Van ongelofelijk naar niet te geloven
Door: Gaby en Hiske
Blijf op de hoogte en volg Gaby & Hiske
27 Maart 2012 | Panama, Panama-stad
Gelukkig vinden we al snel een leuke plek om onze tent op te gooien in de tuin van een pension. Het pension wordt gerund door een 65-jarige Duitser, op zich is daar niets bijzonder aan maar het feit dat zijn vrouw/vriendin/huishoudster/pornoster slechts 21 zomers jong is zou op zijn minst dubieus genoemd kunnen worden. Zij paradeert de hele dag in nietsverhullende pakjes over het terrein met een rubberen handschoentje aan om schoon te maken, hilarisch gezicht. Eerst maar even het dorp verkennen. Op het moment dat we bij het centrale plein aankomen is er een openluchtconcert gaande met leuke muziek en een hoop (wit/grijs) publiek. Toch leuk om weer eens wat engelstalige muziek te horen.
Door het aangename weer werd ik (zomaar) getriggerd om te gaan voetballen. Aan de pensioneigenaar vraag ik of er een veldje in de buurt is om te voetballen. Blijkt dat hij zelf ook voetbalt en ik word uitgenodigd om later mee te doen met een wedstrijdje. Klinkt goed, dus tegen elf uur ’s ochtens zitten we in de auto op weg naar het voetbalstadion. Daar aangekomen blijkt dat het veld meer zanderig knolleveld is, inclusief een hoop stenen….een hele nieuwe ervaring dus. We worden gevraagd om nog even te wachten tot de huidige wedstrijd afgelopen is. Iets later blijkt dat we nog twee wedstrijden langer moeten wachten en misschien daarna spelen we tegen de voetballers die nog zin hebben. Dan komt er nog een wedstrijd tussen en uiteindelijk mogen wij dan het veld op. Alleen jammer dat alle tegenstanders het voor gezien houden en we uiteindelijk maar een potje 4 tegen 4 doen. Als we dan in de auto stappen is het al half 6, en dat terwijl onze wedstrijd om 12 uur zou beginnen… Ondertussen had Hiske de lekkere lunch maar in haar eentje opgegeten en begon zich tegen vieren toch enigszins ongerust te maken, het is tenslotte toch Panama met allerlei ongeregeldheden en wegblokkades.
De volgende dag komt het werkelijk met bakken uit de hemel en zitten we de hele dag gevangen onder het afdakje van het pension. Gelukkig ontmoeten we daar een Duits stel van onze leeftijd, waarmee we de tijd hebben doorgebracht met een leuk nieuw kaartspelletje. We hebben de dag maar met z’n vieren afgesloten bij de plaatselijke Mexicaan. De volgende dag is helaas een kopie van de dag ervoor en we besluiten om de dag erop verder te gaan. Op zoek naar een plek met droog, zonnig weer komen we uit bij Playa Venao. Medereizigers hadden ons hier een leuke ecolodge aangeraden waar je ook kon kamperen. Onderweg door het warme, zeer winderige, redelijke platte westen van Panama, halen we nog de fietsende Japanners in die we ontmoet hadden in Chirripo. Ze worden zowat van de weg geblazen, gelukkig zaten wij in de auto :).
Playa Venao is inderdaad mooi, gelegen aan een riviertje waardoor er een groene oase is ontstaan rondom de ecolodge. Nou ja het is er nu redelijk droog, maar het loopt dan ook tegen het einde van de droge periode. In de regentijd zal het hier nog veel groener zijn. In de bomen bij de ecolodge zitten apen en bijzondere vruchten die we nog niet eerder hebben gezien. We zetten de tent op in het kampeergedeelte bovenop de berg tussen het hutje met de hangmat, reuzeschommel en het bankje met uitzicht op de baai. Nou zijn tentplekken boven op een berg hier niet heel handig. Het waait zo hard dat we na een tochtje om de slaapzakken uit de auto te halen, onze tent bijna onderaan de berg terugvinden. Dus halen we de geimproviseerde scheerlijnen tevoorschijn en proberen we met stenen onze tent veilig te stellen. Desondanks hebben we een onrustige nacht met een aantal keer het tentdoek tot op onze neus, maar wonder boven wonder blijft de tent heel.
De volgende dag belooft een stranddag te worden. Ik huur een surfplank en onderweg naar het strand komen we twee New Yorkse meiden tegen die een bodyboard hebben gehuurd. We besluiten gebruik te maken van elkanders speeltuig wanneer niet in gebruik. Het is duidelijk eb, de zee heeft zich een behoorlijk eind teruggetrokken in vergelijking met de avond ervoor. Dit betekent dat ik een ongelukkige keuze heb gemaakt door de grootste surfplank te kiezen die er te vinden was. De golven zijn behoorlijk pittig en ik kom erachter dat een grote surfplank niet persé handig is op hoge golven. Ik lig klaar op de surplank om mee te peddelen met de golf en voordat ik het weet word ik met de surfplank opgetild en ga ik met een rotvaart verticaal naar beneden. Dat is toch iets teveel van het goede. Ik maak een salto onderwater en krijg daarna de surfplank nog op mijn hoofd als bonus :S. Misschien toch eerst wat meer oefenen bij de kleine golfjes :). Dat gaat overigens wel redelijk goed en ik kan zelfs een tijdje blijven staan op de plank. Later heb ik de plank ingeruild voor een bodyboard en konden Hiske en ik tegelijk bodyboarden, dat was heel leuk.
