Bordercrossing

Na het kilometervreten in Yucatan is het tijd om weer even bij te komen en daar is San Cristobal de perfecte plek voor. De eerste dag dwalen we door de stad en ontdekken dat de vistaco´s hier beter zijn dan in Baja Californie. Zo lekker zelfs dat we de dag erop er nog een keer eten. Bij de bestelling vroeg de aardige vrouw of we alles erop wilden, ik dacht dat ze vroeg of dit alles was. Dus ik geef als antwoord dat we straks misschien nog wel meer willen. Zij dacht toen dat wij de taco´s een beetje karig vonden, waarop we getrakteerd werden op een gigantisch gevulde taco...oke dan maar wat extra fooi. Het prijsklimaat voor het aanschaffen van souvenirs was hier stukken gunstiger dan in Yucatan. We hebben ons dan dus ook wederom laten verleiden tot het aanschaffen van een aantal niet heel handig mee te nemen artikelen. We hebben ook ontdekt dat de nootjes die de plaatselijke bevolking op de weg te drogen legt in feite koffiebonen zijn. En in dit stadje zit zowaar een koffiebar die heerlijke plaatselijke koffie verkoopt.
Als we na een shoprondje bij de auto terugkomen zit er een briefje onder de ruitenwisser. Gatver parkeer je 1 keer in de stad krijg je meteen een bekeuring, dacht ik. Maar het bleek een handgeschreven briefje te zijn van Marianna en Brady, die we in de Baja Californie hebben ontmoet. Of we het leuk vonden om nog een keer ergens wat te gaan drinken. We hadden hen gemaild omdat we graag nog een keer wilden afspreken, maar om 1 of andere reden krijgen we nooit antwoord van alle Amerikanen die wij geemaild hebben, beetje dubieus (Brady gaf aan onze mail nooit te hebben gezien, erg strikte spam ofzo?) . s´Avonds een superlekkere pizza gegeten . De dag erop zijn we naar het kleine stadje San Juan Chamula gegaan. Hier wonen nog veel indianen en kleden ze zich nog in traditionele kleding, maar ze zijn niet zo dol op gefotografeerd worden. Het hoogtepunt was het kerkje van het stadje. De vloer was bezaaid met dennenaalden en mensen die op hun knieen kaarjes aan het aansteken waren, met naast hun een flesje cola. De cola heeft een reinigende werking en helpt bij het bidden…. Goede reclameafdeling heeft coca cola blijkbaar. Andere mensen hebben een kip op schoot en mompelen wat onverstaanbare woorden in de richting van een beeld om vervolgens de kip de nek om te draaien.
Later leren we in het museum voor Maya geneeskunde dat er voor elke vraag aan de goden een speciaal aantal kaarsen van een bepaalde kleur benodigd is. Ook komen we erachter dat bevallen hier op een hele andere manier gaat dan wij gewend zijn. De man zit op een stoel en de vrouw gaat op haar knieen tegenover hem zitten zodat hij haar kan omhelzen. Dan gaat het zn gangetje en steelt de vroedvrouw de baby tussen haar benen langs de achterkant als het eenmaal zo ver is.
Die avond hebben we lekkere vegetarische bbq pakketjes-gemaakt boven een haardvuur. Vlees kopen blijft toch een beetje te hoge drempel, aangezien er geen koeling bestaat bij de slager en er allerlei dierenonderdelen je aanstaren of gewoon liggen te stinken. Tijdens het opstoken van het haardvuur zie ik dat alle rook via de schoorsteen omhoog gaat en iets verderop bij onze duitse buren weer neerdaalt en ze in een donkere wolk hult. Toch maar even gevraagd of ze er geen probleem mee hebben. Blijkt dat het Tony en Felix zijn waarmee onze Duitse vrienden Stefan en Swantje kerst gevierd hebben. Ze zeiden tegen Hiske ben jij niet die goede kok die met Stefan en Swantje hebben rondgereisd? We herkennen jullie van de foto´s. We zijn nu al Bn´ers hier :).
