Lazy Baja

De perfect kampeerplek vinden in Mulege klinkt makkelijker dan het was, want niets haalde het bij ons paradijs in San Ignacio (Los Petates). Maar gelukkig hadden onze Duitse vrienden al wat van het vuile voorwerk gedaan door een aantal campings te bezoeken en af te keuren. De laatste camping was eigenlijk niet echt een camping maar meer een hotel met een aantal kampeerplekken (voornamelijk voor campers). Maar wel met een eigen landingsbaan (je moet toch wat om jezelf te onderscheiden), restaurant, een mooie tuin en een zwembad met bar (in het zwembad!). Daar konden we prima mee leven, alleen de prijs was wat aan de hoge kant. En wat doe je dan, dan stuur je Swantje erop af. Ze wist zoveel van de prijs af te krijgen dat we voor 7 euro met 4 personen konden kamperen, inclusief gebruik van de facaliteiten.

Een middag aan de bar hangen in het zwembad maakt lui, dus hebben we die avond ook maar lekker makkelijk in het restaurant gegeten. De eigenaar van het complex, die luisterde naar de geweldige naam Don Johnson (Miami Vice?) onthulde later die avond nog even zijn zakenfilosofie; ´What you lose on the tomatoes, you´ll win on the potatoes´. En wij zijn er gewoon ingetrapt, stelletje domme toeristen: we hebben braaf in het hotelrestaurant gegeten en dure tequilla gedronken, want ja we hadden zo´n goedkope overnachting....

Het voordeel van met 4 personen reizen is dat je heel goed spelletjes kan doen. Zo hebben Stefan en Swantje ons even het Duitse kaartspel Fugeln uitgelegd, niet te verwarren met het reeds bekende Flugeln. De eerste ronde hebben we helaas de Duitsers moeten laten winnen maar we´ll be back....

Zitten we de volgende morgen lekker rustig wakker te worden met een slappe koffie, wordt onze aandacht opens getrokken door een soort Elf. Alsof hij zo uit de Lord of the rings is gestapt, met zn lange blonde haar en zn puntoren, blijkbaar had hij z´n pijl en boog in de tent laten liggen, bij al zijn andere bezittingen. Het was zo´n helder persoon dat hij in het restaurant koffie ging drinken zonder zijn portomonee mee te nemen, want hij dacht dat de koffie gratis was?¿? Hij leefde volgens het principe wie goed doet wie goed ontmoet, helemaal niet naief. Maar dan is het wel vragen om gestraft te worden als je al je spullen op een verlaten strandje laat liggen, onder andere al je geld en een iphone. We hebben zelfs nog even met de gedachte gespeeld om hem te beroven om hem kennis te laten maken met het ´echte leven´. Uiteindelijk toch niets gedaan want t was een iphone 3 en eigenlijk is dat gewoon de moeite niet waard. Zijn naam was trouwens niet Legolas maar Max (rare naam voor een elf) en hij nodigde ons zowaar uit voor een strandetentje bij een kampvuur, dat konden we natuurlijk niet afslaan. Al werden Gaby en Stefan een beetje ongerust toen ze hoorden dat Max vegetarier was en er alleen maar groenten en amartant (1 of andere vage graansoort) in de maaltijd gingen. Maar gelukkig was het goed eetbaar. De duistere kant van deze jongeman was dat hij er altijd op uit was om een gratis lift te versieren. Zo ook bij ons, maarja in onze mini auto passen eigenlijk maar twee personen (vraag Anke en Kleis) en de Duitsers hadden achterin geen stoelen, helaas pindakaas.

Na zoveel luxe was het tijd om weer back to the basics te gaan, kamperen op het strand. Een aantal kilometers buiten Mulege vonden we een paradijselijk strand vlak bij de weg. Een mooi wit strand met een aantal palapas (dakjes van gedroogde palmbladeren) met aan het einde een mangrove en met een uitzicht op een aantal eilanden voor de kust. Het waaide er stevig dus hebben we de kitevlieger van Swantje uit de kast gehaald en gelanceerd. De vlieger was niet belachelijk groot, maar groot genoeg om je over het strand te slepen, ook als je dat niet per se wil ;-)
Zoals op elk strand was hier ook een strandhond te vinden, en aangezien hij het beste naar de naam Paco luisterde hebben we hem ook maar zo genoemd. Een beetje zielig was dat de eigenaar van de hond dacht dat Paco eigenlijk een zeehond was. En een zeehond moet natuurlijk een duikbril op en die gooi je elke keer terug in de zee wanneer hij het strand op wil.