‘s Middags blijkt de groenteman langs te komen met vers fruit en groenten. Aangezien we hier de beschikking hebben over een keukentje inclusief blender en koelkast besluiten we flink in te slaan. Met een verse ananas en meloen maken heerlijke licuados. ‘s Avonds checken we voor de zoveelste onze email of we al een reactie hebben van iemand die ook zijn auto wil verschepen. En zowaar hebben we een reactie, wij helemaal blij. De jongen lijkt grote haast te hebben, wat ons goed uitkomt. Zou er dan eindelijk schot in de zaak komen? De volgende dag laten we Playa Venao achter ons om dichter naar Panama City te rijden mochten we daar snel moeten zijn om de boot te verschepen. Aangezien ze geen camping in de stad hebben, kiezen we voor Santa Fe, een klein bergdorpje met weer een lekker koel klimaat waar we alle puntjes op de i konden zetten wat betreft het verschepen. Helaas blijkt onze potentiele partner een luie donder te zijn en haakt hij af omdat hij het allemaal te ingewikkeld vond, dus nog steeds geen containerbuddy .
We kiezen ervoor om onze teleurstelling er uit te lopen. Na een lekker pittige wandeling naar een waterval, waarvoor we tot onze enkels door de modder moeten, zijn we helemaal kapot. We crashen in het restaurantje bij ons hostel en genieten we van een heerlijke thaise curry. Toevallig was de eigenaar van het hostel waar we kampeerden een Nederlander. Hij had echter niet echt veel EQ (wat je toch verwacht als iemand een hostel heeft) en er ontstaat bij elke ontmoeting een rare sfeer. Het lijkt een beetje alsof hij zich verplicht voelt een praatje met zijn medelanders te houden, maar geen idee heeft hoe dat moet :).
We hebben dus toch niemand om de container mee te delen en we besluiten om maar naar El Valle te gaan om nog wat tijd te rekken, zodat we niet de hele tijd in Panama city moeten wachten. El Valle is ook weer een klein dorpje, maar in tegenstelling tot Santa Fe hebben ze hier ongeveer voor elke inwoner een supermarkt. Ook hier worden alle supermarkten gerund door Chinezen en hebben ze allemaal exact dezelfde alleen houdbare producten. Op 1 van de vele reclameborden langs de weg zien we een hotel waar we ook kunnen kamperen. Ze vragen echter wel een behoorlijk bedrag voor alleen een kampeerplekje en het is ook nog eens op een stuk land dat niet direct bij het hotel ligt. We besluiten verder te zoeken, aan de overkant zien we een bordje met officina. Misschien de moeite waard van het kijken, denken we. Dus we rijden de oprijlaan op en zien aan het einde 1 enkele camper staan. Aangezien er verder niemand op het terrein aanwezig lijkt te zijn lopen we naar het busje op een praatje te maken. Alex en Lisa uit Engeland hebben in Canada een camper gekocht en blijken ook al tijden op zoek naar iemand om een container mee te delen! Lijkt bijna ‘meant to be’. We besluiten gelijk om samen de oversteek te maken. We zetten onze tent op in de uitgestrekte tuin en vieren ’s avonds met een barbeque dat we elkaar zijn tegen gekomen. Gelukkig voor ons zijn Alex en Lisa allebei verzot op koken. Uit de diepvries (jaja dat is wat anders dan ons tentje) halen ze zelfgemarineerde kip voor vier personen, smaakt geweldig direct vanaf de barbeque. De dagen daarna bestaan vooral uit 3 uitgebreide maaltijden per dag en tussendoor uitzoekwerk wat betreft het verschepen. Na 3 dagen hebben we een datum waarop we de auto´s kunnen verschepen vastgelegd met Boris, de manager van de logistieke partij. We besluiten om in een nationaal park vlakbij Panama city te gaan kamperen. We lezen dat je bij het rangerstation kan kamperen. Daar aangekomen zien we dat alles in een zeer slechte staat is en ondanks de vriendelijke mensen gaan we toch maar even verder kijken. Aan het einde van de weg ligt het dorpje Gamboa, nou ja het was een dorpje speciaal gebouwd voor de arbeiders en hun gezinnen die werkten aan het panamakanaal. Tegenwoordig is het een enorm resort met eigen haven, postkantoor en politie. De enigen die er permanent wonen zijn de Panamezen die in het resort werken. Aan het begin van het resort bevind zich een bewakerspost. We vragen of we verder mogen om te kijken of we daar ergens kunnen kamperen. De bewaker belt even met de receptie en we mogen zo doorrijden. Veel van het dorpje is onbewoond en het heeft veel weg van een spookstad. Daarna komt er echter uit het niets een gigantisch luxe resort. Wij naar binnen om te vragen of we kunnen kamperen. Hiske en Alex worden van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk komen ze bij manager Ramirez en na 5 keer nee krijgen ze hem zover om ja te zeggen :).