Vanavond hebben we afgesproken met Brady & Marianna, maar we zijn zo slim geweest om pas om 10 uur af te spreken met Marianne en Brady, terwijl we normaal gesproken al om 8 uur , net na sesamstraat, in ons bedje liggen. Even ons best doen om wakker te blijven dus. Maar goed uiteindelijk lopen we richting het cafeetje waar we afgesproken hadden. Vlakbij zien we een stel zwervers met een koelbox en een hond op een bankje zitten, na nog een keer kijken blijken het Brady en Marianne te zijn :). Het lijkt ons beter als we alvast in het café gaan zitten ;). Als ze even later bij ons aansluiten blijkt dat ze burrito´s verkopen om aan wat extra geld te komen. We hebben de onverkochte burrito´s maar voor ze opgegeten. Ze smaakten uitstekend, in ieder geval na een aantal biertjes :). Later hebben we het café verruilt voor een mescaleria (mescal=soort tequila). Uiteindelijk waren we pas om 3 terug op de camping (we kunnen het nog wel :)).
De volgende dag krijgen we een email van Stefan en Swantje dat ze aan het einde van de middag in San Cristobal arriveren. Die avond hadden we Brady en Mariana ook uitgenodigd om te komen bbq´en en tezamen met Felix, Tony en Swantje en Stefan en hebben we er een gezellige avond van gemaakt. Helaas moesten we de volgende dag al weer vroeg op pad richting Guatemala, zodat we op maandag konden beginnen met onze Spaanse lessen in Quetzaltenango (Xela voor intimi).
Na een hele berg topes en slingerende bergwegen door de bossen met zelfs nog een spatje regen komen we aan bij het grensdorpje Chautemoc. Hier hebben we onze sticker ingeleverd van de auto en onze borg terug gekregen, heel simpel allemaal. Maar wanneer we een exit-stempel willen halen voor ons paspoort om Mexico te verlaten vraagt de ronduit vervelende vent waar het bonnetje is van de bank waar we 3 maanden geleden het entreevisum hebben betaald. Maar er zit een stempel op van het douane kantoor, dat betekent toch dat we betaald hebben. Waarop hij antwoord, wil je vandaag nog de grens over? Dan moet je even opnieuw betalen. Wat een stomme eikel! Aan de Guatamalteekse kant kostte het evenveel tijd, maar alles ging soepeltjes en konden we Guatemala in. In Guatemala zijn de plaatsnaamborden overbodig, voor de lokale bevolking tenminste, wij zouden ze wel kunnen gebruiken. Nu moeten we bij elke splitsing vragen of dit de weg is naar….... Maar we bereiken wonder boven wonder dezelfde dag nog Xela en rijden in 1 keer door naar de Spaanse school waar we ook konden slapen in een kamer met zelfs een echt BED.
Een klein Guatamalteeks meisje, Ilse (zelfs klein voor Guatemalteekse begrippen) ontvangt ons geeft ons een rondleiding. Er blijken een stuk of 7 kamers te zijn waar andere studenten verblijven en in de ochtend en middag wordt er Spaanse les gegeven verspreid door het hele gebouw. Iedereen krijgt zijn persoonlijke leraar en de keuze tussen 4 of 5 uur les per dag. Voor ons was 4 uur per dag wel genoeg. We dachten dan kunnen we mooi s ´middags nog wat anders doen. Maar na 4 uur intensieve les en daarna op jacht naar wat te eten is de dag al gauw voorbij. De rest van de studenten Spaans blijken een gezellig groepje te zijn, Kia en Mike uit Engeland, Annika uit Zweden, Richard uit de VS, en Roman uit Frankrijk. Daarnaast was er natuurlijk ook nog de maffe Linda (tussendoor ook nog lerares) die zich op elke vrijgezelle jongen stortte en maar wartaal bleef ratelen. Maandag was het zover en worden we voorgsteld aan onze professor. Lincy werd aan Hiske gekoppeld en Jaquelyn aan mij (typische Guatemalteekse namen toch…). Om ons niveau te bepalen moesten we een toets maken en op basis daarvan werd het lesmateriaal voor de rest van de week bepaald. Halverwege de week konden we zelfs al hele gesprekken voeren met onze professor! Jaquelyn bleek naast het lesgeven ook nog kapper te zijn en daarvan hebben dan ook maar even gebruik van gemaakt, was ook wel weer tijd na 4 maanden :). Het leek ons handig als we dan met onze auto gingen en zij ons de weg wees naar haar huis/kapsalon. Maar zij gaat altijd met de bus (heeft ook geen auto), dus we hebben precies dezelfde weg genomen als de bus. Wat achteraf niet echt de snelste weg bleek te zijn :). We hebben ook ontdekt dat kaartlezen een soort gave is, als je iemand uit een willekeurige stad hier een plattegrond laat zien van zijn/haar stad kunnen ze eigenlijk niet aanwijzen waar ze zich nu bevinden :).