We hebben hier ook voor het eerst de solardouche getest en volgens Hiske (douche expert) komt hij redelijk goed uit de tests. Na een nacht vol truckerterror (airbrakes klinken alsof er een machinegweer geleegd wordt) gingen we de volgende ochtend op zoek naar een iets meer afgelegen strandje. Iets verderop namen we een nauwelijks nog een weg te noemen dirtroad. Bij een hele steile heuvel werd het verschil duidelijk tussen de duitse landrover en de rav............ we kwamen namelijk niet omhoog.

Op naar het volgende strand dan maar. Een prachtig, paradijselijk strand. Bij laag water kon je zo over het strand naar het eilandje voor de kust lopen. Overdag kwamen er af en toe wat mensen op het strand, maar aan het einde van de dag waren we altijd de enigen op het strand. Op dit strand was het vliegeren een nog grotere uitdaging, dan op het vorige strand. Dit strand had namelijk ook een hond (Rudi voor intimi) welke hyperactief was en het liefste de vlieger in stukken zou willen scheuren. Elke keer als we de vlieger op de grond wilden laten komen (of per ongeluk op de grond stortte) stormde de hond er op af. Uiteindelijk hebben we een frisbee moeten opofferen als afleiding om de vlieger te redden. Een ander leuk spel dat je kunt doen met Rudi was lummelen in de zee, maar op een gegeven moment hebben we dit moeten staken omdat we bang waren dat hij uitgeput zou raken (de hond leek daar helemaal niet bang voor).

We hebben samen met de Duitsers een grappig stop-motion fimpje gemaakt over een dag op het strand. In onze filmpremiere zetten we allemaal de tent op en brengen de dag door en breken onze tenten weer af. T ziet er echt uit als de charlie chaplin filmpjes.

Nu zij ons een Duits spel hadden geleerd was het tijd om hun ook een nieuw spel te leren waar we onze nederlaag mee konden revancheren, de keuze viel op hartenjagen. En uiteindelijk, na veel geklaag van de oosterburen, waren wij natuurlijk de terechte nummers 1 en 2. :) Op 1 van deze strandavonden kwam die gekke Max nog een keer ter sprake, stopt er opeens een busje naast onze palapa en 1 keer raden wie daar uitstapt.... Gelukkig had hij al nieuwe vriendjes gemaakt en kwam hij alleen even langs om hoi te zeggen. De volgende middag hadden we opnieuw een ietwat vreemde ontmoeting ditmaal met een Mexicaanse familie. Deze familie bestond uit 2 zeer bloeddorstige pitbulls, 2 chichuachua`s, een mexicaanse machoman en 2 vrouwen plus een baby. Bij aankomst wordt een van de pitbulls letterlijk vastgeklonken met een ketting aan de auto, omdat hij niet zo lief is. De vrouwen worden aan het koken gezet en de man komt op ons afgelopen. Je moet je voorstellen dat die man onder de tattoo`s zit, waaronder 1 op z´n buik met de tekst `orange county` (voor het geval hij dat mocht vergeten). Zegt hij `jullie zullen wel denken wat een aso`s komen daar aangezet` en inderdaad dat dachten wij ook. Maar dat is dus niet zo, mijn vader komt uit Amerika en ik mag er niet meer in `because of the usual` aha, hele gewone man dus. :)

Na een aantal dagen op een strandje zonder wat dan ook (geen wc & water etc) maakt dat al de water en voedselreserve`s op zn einde liepen. En we waren ook wel weer eens toe aan een echt toilet en douche. In Loreto vonden we een `heerlijk` Amerikaans RV-park met alle gemakken van dien. We hadden Loreto ook uitgekozen om daar de Mexxicaanse feestdag ´Dia de las muertos´ te vieren. Helaas bleek dat bijna niemand dat hier vierde. Het is namelijk een Indianenfeest en die wonen niet in de Baja, beetje jammer. Het stadje zelf was wel een leuk stadje op zich, met de nodige toeristenwinkeltjes en restaurantjes. En toen moesten we natuurlijk een hangmat kopen, want dat hoort wel bij relaxen. Toen we de hangmat gingen kopen was er natuurlijk een speciale prijs voor Hiske, en wel een echte peso lager dan de prijs voor mij (= 0,05) Het mooie was dat ik de dag ervoor ook in die winkel was geweest samen met Swantje en Stefan en dat hij precies dezelfde grap maakte :).