Een bezoekje aan het Panamakanaal met de Miraflores sluizen mag natuurlijk niet ontbreken, dus we gaan die middag nog naar de sluizen. Hier zien we een megacontainerschip die door treintjes door de sluizen wordt getrokken. Sommige boten zijn zo groot dat er maar een 30 centimeter aan weerszijde van de boot overblijft tot aan de kade. Als we weer terugkomen bij ons resort begeven we ons naar het luxe buitenzwembad voor een verfrissende duik. Gewapend met een rugtas vol met zwemspullen lopen we door de lobby, alsof we ook gasten van het resort zijn, naar het zwembad. Tot zo ver niemand die ons raar aankijkt of vraagt naar ons kamernummer. Na het zwemmen nemen we nog een lekkere douche en lopen we weer net zo makkelijk naar buiten. Als we ‘s avonds teruglopen naar de tent zien we in de boom nog een miereneter met een zwart vestje, heel grappig.
Natuurlijk worden we als we net in de tent liggen opgeschikt door de bewaking die zich afbraagt wat we in hemelsnaam aan het doen zijn. Maar nadat we zeggen dat we toestemming hebben van de grote baas en vijf telefoontjes was gelukkig alles goed.
Alex en Lisa vertellen dat zij een reis aan het maken zijn waarbij ze in elk land een trouwceremonie willen houden (http://www.facebook.com/pages/2people1life/300623573325768). Hier in Panama willen ze graag nummer 18 doen bij de Embera indianen. Ze zouden het leuk vinden als wij de ceremonie bijwonen. Dat lijkt ons natuurlijk superleuk om mee te maken. De volgende dag zitten we al in de kano richting het Embera dorp. In eerste instantie zijn we een beetje teleurgesteld dat de traditionele dugout kano een buitenboordmotor heeft, maar als we horen dat het met moter nog steeds een uur varen is zijn we dankbaar dat we niet een hele dag in de kano hoeven te zitten. De twee jongens die de kano besturen zien er in eerste instantie net zo uit als ieder ander, maar voor we vertrekken varen ze met de kano even om het hoekje om hun traditionele kledij aan te trekken. Kleren is eigenlijk een groot woord, want het is niet veel meer dan een lendendoekje. Volgens onze gids worden ze behoorlijk gediscrimineerd wanneer ze met hun eigen kleren inkopen gaan doen en daarom hebben de meesten gewone kleding aan als ze zich buiten hun dorp begeven.
We steken eerst een groot meer over, gevolgd door een smaller meer waar we schildpadden op drijvende boomstammen zien zitten en heel veel aparte vogels. Daarna word het een smal riviertje en doemt aan beide kanten regenwoud op. De rivier wordt steeds ondieper en op sommige plekken moeten onze indianen zelfs de kano uit om hem los te trekken. Na een uur varen komen we eindelijk aan bij het indianendorp en worden we ontvangen door de inwoners met muziek. Onze gids tijdens deze trip is een Amerikaanse vrouw, die al jaren getrouwd is met een van de stamleden. Zij leidt ons een beetje rond en vertaald zo nodig. Wel een beetje vreemd was dat ze zei dat ze nog even een aantal details van de bruiloft wilde bespreken met het Hoofd van Toerisme in het dorp....zouden ze ook een Ministerie van Gezondheid hebben?
Onderdeel van de trouwerij was dat we allemaal een volledige lichaamstattoo zouden krijgen die door de Embera geschilderd zou worden met een soort vruchtensap. De dames worden onder handen genomen in een huisje op palen, terwijl wij ons op het dorpsplein laten beschilderen. Dit natuurlijk nadat we onze westerse kleren hadden omgeruild voor een zakdoekje. Uiteraard was het hele dorp uitgelopen om te komen kijken hoe twee witte mannen beschilderd worden. Op een gegeven moment vragen ze of we zeker weten of we ook onze gezichten wilden schilderen. Natuurlijk, zeggen we, dat hoort er toch bij?
Tussen het schilderen door wordt ons een traditionele lunch voorgeschoteld van ananas, geroosterde vis, gefrituurde banaan en papaya in een zakje vervaardigd van een bananenblad. Als ze eenmaal klaar zijn met het kunstwerk ziet het er een beetje uit als waterverf en geloven we niet echt dat het er niet zomaar af te wassen is. Dan komt onze gids langs en zegt dat het een aantal weken kan duren voordat het eraf gaat. Ze zegt dat ze zelfs telefoontjes krijgt van toeristen die opbellen en vragen ¨maar even serieus, hoe krijg ik die verf eraf?¨ :). En om er nog een schepje bovenop te doen zegt ze dat de verf morgen nog veel donkerder zal zijn...