Vlakbij onze school was de lokale markt waar we mooi onze boodschapjes konden doen en deze dan bereiden in de echte keuken! Om de verwennerij compleet te maken zijn we ook nog een keer Indiaas wezen eten, even geen tortilla´s :). Het bleek dat Richard, Mike en Roman ook voetballiefhebbers waren, dus hebben we onze stoute voetbalschoenen aangetrokken en zijn de ghetto ingelopen om in de plaatselijke voetbalkooi een potje te ballen. We waren helemaal alleen in de kooi, maar om de kooi heen waren de omwonenden massaal uitgelopen om dit sterren-ensemble te aanschouwen. Later heb met de aanstormende locale talenten meegedaan. In Nederland wordt een soortgelijke voetbalkooi gebruikt voor of voetbal of basketball, maar in Guatemala zijn ze veel efficienter. Hier waren 2 teams aan het basketballen en 4 teams aan het voetballen op 1 veld, door elkaar heen!!! Het resultaat, totale chaos.
We zijn ook nog een avondje wezen stappen met de medestudenten en onze kleine Ilse. De avond begon zoals het hoort bij een groepje Spaans lerende studenten in het Spaans, maar na 10 minuten was dit al omgeslagen naar Engels :). Aangezien de school een prima gratis internetverbinding had ging Hiske even met het thuisfront aan het skypen, terwijl ik vlak achter haar van mijn roerbakei met toast aan het genieten was tot opeens het hele gebouw ging schudden. Het was best een heftige aardbeving van ongeveer 20 seconden en bleek 6.9 op de schaal van Richter te zijn. Ja leg dan nog maar eens uit aan het thuisfront dat het echt allemaal heel veilig is waar we zijn ;-) Het is wel raar dat het eerst een tijdje duurt voordat je doorhebt dat het een aardbeving is en daarna duurt het even voordat je denkt dit schijnt gevaarlijk te zijn en misschien is het beter om in de deurpost te gaan staan. Maar tegen die tijd denk je ook, heeft het nu nog wel zin, hij zal toch wel bijna afgelopen zijn :).
Op vrijdag was er een gezamelijke lunch en moesten de studenten en leraren allemaal iets maken/meebrengen voor de lunch. Wat resulteerde in een combinatie van pastasalade, nacho´s, taart, krokodillenbrood en sla tot aardbeien met chocolademousse :).