De volgende dag was Swantje jarig en kregen we chocoladetaart als ontbijt met goeie koffie, mmmm. ´s Middags hadden we afgesproken met Ken en Heather op hun ´vaste´ standplaats in El Juncalito. Ken en Heather hadden we in Canada ontmoet tegelijkertijd met Swantje en Stefan. Na een korte dirtroad kwamen door een soort jungle van palmbomen komen we bij het strand waar zij hun pick-up & camper hadden staan.
Wij vonden een mooie plek in het palmenbos om onze tent op te zetten en natuurlijk de hangmat op te hangen. Toen we dat gedaan hadden bleek het al happy hour te zijn (om 3 uur ´s middags?) en alle andere mensen van het strand (stuk of 10) kwamen naar Ken en Heather voor een alcoholische versnapering. Daarna was het al tijd om de bbq van die avond voor te bereiden in het teken van Swantjes verjaardag. Na een aantal uur spiesjes rijgen werden (volgens Amerikaans gebruik) alle spiesjes tegelijk op de bbq gelegd..... en mocht het nog niet in een keer passen dan kon de gasbbq ook nog wel even aangestoken worden :). Na een vroege happy hour en een goede maaltijd zoekt iedereen zn bedje op. Het mag dan wel al donker zijn en voelen als drie uur ´s nachts .... maar toch is het pas half 9 :). De ochtenden beginnen hier dan ook vroeg blijkt de volgende morgen als er bij zonsopkomst (rond half zeven) al mensen op het strand met elkaar proberen te communiceren.

De volgende dag is Ken onze tourguide op een hike door de vlakbij gelegen canyon. Zoals beloofd ligt het grootste deel van de canyon in de schaduw en waait er een aangenaam briesje. De hike bestaat voornamelijk uit over rotsblokken klimmen, door nauwe spleten kruipen over smalle richels schuifelen, via boomwortels een wand opklimmen, kruipend door nauwe gangetjes, of met behulp van een touw door een spleet omhoog klauteren. Het leuke was ook dat er eigenlijk niet echt een te nemen pad was, je moest eigenlijk gewoon de beste weg zelf ontdekken :). Na 2 uur klimmen bereiken we ons doel, een waterpoel tussen de rotsen met heerlijk koel water waar we in heerlijk konden zwemmen en ons weer hebben opgeladen voor de terugreis.

Terug op het strand was het pas 2 uur in de middag en de buren hadden paddleboards (schijnt iets nieuws te zijn) bij zich welke ik mocht uitproberen. Hierbij is het de bedoeling dat je op een soort van surfplank gaat staan en dan met een peddel vooruit probeert te komen. Dit klinkt makkelijk dan het is en het is vooral een uitdaging bij flinke tegenwind :). Daarna werden Stefan en ik door de Ken en zn maatje uitgedaagd om een potje bostji te spelen. Dat was eigenlijk een soort jeux des boules, alleen dan met grotere ballen gemaakt van klei. Wij waren natuurlijk de bad guys en zij de good guys, en zoals altijd winnen dan de bad guys aan het einde :). Waar de good guys erg gepikeerd over waren .....

De volgende dag was het tijd om de kajaks uit te proberen en naar het eiland te varen. Geweldig al die speeltjes. Ken had de week ervoor nog een schildpad, dolfijnen en een walvishaai gezien (en volgens eigen zeggen zich door deze walvishaai voort heeft laten sleuren door de rugvin van het dier vast te houden.....) Maar die hebben wij natuurlijk niet gezien . Er waren wel hele grote golven. Gaby en Stefan hebben toen een nieuwe sport uitgevonden, namelijk kajaksurfen (=surfen over de golven in een kajak). De eerste dag was ik nog samen met Stefan, maar de dag erop waren de golven wel twee keer zo hoog als de dag ervoor en was ik opeens de enige die wel de zee in wilde. Alles ging prima totdat ik op een golf naar het strand wilde surfen, dat ging namelijk zo goed dat ik niet meer van de golf afkwam en ondersteboven op het strand werd gedropt
:). Zeewater is niet echt lekker ....