Dan is het tijd voor de trouwceremonie in de versierde bijeenkomsthut. Het Emberavolk kent geen trouwerij zoals wij, maar heeft speciaal voor deze gelegenheid een ceremonie samengesteld. Het echtpaar mag plaatsnemen op een bankje in het midden van de hut op palen. Om hen heen verzamelen zich alle leden van de stam en houdt het opperhoofd een toespraak. Deze toespraak wordt gegeven in het Embera (waar we echt niets van begrijpen), vervolgens vertaald naar het Spaans (waar we zowaar best wat van begrijpen) en tot slot naar het Engels (wat tegenwoordig bijna onze tweede moedertaal is). Daarna volgt er een dans van de vrouwelijke stamleden met een hoop gegil, gestamp en blote borsten onder begeleiding van een groep muzikanten.
Na dit nummer is de eerste dans voor het echtpaar die na twee ongemakkelijke rondjes gelukkig overgaat in een polonaise waar iedereen in mee loopt. Daarna loopt het feest alweer op zijn einde en begeven we ons weer naar de kano en keren we weer terug naar de redelijk beschaafde wereld.
Als we terugkomen bij het resort vinden we een briefje onder de ruitenwisser met de medeling of we het terrein willen verlaten. Dat is een beetje een tegenvaller, maar niets aan te doen. We kiezen ervoor om alvast richting Colon te rijden, omdat we vanaf daar de auto verschepen. Als we later die middag in Colon aankomen lijkt het wel een afrikaanse stad te zijn waar nog een burgeroorlog gaande is. Vervallen huizen zonder ramen en iedereen hangt een beetje dronken op straat rondt, niet heel gezellig. We voelen niet echt de behoefte om hier de nacht door te brengen en gaan op zoek naar een alternatief. We vinden een leuk vissersplaatsje Portobelo genaamd, helaas wel 45 kilometer naast Colon. Als we hier aankomen is het ondertussen al donker geworden en hebben we de hoop al opgegeven dat we nog een plaats gaan vinden om te kamperen. We komen langs een aardig hotel en besluiten daar te overnachten om even lekker bij te komen van deze hectische dag. We krijgen zelfs een flinke korting, omdat de electriciteit het niet doet. Op het moment dat we de kamer binnenlopen doet de electriciteit het weer, geluk bij een ongeluk.
‘ s avonds nemen we de dag nog maar een keer door met een wijntje erbij. Blijkt dat Alex en Lisa zeer goede wijnkenners zijn en ons graag hierbij betrekken, geen probleem hoor :). Na lekker uitgeslapen te zijn besluiten we om die dag dan ook maar helemaal rustig aan te doen. De duikinstructeur van het hotel verteld dat je direct voor het hotel prima kan snorkelen. Dat geloven we niet direct, maar Alex heeft een visspeer gemaakt van een houten stok en staat te popelen om deze in de praktijk uit te proberen. Dus we pakken onze snorkelspullen en begeven ons richting het water. Ondertussen krijgen we nog een aantal vreemde blikken van mensen die ons zien met die tatoeages. De meeste mensen krijgen eerst grote ogen, daarna valt hun mond open en daarna moeten ze (meestal) lachen.
Als het water diep genoeg is om te zwemmen zien we zomaar 3 vissen en wat bruine stenen, woohooo. Niet echt anders dan we verwacht hadden, maar goed we gaan nog wat dieper en opeens zien we de meest fantastische koralen in allerlei kleuren groen geel en rood. Anemonen, rendierkoraal en andere rare planten en vissen. Net alsof je in een aquarium zwemt. De duikinstructeur waarschuwde ons nog wel even voor een zwartwitte vis met tentakels die heel giftig is. Jammer dat we die dan ook niet lang daarna tegenkomen, dan ga je toch wat vaker achterom kijken.
Als we weer op het droge zijn zien we een aantal politieagenten en een meisje wat heel bedroefd is. We denken meteen aan een beroving ofzo, maar wat bleek was dat ze niet wilde betalen voor een bootreis die ze gemaakt hadden vanaf Colombia naar hier. Omdat het een hele slechte boot was, was ze 4 van de 5 dagen zeeziek geweest. Daarnaast scheurde het zeil af en hield de motor er mee op waardoor ze 3 dagen rondgedobberd hadden waarvan zelfs 1 dag zonder water. Het verbaasde ons dat ze uberhaupt geld durfden te vragen voor zo’n reis. Maar ja ze hoeven hier niet bang te zijn dat ze aangeklaagd worden.