Maandag hebben we onszelf weer in onze wagen gehesen en zijn we op weg gegaan naar Lago de Atitlan, Panajachel om precies te zijn. Na een mooie tocht met een hoop linke en rechtse bochten begonnen we aan de afdaling naar het meer en hadden we af en toe een geweldig uitzicht op het meer met de 3 vulkanen. We hadden gelezen dat we konden kamperen bij een hotel dat aan het meer lag. Dit hotel had een hele mooie grasweide tot zijn beschikking direct aan het water. Tussen de palmbomen konden we mooi onze nieuwe 2-persoons hangmat ophangen. Er was ook een soort bar huisje met ingebouwde bbq aanwezig welke wij konden gebruiken. Kortom paradise, maar toen kwamen de mozcos (hele nare kleine mugjes die rode bloedafdrukken achterlaten). We hadden ze al ontmoet in de Baja dus we wisten dat ze niet vredelievend waren. Maar we hebben er ons dit keer tegen weten te wapenen met lange broeken, truien en schoenen. Daar hadden ze niet van terug, maar wel jammer als het zo lekker weer is om je lange broek aan te doen… De volgende dag hebben we Panajachel verkend en ontdekt dat het best een leuk stadje is. Een leuke markthal, restaurantjes en een leuke winkelstraat met allemaal kraampjes. De dag erop hebben we de watertaxi gepakt naar San Pedro en vanaf daar zijn we rond het meer gelopen naar San Marcos. Hier hebben we een tijdje mensen zitten kijken en we zijn tot de conclusive gekomen dat dit plaatje een hippie magneet is. Allemaal dezelfde gasten met lang haar, baard en een vrouwenloopje. En zij worden geflankeerd door een vrouw met een aparte rok of poepbroek met eveneens lang haar en regelmatig een mannenloopje. Lekker wat gegeten bij de comedor en daarna weer de boot terug genomen. Waar de heenreis over een zo goed als glad meer voerde, was de terugreis anders. De wind was aangetrokken met als resultaat flinke golven, daarbij was de boot gezellig volgeladen met meer mensen dan aan te bevelen was. We zaten mooi op de eerste rij waardoor we mooi zicht vooruit hadden .......... en alle golven in onze mik kregen waar onze kapitein volg gas doorheen beukte. Tussen het water van het gezicht afvegen door zagen we nog wel waar de beste optrekjes rond het meer te vinden zijn. Terug in Panajachel staan we nog even na te druipen op de pier en grappen we met de kapitein dat we nu zeker wel korting krijgen. Hij voelt de grap niet echt en kan er ook niet om lachen en zelfs sorry kan er niet af...gelukkig konden wij er wel om lachen.
Donderdag is marktdag in Chi Chi (Chichicastenango) en deze zeer bekende markt wilden we natuurlijk niet overslaan. Omdat de benzine hier aanzienelijk duurder is dan in Mexico hebben we even geinformeerd wat het kost en hoe lang het duurt om met een busje te gaan. Uitkomst 2.5 uur heen en 2.5 uur terug en het kostte 4 keer zoveel dan wanneer we er zelf heen zouden gaan. Blijkt dat het maar 40 km is en dat we er binnen een uur zijn met de auto. Toch wel goed zo´n uitgebreid warenonderzoek ;-). De markt is groter dan we dachten, maar het aanbod is minder gavarieerd en ze zijn hier duidelijk gewend aan toeristen. Als je langsloopt springen de mensen je bijna in de armen om je daarna hun kraampje in te sleuren. Achter de toeristenmarkt vinden we nog een verstopte markt voor de lokale mensen met allerlei vreemde etenswaren en vooral veel doeken (lees kleding). We hebben wonderbaarlijk genoeg wel klitteband kunnen vinden, zodat we een nieuwe ingang kunnen maken in onze tent. Onze originele toegang met rits heft zijn beste tijd namelijk gehad na acht maanden.
Die avond hebben we met wat brandhout de bbq aangestoken en hebben we het aangedurfd om worstjes op de markt te kopen. Dan kom je er wel achter dat het begrip vlees hier wat ruimer wordt genomen, en dat is wel even wennen. Uitslag: ik vond het wel lekker, Hiske niet zo.. (de inhoud zag wit van het vet, het rode vlees was af en toe moeilijk te vinden). Later kwam de recepcionist van het hotel nog even vragen of we morgen wel zeker wisten of we weggingen, er was namelijk een activiteit gepland. We keken elkaar aan en zeiden ´maar wij zijn de enige mensen hier….´.