In ons eigen palmbomenbos kregen we ook eindelijk weer eens de kans om wildlife te spotten. Ontzettend veel kolibri´s, een klein vosje gezien wat bij ons langs kwam op zoek naar eten. En voor het eerst hebben we ook een miep miep (roadrunner) gezien. Het is toch wel grappig hoeveel die vogel dan lijkt op de vogel uit de tekenfilms in zijn doen en laten. Hij mist alleen de rode en blauwe kleuren, in het echt is hij gewoon bruin/grijs.

Na een bijna een week op het strand gestaan te hebben was het alweer tijd om afscheid te nemen van iedereen onder het genot van de befaamde Margarita`s van Ken en de superlekkere cevice (rauwe vissalade) van Heather.

De volgende ochtend nemen we afscheid van onze Duitse vrienden, die een enorme liefde hebben voor dirtroads en er graag nog 400 km op willen rijden. No gracias. Onze volgende bestemming is La Paz, gewoon via de geasfalteerde weg, en hier hebben op aardig rv-park de nacht doorgebracht. Aangezien het regelen van tickets voor de veerboot volgens velen een geduldzaakje is, gaan we daar meteen achteraan. Tegen alle verwachtingen in gaat het allemaal van een leien dakje en we hebben binnen no time de vergunning voor invoer van de auto en de tickets.

De nacht erop wilde we graag weer op het strand strand door brengen. We hadden eerst een blik geworpen op Playa el Teclote, een mooi strand maar het leek er niet op of daar iemand ging kamperen en er waaide een behoorlijke wind. Dus gingen we een strandje terug waar iets meer mensen waren en waar we redelijk uit de wind zaten. Dit strandje lag aan een baai en op het strand stonden een aantal mooie palapas. We besloten om onze tent op te zetten en iets later bleek dat er zelfs nog meer mensen op dit strand wilden gaan overnachten. Toch wel fijn als je weet dat je niet de enige bent eigenlijk. Naast onze auto hadden een jongen uit Portland en een meisje uit Mexico city hun auto geparkeerd. Na een tijdje gezellig te hebben gepraat worden we opeens aan alle kanten aangevallen door hele kleine aggressieve muggebeesten. Dus we rennen letterlijk allemaal naar onze tenten en proberen daar te schuilen voor die vieze beesten. Binnen in de tent beginnen de lijken zich op te stapelen van diegenen die met ons naar binnen meegereisd zijn. Toen het nog licht was hadden we de tent op een tiental meters vanaf de waterlijn opgezet. Nu het donker was leek de zee wel heel erg dicht te zijn genaderd, toch maar even af en toe een blik om de hoek werpen vanuit de tent. Want helemaal naar buiten gaan met die bloedzuigers is echt geen optie. Die nacht dus niet heel lekker geslapen met het idee elk moment weggespoelt te worden door de zee, of dat er ienmand in de auto probeert in te breken of omdat al die muggenbulten beginnen te jeuken .

De volgende ochtend waren de mugjes nog steeds ongelovelijk agressief dus na nog even lekker zwemmen, gooien we snel alles achterin de auto en vluchten we terug naar de RV-camping. Niet in de laatste plaats vanwege de heerlijke koekjes en koffie en het gratis internet :).

Zondagmiddag om 17.00 uur ging de boot en we moesten 3 uur van te voren aanwezig zijn (niemand weet waarom) dus we waren er twee uur van te voren. De bootreis zou 12 uur duren en dus zouden we op de boot (proberen om te) slapen. Maar we hadden alleen een stoel en het was dus in de praktijk niet mogelijk om daadwerkelijk in deze stoel te slapen. Daarnaast werden er verschrikkelijk slechte films afgespeeld welke in het Spaans nagesynchronioseert zijn en dus niet te volgen. De airco stond op -15 graden en de passagiersruimte (voor 150 pers) was direct boven de machinekamer gepositioneerd leek het. Op een gegeven moment zijn we op de grond gerold en hebben daar proberen te slapen, met de nadruk op proberen. Om het allemaal nog erger te maken duurde de reis 18 uur (ipv de beloofde 10 tot 12!!!) Dit is algemeen bekend bij het personeel (zo stond het ontbijt gepland om 7.30 uur, da´s knap als je om 5.00 uur aan zou komen). Maar ja we gaan de toeristen natuurlijk niet vertellen hoelang het echt duurt. Stel je voor dat ze dan niet meer meewillen........