Die avond kijken we nog even waar de politiepost zit in Colon waar we de volgende morgen onze auto moeten laten inspecteren. Als we absoluut geen overeenkomsten zien tussen de kaart van Colon en de kaart van het politiebureau komen we erachter dat de politiepost in Panama city zit! Waarom?? We moeten tenslotte onze auto in Colon in een container zetten. Dus staan we helaas de volgende morgen veels te vroeg op en rijden we om kwart voor zeven richting Panama City (ja daar kwamen we net vandaan ja). Na een aantal kilometer komen we opeens in een file terecht. Niemand weet wat er aan de hand is en na een uur gaat het opeens weer rijden. Blijkt dat ze gewoon de hele weg hadden afgesloten om een reparatie uit te voeren (altijd het beste om dat in de spits te doen).
Na deze vertraging duurt het nog een uur voordat we Panama bereiken. Bizar is dat tot 1 kilometer voor de stad je gewoon door de heuvels rijdt en je niets ziet van de stad met al zijn hoogbouw. Dan is het al 9 uur en om 10 uur zou officieel de politie opengaan (maar we waren gewaarschuwd daar eerder te zijn zodat je vooraan de rij stond). Toch nog een soort van op tijd denken we. Maar dan wordt het opeens een wirwar van straten en worden we van hot naar her gestuurd. Als het dan bijna 11 uur is zien we de politiepost langs de weg. Omdraaien dus en dat is hier ook al een enome prestatie. Vervolgens nemen we de eerste weg die er heen lijkt te gaan, maar dat is een doodlopende weg. Op het moment dat we willen omkeren stormt er een driftige man naar buiten die wil dat we oprotten. Blijkbaar parkeerd iedereen op zijn oprit, die de politiepost niet kan vinden :). Om uberhaupt bij de politie te kunnen komen moeten we nog 10 blokken omrijden en dan vinden we zelfs nog een parkeerplaats. Dan vragen we nog even voor de zekerheid of dit het juiste politiekantoor is en dat blijkt zo te zijn. Alleen de politiecheck vindt plaats aan de andere kant van de weg. Het is half 12 dus we denken nog een goede kans te maken, omdat dit kantoor pas om 10 uur openging. Als we daar aankomen wordt ons echter verteld dat er vandaag niets meer gaat gebeuren en dat we morgen terug mogen komen. Als zelfs omkopen niet helpt besluiten we contact op te nemen met onze beste vriend Boris van de logistieke partij. Hij schrikt eerst een beetje van het feit dat we nog geen politiecheck gedaan hebben, maar we vertellen hem dat we morgen om 9 uur langsgaan en dan rond 3 uur in Colon willen zijn. Daarop antwoord hij dat dat oke is en dat we dan die middag nog de auto in de container kunnen zetten. Goed geregeld denken we. We gingen er namelijk vanuit dat de boot overmorgen al zou gaan en dat het dus misschien allemaal iets te krap zou worden qua tijd. Gelukkig lijkt het toch nog goed te komen.
Na deze fijne generale repetitie zoeken we ons hotel op voor de nacht en bereiden we met behulp van google maps de route voor de volgende dag voor. Zelfs google maps weet niet echt een logische route van A naar B te vinden :). De volgende ochtend zijn we er helamaal klaar voor. Om 7 uur rijden we weg en om 7.18 staan we al bij de politie voor de deur. We gaan gelijk checken en krijgen te horen dat er om negen uur iemand naar de auto zal komen. Nou ja we zijn in ieder geval op tijd. Dan maar even koffie maken en een boekje lezen. De dames besluiten om vliegtickets en Colombiaans geld te gaan regelen, terwijl Alex en ik voor de auto’s zorgen. Om 9 uur gaat het kantoor open en lopen we naar binnen. De aanwezige politieman zegt dat we even bij de auto moeten wachten en dat zijn collega zo even komt kijken. Na een half uur is er nog steeds niemand geweest en besluiten we het nog maar een keer te vragen. Dan zegt hij dat we om 10 uur de eerste zijn. Om kwart over tien komt er een mannetje aankakken, die wat kopietjes vraagt en een blik werpt op het chassisnummer van de auto. Ik vraag of hij nog in de auto wil kijken maar dat hoeft niet. Na ongeveer 30 seconden is de check klaar en vragen we ons af waarom dit gisteren niet gekund had... Dan zegt hij dat we om 2 uur die middag ons aan de andere kant van de weg bij het andere politiestation moeten melden voor de nodige papieren. Waarom pas om 2 uur, wat gebeurt er in de tussenliggende 4 uur? Maar goed wij doen net alsof we domme toeristen zijn en gaan direct naar de overkant.