De volgende dag hebben we toch maar alles weer in de steeds kleiner wordende auto gepropt en ons vizier gericht op Antigua. De weg naar Antigua Guatemala (oud Guatemala stad in feite) leidde over bergtoppen, die volledig gehuld waren in de mist waardoor het zicht soms niet meer was dan 5 meter en dat was een redelijk spannende combinatie :-) Toen we eenmaal Antigua binnenreden herkenden we eigenlijk helemaal niets van wat 6 jaar geleden gezien hadden, heel raar. We hadden gelezen dat we gratis konden kamperen op het terrein van de toeristenpolitie. Het terrein was een soort van autokerkhof omringd door overblijfselen van gebouwen. Beetje pauper maar er waren wel (koude) douches en toiletten.... en het was natuurlijk gratis :-). Eerst maar even een nieuwe ingang in onze tent naaien met behulp van klitteband. Het leek ons handig om dit als eerste even te doen voor de lunch, in een uurtje ofzo. Zes uur later begon het donker te worden, en waren we net klaar....... Maar het resultaat mocht er wezen, een gloednieuwe entree. Er komt wat acrobatiek bij kijken om naar binnen en naar buiten te gaan :-), maar het werkt. Tussendoor hadden we nog even wat fastfood gehaald, zowaar een echt broodje shoarma. En het kon ook niet anders dat deze shoarma-tent door een Nederlander gerund werd. We besloten dat we in Antigua allemaal dingen gingen doen die we de afgelopen maanden niet konden doen. Dus we hebben pizza en lasagne gegeten, zijn 3 keer naar de bioscoop gegaan (waaronder ook de vrij beroerde fast en furious 5, maar wel met nachos met kaas en salsa uit de oven) en lekkere koffie gedronken en naar live bandjes geluisterd en we hebben natuurlijk ook weer vers gebakken bananenbrood gekocht. Hiske heeft zelfs een massage genomen.
Op het kampeerterrein kwamen we ook nog Argentijnen tegen die op weg waren naar Alaska, dus hebben we meteen gevraagd hoe ze de auto van Panama naar Colombia hebben vervoerd. En we kregen allemaal adressen en namen en prijzen, superhandig zo´n reisbureau op de camping! Na vier dagen doorgebracht te hebben in de beschaving hadden we ons weer opgeladen en wilden we verder richting Honduras.
We hadden al behoorlijk wat reisverhalen gelezen en van mensen gehoord dat de grensovergang met Honduras de lastigste zou zijn van Midden-Amerika. Dus we gingen de volgende ochtend voorbereid op pad en kwamen aan het begin van de middag aan bij de grens. Natuurlijk was dat tijdens de lunchpauze van het douanepersoneel wat betekend dat het kantoor dicht gaat en iedereen maar moet wachten....
Na 3 kwartier wachten waren ze klaar met lunchen en konden we onze documenten inleveren en waren we binnen 5 minuten klaar. Maar dat was pas de Guatamalteekse kant. Aan de Honduras kant mochten we ons eerst melden bij de balie, waar we wat geld moesten betalen om het land in te mogen. De vrouw aan de andere zijde van het glas was behoorlijk chagerijnig dat we haar niet konden verstaan (lees: ze dacht dat we natuurlijk geen woord Spaans konden). Maar deze balie staat in een grote galmende hal, met een dik glaswerk tussen ons in en mevrouw niet eens wil proberen om duidelijk te praten, dan is het niet zo raar dat we haar niet kunnen verstaan. Een goed begin dus, nu op naar het volgende onderdeel de auto tijdelijk