs hebben geen geld. Een voordat je door kunt lopen moet je eerst betalen bij de automaat. Maar als opeens de prijs verdubbeld is heb je dus waarschijnlijk te weinig geld zoals in ons geval. En dan moet je proberen te wisselen met iemand terwijl er achter je allemaal mensen lopen te dringen om naar binnen te komen, heel fijn. Na even door de buurt gelopen te hebben stuitten we op een kledingwinkel met leren jassen, en nou wilde Hiske nog een mooi leren jasje hebben. We gaan even naar binnen en worden meteen onderschept door de verkoopster die nog even zegt dat er vandaag 50% korting is op bijvoorbeeld de leren jassen :). Bij het passen blijkt een van de jassen precies te zijn wat we voor ogen hadden en dan kijken we toch even naar het prijskaartje. Nu voor maar 600 euro, maar met korting is het nog steeds 300 euro en een normale Nederlandse prijs. Aan de overkant vinden we een lekker biologisch restaurantje waar we even gaan zitten voor de lunch. We moeten nog wel even een tango show zien natuurlijk nu we in de geboorteplaats van de tango zijn. Als we kaartjes hebben voor een show in het oudste theater van de stad gaan we wat eten bij een restaurant genaamd Picnic. Klinkt leuk en veelbelovend maar toen we daar zaten deed zo ongeveer alleen het bloemetjesbehang een beetje denken aan een picnic in een park, misschien een conceptje dat we nog een beetje kunnen uitwerken in Amsterdam . Het is ook nog steeds even wennen dat de mensen hier smiddags warm eten en savonds alleen een broodje. Als we even later in een oude donkere kelder plaatsnemen voor de tangovoorstelling is het nog even afwachten voordat het spektakel losbarst. Dan begint het, een beetje stoom en een stel hoeren op het podium en daaromheen hangen wat loesje figuren te hangen (zo was het blijkbaar vroeger). Na een aantal dansen en wat stukjes muziek komt het leukste deel van de avond, het synchoon tapdansen van twee mannen, dat steeds sneller en sneller gaat totdat ze uit elkaar lijken te spatten, maar dat gebeurt natuurlijk niet.

Op de laatste avond heeft Hiske het nog gepresteerd om de bagage nog verder te laten inkrimpen waardoor we nu nog maar met elk 3 stuks bagage over straat hoeven. Dat was ook wel nodig omdat we vanwege financiele redenen toch voor de bus richting het vliegveld hadden gekozen. Op google maps had ik even gezocht naar het vliegveld van Buenos Aires maar die staat dus niet echt aangegeven wat heel raar is voor een internationaal vliegveld van zo'n grote stad. De volgende ochtend bij het ontbijt verteld Rafael doodleuk dat de bussen eigenlijk de hele dag propvol zitten en dat ze ook gewoon mensen weigeren die veel bagage hebben, mensen zoals wij dus. Maar we besluiten het toch te gaan proberen en zowaar kunnen we al bij de tweede bus instappen zonder al teveel problemen alleen blijkt deze bus nog duurder te zijn waardoor we weer met het wisselgeldprobleem zitten. Maar stapt er een oud mannetje uit de schaduw naar voren en haalt een zakje met muntjes tevoorschijn en geeft ons het missende bedrag kado, zo zegt hij, beschouw dit maar als welkom in mijn land (we hebben maar niet gezegd dat we het land aan het verlaten zijn). Na 2 uur door de minder interessante delen van BA gereden te hebben komen we aan bij het vliegveld. Meteen maar even het papierwerk regelen bij de Ibereia balie. We hadden namelijk een paar maandjes geleden de vlucht veret maar niet betaald. Omdat het op internet wel goed gewijzigd was hebben we er ook maar niet achteraan gebeld maar nu konden we niet via internet inchecken. En dat zou kunnen duiden op een probleempje. Bij navraag zou er inderdaad nog niet betaald zijn en dat zou het probleem zijn. Dat was geen verassing, daar hadden we nog wel rekening mee gehouden. Maar toen ik het geld wilde pakken zegt hij opeens dat het 600 dollar is, de grapjas. Ik zeg maar dat is bijna net zo duur als ik een nieuw ticket koop naar Madrid. En ik weet zeker dat het maar 200 dollar is voor het wijzigen van het ticket en niet 300 dollar per persoon! En daarbij komt nog dat wij dat geld niet hebben. Dat moest hij dan even overleggen met zijn baas. Komt ie terug zegt ie dat ik alleen hoef te betalen wat ik heb?!?! Dus ik geef hem die 200 dollar en zeg gracias senor. Het volgende obstakel is het inchecken, we hebben 6 stuks bagage maar hebben niet echt zin om per stuk extra 60 dollar te betalen. We hebben heel slim alle boeken in de handbagage gepropt om niet te hoeven betalen voor overgewicht. Handbagage wordt namelijk niet gewogen. De gitaartas hebben we ook lekker gevuld met kleren dus die is ook goed verzwaard. De gitaar kan gewoon als handbagage mee (in totaal nu 3 stuks ) en we hoevel alleen voor de souvernirmand extra te betalen. Na het inchecken is het even zoeken naar de juiste gate, bij zo’n groot kan het lastig zijn, je verwacht het niet maar er waren er zeker 5 gates. Je zou zelfs kunnen zeggen dat vliegveld Eelde groter is. 12 uur stuiteren later landen we veilig op het vliegveld van Madrid en hier worden onze brakke lichamen meteen geconfronteerd met een fikse 35 graden die hier heerst. Maar na een stel overbodige controles zitten we al snel weer in het volgende vliegtuig. Een hele karige uitvoering blijkt want er is geeneens een aansluiting voor een koptelefoontje. 3 keer knipperen met de ogen later zijn we alweer in Nederland waar de lekkere zomer vandaag zijn intrede heeft gedaan. En dan is het weerzien met onze familie een feit.
 
De statistieken:

-15 landen bezocht
-19 grensovergangen gehad
-56.000km afgelegd
-145 keer de tent opgezet
-427 nachten doorgebracht buiten Nederland
-meer dan 10.900 foto’s gemaakt

Geschatte cijfers:

-794 keer gestoken door muggen
-246 keer uitgeslapen
-283 keer de toeristen prijs betaald
-127 keer benzine getankt
-13 bomen opgestookt
-11 gastankjes verbruikt
-374 keer zelf gekookt
-16 keer op de foto gezet
-27 keer aangehouden voor controle
-34 keer de gekregen dubbelcd geluisterd
-5 keer de haren laten knippen
-31 boeken gelezen
-21 keer verkeerd gereden
-8 keer naar een niet meer bestaande bestemming gereden
-403 keer de weg gevraagd