We hadden gelezen dat we daar niet op slippers en in een korte broek moesten komen aanzetten. Maar het is zo belachelijk warm en ik verwacht eigenlijk niet echt dat we daadwerkelijk gelijk naar binnen mogen, dus ik besluit om toch een korte broek aan te trekken en slippers. Maar tot onze verassing staan we binnen 5 minuten bij de secretario voor de balie. Ook hier worden we weer aangestaard door iedereen alsof we een stel maniakken zijn met onze gezichtstatoeages. We vertellen de vrouwelijke secretario dat we net de politiecontrole gedaan hadden en dat we graag een versnelde procedure willen. In eerste instantie zegt ze dat we om 2 uur terug moeten komen, maar nadat we heel zielig deden ging ze overstag. Als beloning hebben we haar nog een chocoladekoekje gegeven. Die hebben we in de pocket, zeiden we tegen elkaar. Totdat ze vroeg naar onze papieren en ze deze aandachtig doornam en WEER een fout ontdekte. Dit keer was het geboortejaar van onze auto 2012 in plaats van 1997. Of we dat nog even wilde laten verbeteren bij de douane verderop, zucht. Maar na een uur zijn we alweer terug bij de aardige mevrouw en een kwartier later staan we op straat met de juiste papieren. Het is dan pas half 1 en we hebben het idee dat dit onze geluksdag gaat worden.
Dan krijgen we een sms van Hiske en Lisa dat ze door de politie zijn aangehouden en dat ze op een taxi zijn gezet. Wat blijkt er zijn wijken in Panama City waar je niet moeten lopen als je blank bent en laat de wijk naast de politiepost nou 1 van die wijken zijn... Een langsrijdende politieauto had Hiske & Lisa opgemerkt en was op een eenrichtingsverkeerweg omgekeerd en achter ze aangegaan. Ze sprongen uit de auto en renden naar de slachtoffers toe. Wat zijn jullie aan het doen?? Weten jullie wel hoe gevaarlijk het hier is voor witte mensen??? Ze beroven je hier en daarna snijden ze je keel door en meer van dat. Dan springt de agent de straat op en houdt een taxi aan en verteld de chauffeur wat de meiden aan het doen waren. Deze vraagt zich op zijn beurt af hoe stom je kunt zijn dat je hier gaat lopen :). De taxi zet ze netjes af bij het hotel. Na navraag blijkt dat de andere kant van de stad wel veilig is, dus gerustgesteld gaan ze op zoek naar het kantoor van air panama. Deze zoektocht duurt anderhalf uur ondanks dat we weten welke straat het is. Het gesprek ging ongeveer zo: Hiske: We willen graag tickets kopen. We hebben het online geprobeerd maar we krijgen maar geen bevestiging. Medewerker: Dat komt omdat die site niet werkt. H: Maar we hebben ook alle 3 de telefoonnummers op de site geprobeerd en die werken ook niet. M: Dat klopt (zeer beleefd glimlachend). H: En het adres van dit kantoor staat op de site omschreven als het gebouw naast het laser laboratorium wat ook niet echt heel veel zegt. M: Dat is waar. H: Maar goed we willen graag 4 tickets voor morgen of zondag. M: Dat gaat helaas niet, 10 april is de eerste mogelijkheid. H: Dat is onmogelijk we moeten zo snel mogelijk over. M: Tja niets aan te doen. H: Kunnen we op een wachtlijst komen te staan voor als er mensen niet op komen dagen? M: Natuurlijk, jullie zijn de eersten op de wachtlijst. H: Gebeurt dat vaak? M: Jazeker H: Oke dankjewel en ik weet dat het niet jouw schuld is, maar kunnen we hierover een klacht indienen? M: Nee dat kan niet. Tot zover servicegerichtheid in Panama....
Ondertussen zijn wij al aangekomen in Colon en wachten we op onze contactpersoon, die ons verder door het proces gaat leiden. Het is pas 2 uur en een uur eerder dan we voorspeld hadden. Perfect denken we. Dan arriveert de wegwijspiet op z’n motor en we proberen hem in het drukke verkeer te volgen. Alleen hij lijkt zich er niet van bewust te zijn dat wij geen motor hebben en binnen mum van tijd zijn we hem dan ook kwijt. Gelukkig komt hij tot bezinning en wacht hij iets verderop op ons. Hij leidt ons naar een douanekantoortje waar hij plaatsneemt op een stoel en ons achterlaat met de beambte. Dan krijg ik een telefoontje van Boris. Hij heeft het Franse stel aan de lijn en zij staan erop om een container met Hiske en mij te delen, wat zal hij ze vertellen....
Een paar dagen eerder heb ik contact gehad met dit Franse stel en hun verteld dat hun auto misschien nog wel in de container bijpast, mits deze kleiner is dan 4 meter. Daarop was hun reactie dat hij 4,5 meter is, maar dat er misschien nog wel een motor als 3e voertuig bijpastte. Huh welk deel begrijp je niet?? Dan zeg ik nog maar een keer dat we al iemand hebben, dat het dus niet gaat passen en dat ze iets anders moeten zoeken. Blijkbaar is dat niet te begrijpen voor ze, dus Boris mag het nog een keer gaan uitleggen :).