invoeren. Voordat we naar binnen mochten moesten we van bepaalde documenten een stapel kopieen maken. Maar dat kon alleen in een hok aan de Guatemalteekse kant van de grens, want in de hele Honduraskant in geen kopieermachine, dus dat betekende 10 minuten lopen en weer terug. Maar we mochten wel naar binnen. Dan blijkt er nog een kopie van een document te missen welke ze bij de ingang niet genoemd hadden, hoppekee weer naar het kopieerhok. Alleen was de enige persoon die de kopieermachine kon bedienen verdwenen. Verderop was nog een woning waar gekopieerd kon worden. Daar aangekomen lijkt er op het eerste gezicht eveneens niemand te zijn. Maar na wat geroep komt hij toch tevoorschijn en wil/kan zelfs iets kopieren. Maar hij heeft geen wisselgeld, dus moet ik naar een winkel bij de grens om geld te wisselen. Weer terug naar de kopieman en weer dat pokke eind terug naar de Hondurese zijde. Na een half uur vragen beantwoorden zet hij een stempel in mijn paspoort en daarvan wil hij graag nog een aantal kopieen......... *!$¡(&%$$* Ondertussen gaan de mensen aan de Guatamalteekse zijde me al herkennen. Weer teruggekomen bij de douanebeamte lijkt het allemaal niet heel makkelijk te zijn en word de baas er bijgeroepen en lopen ze alles samen nog een keer door. Na anderhalf uur is het zover, we zijn klaar en mogen bij de bank gaan betalen voor de auto. Dan weer terug met het bonnetje en dan kunnen we verder. Dat denken we tenminste, als we de grens over rijden worden we teruggefloten en blijkt dat we de auto nog moeten ontsmetten. Maar daarvoor moeten we eerste terug naar een kantoortje waar je een bonnetje koopt. Met dit bonnentje weer naar de grens en dan wordt de auto een beetje lafjes bespoten met een vochtige substantie. En dan mogen we eindelijk de grens over. We stoppen de tijd uiteindelijk op 2 en een half uur, niet onaardig. Gelukkig lag Copan Ruinas maar 15 kilometer verder en hadden we al een kamer gereserveerd bij een hotel met Belgische eigenaren. Dus er zat niets anders op dan die avond Belgisch bier te drinken en daar dan meteen ook wat te eten natuurlijk. We kwamen daar nog twee gezellge dames tegen die ook uit Nederland kwamen. En die bleken ook graag een spelletje te spelen, dus hebben we van de kans gebruik gemaakt om weer eens Machiavelli met 4 personen te doen :). De volgende dag hadden we ons verheugd om bij Casa de todo te gaan lunchen, waar we goede herinneringen aan hebben. Toen we daar aankwamen bleken ze flink uitgebreid te hebben. En dat moet natuurlijk gecompenseerd worden met devaluatie van het eten en drinken en met het verhogen van de prijzen om zoveel mogelijk winst te maken. Die hebben we een minnetje achter de naam gegeven. Volgende dag wel heerlijk gegeten bij comedor Maria, waar tijdens het eten een jongen langskwam die sieraden verkocht. Maar hij had ook zijn kleine broertje meegenomen en die had de opdracht gekregen om buiten voor het hek te wachten en de aandacht te trekken van de mensen aan de andere kant van het hek. Als hij aandacht had ging hij heel zielig kijken en daar speelde de verkoper dan op in door te zeggen dat hij graag iets wilde verkopen, zodat hij eten kon kopen voor zijn zielige kleine broertje. Marketing technisch zat het allemaal heel goed in elkaar :).
De volgende dag hebben we onze koffers weer gepakt en zijn afgereisd naar Gracias. Na een uur rijden kwamen we bij een politiepost en rara we mochten even langs de kant parkeren. ´Hola amigo´, is het eerste wat de politieman zegt en geeft me een hand. Dan vraagt hij waar we vandaan komen en waar we heen gaan, niets bijzonders tot dan toe. Maar dan verteld hij ons welke weg we het beste kunnen geven en kijkt ons daarna aan alsof wij gestopt waren om te vragen hoe we bij Gracias konden komen. Dus er volgde een stilte en daarna bedanken we hem maar uitgebreid voor het geweldige reisadvies en gaan we weer verder. Als je niks te melden hebt, stop ons dan ook niet zou ik zeggen. Later die middag arriveren we in Gracias en gaan op zoek naar het toeristeninformatiekantoortje. Zou er moeten zijn maar niemand weet waar. Dan gaan we maar voor optie 2, een hotel blijkt ook informatie te hebben over het park Celaque waar we willen overnachten. Dus wij vragen aan de hoteleigenaresse of we met de auto het park in konden en of we dan bij onze auto kunnen slapen (tenslotte bevat die ons hele hebben en houden). Zegt zij, ´Wat heeft het nu voor zin om naar een nationaal park te gaan als je naast de auto wil slapen´. Waar bemoei je je mee dachten wij, en hebben de auto gepakt en zijn naar het park gereden. De gasfalteerde weg maakte al gauw plaats voor een zandweg die weer overging in een redelijk slechte zandweg en tenslotte in een bijna onmogelijk te nemen hindernisbaan. Maar we hebben de ingang van het park gehaald, 7 km in een uur tijd. De weg begon te klimmen, steeds steiler en steiler totdat onze auto het niet meer aankan vanwege de losse stenen en zand. Maar gelukkig was er een vlak plekje waar we onze tent op konden zetten. Ik ga alvast even kijken hoe lekker de tent ligt, terwijl Hiske nog buiten zit te lezen. Als eerste kwam er een ranger langs die aan Hiske vroeg of ze niet alleen was. Daarna kwam er een knaapje op een brommer aanscheuren en die vroeg ook of ze alleen was. Dus Hiske had al allemaal horror verhalen lopen bedenken dat die knaap zijn broers er bij ging halen en ons ging beroven die nacht (er was verder immers geen kip te bekennen). Maar goed wij lekker slapen totdat we midden in de nacht wakker worden van iemand die met een zaklamp door het bos loopt en onze richting op komt. Hij heeft ook een stel wolfshonden bij zicht die bij ons voeteneinde komen ruiken en daarna beginnen te grommen. Gelukkig loopt de man voorbij maar hij checkt nog wel even of de auto op slot zit. Beetje creepy allemaal. Een uurtje later komt die man weer terug gelopen, maar loopt dit keer gelukkig gewoon voorbij. Die nacht hebben we toch niet echt lekker kunnen slapen, omdat we dachten dat ie misschien weer terug zou komen. Gelukkig ziet het bos er met daglicht stukken minder eng uit en gaan we een wandeling maken in het park. We lopen naar het startpunt met een vriendelijke ranger die toevallig langsliep. We vertelde hem onze nachtelijke perikelen, maar hij was niet echt onder de indruk. Dus begonnen we aan de klim met ontelbaar veel traptreden maar wel met een mooi uitzicht op de waterval op de top. Om de pijnlijke spieren even te verwennen zijn we daarna naar de geweldige hete bronnen bij Gracias gegaan. En meteen maar even gevraagd of we daar ook meteen onze tent op konden poppen. Gelukkig mocht dat en hadden we nu een wat rustiger nachtje.
De volgende ochtend begon met nog een laatste duik in het zwembad en daarna zijn we op weg gegaan naar Lago de Yajoa. Hier kwamen we bij een superleuk hostel met eigen microbrouwerij. Dat betekende dat ze allemaal lekkere aparte biertjes voor ons in petto hadden. Hier ontmoetten we Tineke en Jose en daar hebben we gezellig spelletjes meegedaan en weer een Nederlands kunnen kletsen en samen gegeten. We hebben ook nog met een roeibooitje het meer onveilig gemaakt en allemaal geweldige vogels gezien. Roeien was niet weggelegd voor onze Groningse vrienden dus hebben we ze in onze boot een rondvaart gegeven, kosteloos uiteraard. Het nadeel van dit hostel is wel dat ze een rekeningsysteem hebben en we alles dus aan het einde moeten betalen. Dus ik denk dat we morgen maar eens heel vroeg moeten opstaan :).
Morgen maar eens de rest van Honduras door crossen en kijken hoe dicht we bij Nicaragua kunnen komen.