Een half uurtje later verlaten we het kantoor en zegt de hulp dat hij even wat kopietjes gaat maken en over hooguit 10 minuten weer terug is. Er gaat een uur voorbij voordat hij terugkeert en we eindelijk richting de containerterminal gaan. Dan loopt hij naar de ingang en komt een half uur later weer terug met de mededeling dat het niet meer gaat lukken vandaag.... Maar het is pas 4 uur! Tja om 5 uur gaat de poort dicht en dat wordt dus lastig. Wat een konijnenkop zeg. Er zit niets anders op dan om Boris te bellen en te vragen of we bij hem in de tuin kunnen kamperen. We smsen Hiske & Lisa dat we de nacht in Colon moeten doorbrengen.
Bij het huis van Boris aangekomen ontstaat er een ongemakkelijk momentje als blijkt dat de Fransen ook daar gaan kamperen. Maarja dan moet je maar Engels leren lezen. Helaas heeft Boris niet echt een tuin en moeten we gewoon aan de straat kamperen in een buitenwijk van Colon. Dat belooft een gezellige nacht te worden. Maar we laten ons niet kennen en zetten onze campingstoeltjes op langs de weg en openen een biertje. Dan komt er zelfs een verkoper langs die ons 2 tamales verkoopt. Prima, hoeven we ook geen eten meer te maken. Ondertussen kijken we naar een straatvoetbal wedstrijdje voor onze neus en observeren we het avondleven in de wijk. Als we later de camper in gaan om wat te lezen worden we omsingeld door een bende kinderen, die heel erg nieuwschierig zijn naar de camper. Grappig is dat de ingangen afgedicht zijn met muskietennet en dat blijkt zelfs kindbestendig te zien. Staand op de bumper spelen ze muziek af op hun discotelefoon met allemaal lampjes en gaan ze meezingen en dansen waardoor de camper ook gaat meedeinsen op de muziek.
De volgende ochtend zijn we alweer vroeg uit de veren, omdat we hopelijk vandaag wel de auto in de container kunnen rijden. We hebben tussen 8 en half 9 bij de ingang van de haven afgesproken met het hulpje van de dag ervoor.Om 9 uur is hij er nog niet en besluiten we het zelf maar uit te gaan zoeken. Dat gaat allemaal prima totdat we de bij de container staan en de havenwerker vraagt waar de persoon is die onze auto gaat vastsjorren. Geen idee zeggen we, hij is niet komen opdagen vanochtend. Waarop hij Boris belt en een kwartier later staat hij zomaar voor onze neus. Dat werd wel een keer tijd zeg. Dan rijden we onze auto´s naar binnen. Het was nog even de vraag of de camper qua hoogte wel in de container zou passen, maar gelukkig levert dat geen problemen op. Alleen aan de zijkanten is niet genoeg ruimte meer om er langs te lopen om de camper aan de voorkant vast te sjorren. Dus er zit niets anders op voor het mannetje dan door de achteringang naar binnen te gaan en dan via het raampje bij de bestuurder naar buiten te klimmen en vice versa, kostelijk om te zien. Na een uur komt hij dampend naar buiten (moet hij tenminste toch nog even hard werken voor zijn geld) en is alles gereed. Dan is hij opeens weer verdwenen en hebben we wederom geen idee waar hij gebleven is. De container is nog open en we weten niet wat er nu weer gaat gebeuren. Als we de hoop al opgegeven komt hij weer de hoek omlopen met de havenwerker, die de container nog een laatste keer inspecteert en daarna op slot gooit. Zo dat zit erop, maar nu moeten we ons nog haasten om naar Panama te komen, omdat de dames daar op het vliegveld op ons aan het wachten zijn.
Hiske en Lisa zijn al om 1.00 uur naar het vliegveld gegaan om te kijken of we vandaag kunnen vliegen. De dame achter de balie gaat gelijk over in het engels als Hiske in het spaans probeert uit te leggen dat ze kaartjes wil voor de vlucht naar Puerto Obaldia. Oke nog makkelijker. Nee onze namen staan niet op haar wachtlijst (hoe wonderlijk) maar er zijn nog genoeg kaartjes voor de vlucht. Zeer verwonderd maar erg blij wachten Hiske en Lisa op onze aankomst. Als we daar om 2 uur aankomen en Hiske naar de balie loopt om de kaartjes te kopen blijkt dat de dame haar verkeerd heeft begrepen. Er zijn geen kaartjes meer maar je kan wel inchecken voor de vlucht als je een kaartje hebt. HUH?? Onze kansen zijn dus nul om op deze vlucht te komen. Zwaar teleurgesteld vertrekken we naar een hostel. We hebben nu de keuze te maken tussen schitkeuze 1) een superdure vlucht direct naar Cartagena schitkeuze 2) proberen een boot te charteren die ons in een misselijkmakende boottocht in 5 dagen naar Colombia brengt en schitkeuze 3) zondag opnieuw proberen op de al volle vlucht naar Puerto Obaldia te komen. Na vele onvruchtbare pogingen om een boot te regelen, besluiten we om de dure vliegtickets te boeken. We moeten immers naar Cartagena en als we daar niet op tijd zijn moeten we ook nog elke dag een boete betalen voor onze auto die daar in de haven staat.
Om alle teleurstelling te verwerken sluiten we dag af met een supergezellig etentje in een luxe restaurant met heerlijk eten. De volgende dag komen we erachter dat onze dure tickets tot drie uur voor de vlucht nog te annuleren zijn. Dat betekent dat we sowieso nog een poging kunnen doen om zondag het vliegtuig naar Puerto Obaldia te nemen, want de vlucht naar Cartagena gaat pas dinsdag.
Die avond zitten we in een hostelletje in het leuke oude gedeelte van Panama City en evalueren de bizarre dag. Dan zien we vanuit onze ooghoek tot onze verbazing Tineke en José binnenlopen die we hebben ontmoet in Honduras, dat is toevallig. Die avond hebben we gezellig met zn zessen bijgepraat. De volgende nacht zijn onze huidige kamers al volgeboekt en zouden we in de dorm moeten slapen. Tineke en José hebben daar echter een vreselijke nacht gehad, dus gaan we voor de vierde keer in Panama City op zoek naar een nieuw hotel. Zondag gaan we richting het vliegveld voor de tweede keer. Hier blijkt dat er nog drie anderen op de wachtlijst staan. Dat betekent dat we steeds minder kans maken om kaartjes te krijgen, maar met een ‘we zijn hier nou toch’ besluiten we te wachten. Tien minuten voor het vliegtuig gaat vertrekken is er nog steeds niets duidelijk, maar ineens komt een man onze paspoorten vragen. Zou het dan toch lukken?? Nog weer tien minuten later komt een man ons vertellen dat er drie plaatsen vrij zijn. Helaas vette pech voor ons want de andere drie waren voor ons op het vliegveld (om precies te zijn om zes uur ’s ochtends). De drie zijn natuurlijk erg blij tot een paar minuten later de mededeling komt dat er weliswaar drie plekken zijn, maar dat het vliegtuig al gesloten is en niet mee geopend wordt. Daar zit je dan vier uur voor op een vliegveld te wachten... Aangezien we niet meer kunnen huilen besluiten we er maar om te lachen. Wat een land is dit zeg. Gelukkig hebben we nog onze vliegtickets voor dinsdag. Het lijkt het steeds meer waard om een hoop geld te betalen om dit land te mogen verlaten....
-
27 Maart 2012 - 04:36
Remco:
Wat een armoei daarzo in Panama! -
27 Maart 2012 - 08:09
Willie:
Als ik dit allemaal zo lees, ga ik toch twijfelen of jullie ooit nog in dit kikkerlandje terugkomen. Ik ben benieuwd. Veel goeds verder en tot het volgende verslag. -
27 Maart 2012 - 09:14
Gert:
Jeetje jongens, ik vind jullie toch wel kanjers dat je in zo'n chaotisch land met hopeloze instanties nog zo'n leuk reisverslag weet te schrijven. Ik ben er een uitgever voor aan het zoeken ((>:
Maar je beleeft nog es wat!
Ik hoop wel snel jullie volgende bericht uit een hopelijk beter georganiseerd Colombia te ontvangen.
Keep smiling en neem zo nodig een wijntje extra ((>:
Groetjes,
Gert -
29 Maart 2012 - 22:27
Tineke En José:
Het is echt niet te geloven. Wat hebben jullie een spetterende titel bedacht. En hoe gepast ook?? Ik lees net even jullie verhaal omdat we aankomen bij een lege hotelkamer??... Waar zijn jullie? Hebben jullie de auto weten te bemachtigen vandaag en zijn jullie verder gaan reizen. We hebben geen mail, bericht of briefje ontvangen dus hopen nog iets van jullie te horen.
Het is toch ook niet te geloven :P -
30 Maart 2012 - 10:58
Berty:
Wat een verhaal, ik ben nu toch wel erg benieuwd naar een vervolgstukje. Laat maar zo gauw mogelijk even iets van jullie horen. Sterkte en houd het hoofd koel, dikke knuffel van mij -
01 April 2012 - 19:01
Jose En Dirk:
Wat een bijzondere ervaring moet dat zijn, die plechtigheid bij de indianen. Die schilderij op jullie lichaam moet tot medio 2014 zichtbaar blijven! En dat verschepen van de auto! Je kunt er nu sacherijnig van worden, maar ik weet zeker dat je er over enige tijd smakelijk om kunt lachen. Wat maken we ons in Nederland dan druk om onnozele zaken! Ben zeer benieuwd wanneer jullie weer in de auto zitten. Laat dan snel iets van jullie horen. Zoals jullie weten hebben we nog even nagedacht om allerlei spullen op te halen, maar we twijfelen sterk of dat wel zal lukken.
Dirk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley