The Interstate

Met pijn in ons hart verlaten we de geweldige camping bij Campbell River en gaan we op zoek naar orca’s! We dachten dat we in een klein pittoreske plaatsje zouden aankomen, genaamd Telegraph cove. De eerste plek op de wereld waar ze orca’s zijn gaan bestuderen en whalewatching tours zijn gaan uitvoeren. Maar wat bleek: dit liefelijke dorpje bestond uit de 10 oorspronkelijke huisjes, die omgetoverd waren tot vakantiehuisjes, een lelijk groot hotel en een general store, alles geformeerd rond een haventje. Niets geen dorpje dus. Er zijn maar twee redenen om hier te komen: vissen vangen of vissen kijken. We besloten dat dit de uitgelezen mogelijkheid was voor een bliksembezoekje en gingen diezelfde avond nog de zee op, op zoek naar de zwartwitte vissies. Orca klinkt wat gemoedelijker dan het Engelse “killer whale”, maar aan boord leren we dat orca in het Latijns duivel uit de hel betekent, niet veel beter dus :P.

De eerste 5 minuten van de tocht baarde ons enige zorgen. We gingen namelijk stoppen, omdat er in een boom een zeearend zat te zitten, boeiuh, dat is net zo gewoon als een duif spotten op de dam! Dus we zeiden al tegen elkaar “als dit de trend wordt van de avond dan wordt het nog wat, dan zeggen ze aan het eind van een orca-loze tocht, maar we hebben in ieder geval een zeearend gezien, mooi hè! Maar we liggen net stil bij die vogel, roept de kapitein: “we’ve got killerwhales on 12 o’clock”! En inderdaad in de verte zien we de rugvinnen van een aantal orca’s boven het water uitkomen! Het blijken de twee grootste mannetjes uit de Strait of Georgia te zijn, met een rugvin van rond de 1,70 meter hoog! De boot wordt stilgelegd en ze zwemmen vlak langs de boot, ondertussen is er een hydrofoon te water gelaten en kunnen we de piepende geluiden horen die ze maken. Als ze even later opgeschrikt worden door twee naderende cruiseschepen en wegzwemmen, zetten we de achtervolging in. Vervolgens zien we een nog grotere groep orca’s weliswaar nog ver weg, maar langzaamaan kunnen we dichterbij komen en doen ze zelfs circustrucjes voor ons, zoals uit het water omhoog springen. Opeens begint de kapitein weer heel opgewonden door de luidspreker te tetteren dat hij in de verte bultrugwalvissen heeft gespot, en dat ze aan het spelen zijn. Niet dat iemand anders op de boot ook maar enig idee heeft wat hij bedoelt, want het is zo ver weg :). Maar als we eenmaal dichterbij gekomen zijn zien we de walvis een aantal keer hoog boven het water uitspringen en een bommetje maken! Tegen die tijd begint het alweer donker te worden en keren we terug naar de haven.

De volgende ochtend racen we het hele eiland over naar ons startpunt Victoria en oriënteren we ons alvast op de boottocht naar Washington. Omdat we daarmee de VS binnengaan kom je natuurlijk altijd voor verrassingen te staan en zo ook nu weer. Op internet stond namelijk dat er niet gereserveerd kon worden voor de boot en dat het ging volgens het principe “First come, First serve”. Dus wij maar even navragen hoe laat we dan ongeveer aanwezig moeten zijn als we de boot van 10:30 willen nemen. We hadden niet verwacht dat ze doodleuk zei dat je vanaf zeven uur de avond ervoor de auto kon parkeren in de rij!! Dat leek ons een beetje al te dol, dus we namen de boot van 15.00 uur, waarvoor je vanaf 6 uur s’ochtends kon parkeren. We gingen er vanuit dat dat een beetje overdreven was en we arriveerden om 9.00 uur. Zes uur van tevoren is niet gek toch? Maar de boot van 3 uur was al vol, of we op de reservelijst wilden en of we om half twee terug konden komen, want dan was er meer duidelijkheid of we mee konden. Het was niet dat we andere opties hadden, dus hebben we de auto maar geparkeerd en kaartjes gekocht. Gelukkig was er ’s middags een wonder geschied en konden er opeens 20 auto’s extra op de boot…hocus pocus.

Vervolgens was het natuurlijk tijd voor de douane controle: 1 keer ondervraging en paspoort check in de auto, dan nog een keer met je paspoort lopend door de douane en dan als je van de boot afkomt nog een keer door de douane met ondervraging en paspoort check, alsof er opeens andere mensen op de boot zitten, freaks! Maargoed we mochten mee, en nu was ook duidelijk waarom er opeens meer auto’s op de boot pasten, het toverwoord is efficiënt parkeren (zie foto)!


Op amerikaans grondgebied rijden we richting Seattle. Na een eindje rijden nemen we de veerboot die ons afzet in hartje Seattle. Hier heb ik mijn zinnen gezet op het bezoeken van een aantal interessante gebouwen en wil Hiske de “oude stad” en de vismarkt bekijken. Eerst maar even een beetje ronddwalen door de oude stad met dat industriële karakter, dat heeft toch wel iets. Dan op weg naar de Openbare Bibliotheek van Seattle, jaja ontworpen door de kaaskop Rem Koolhaas, wie kent hem niet. Dit is wel echt een gaaf gebouw met als die rare hoeken en zichtlijnen. Nu we er toch zijn ook even een bezoekje aan de laten we zeggen “interessante” architectuur van Frank Gehry, het Experience Music Project, een museum over rockmuziek. (Collega’s van VenhoevenCS nog bedankt voor het boekje, hij komt goed van pas!).

Na dit flitsbezoek rijden we rond het spitsuur t stadje Seattle uit en dan besef je pas hoe groot zo’n stad is en dat je eigenlijk 3 bijrijders nodig hebt om alle borden te kunnen lezen die langs de weg staan en heel handig op of zelfs na de kruispunten (in plaats van er iets voor) zodat je totaal geen tijd hebt om te kiezen welke kant je op gaat. Daarnaast is het even wennen dat alle borden boven de rijbanen op de snelweg niet per se iets zeggen over de rijbaan waar ze boven hangen… zoals bij ons in NL wel het geval is. Maar het is fijn dat er dwars door de stad snelwegen lopen, zodat we de ellende snel achter ons konden laten. Gelukkig hebben ze een geweldig systeem hier waarbij je als je met twee of meer personen in een auto zit de busbaan mag gebruiken (ter stimulans van het carpoolen). Dan besef je toch maar weer eens hoe erg je elkaar nodig hebt :).

Onze volgende stop is de Ape Cave, niet echt een grot met apen wat je zou denken , maar een oude lavatunnel. Gevormd door een lavauitbarsting van hééél lang geleden. Eigenlijk zou je voor zo’n bezoek de informatiefolder met voorlichting moeten lezen maar ja ……………., dus gingen we de tunnel in met 1 hoofdlampje voor twee personen, want hoe donker kan het zijn. Nou best wel donker dus :-D. Het kan trouwens nog erger, er zijn ook mensen die op slippers gaan, zonder zaklamp, in een t-shirt en die nogal zwaarlijvig zijn. Maargoed. We wisten al wel dat het koud (ong 6 graden) kon zijn en dat lavagesteente nogal scherpe kantjes heeft, dus stevige schoenen en een trui, en die grot was wel donker donker zeg maar. Je zag echt helemaal niets als je de lamp uitdeed. Hiske werd een beetje angstig bij de gedachte dat de twee batterijtjes het zouden begeven en we de uitgang niet meer konden vinden, maar ik kon haar geruststellen dat we heus wel een keer gevonden zouden worden door andere mensen mocht de lamp uitgaan :P. Die lavatunnel was niet bepaald een vlakke geasfalteerde rolstoelvriendelijk voetpad. Er waren een aantal bergen met gevallen gesteente waar we overheen moesten klauteren (in het donker is dat nogal een uitdaging) en op een gegeven moment moesten we een lavawaterval van 2,5 meter hoog beklimmen en dan tussen een spleet 30 centimeter breed door. Aangezien dit ongeveer na 1,5 kilometer lopen op onze weg kwam, was dat een pijnlijke conclusie voor de mensen die de folder niet gelezen hadden en niet in staat waren dit obstakel te overwinnen. Zij mochten namelijk weer de 2 uur terug lopen naar de ingang waar ze vandaan kwamen. Voor helden zoals wij was dit een peulenschilletje en eigenlijk wel leuk zo’n survivaltocht onder de grond :P. Aan het einde moesten we via een klein trappetje door een skylight naar boven klimmen. Dit was wel een toepasselijk einde voor deze tocht.

Als we de volgende ochtend de camping in alle vroegte willen verlaten stuiten we op een tireshredder bij de uitgang, waar bij vermeld staat dat je banden bruut verscheurd worden als je achteruit rijdt… toch maar even uitstappen en kijken hoe dit mechanisme werkt, het rijdt toch minder comfortabel met 4 lekke banden. Na enig onderzoek durfden we het aan en gelukkig bleef alles heel bij het passeren. Je vraagt je wel af hoe bang ze hier zijn voor ongenodigde gasten ………

Portand is het volgende hoofdstuk van onze reis. Portland is een redelijk grote stad in de staat Oregon en het mooiste van deze stad is eigenlijk dat het openbaar vervoer hier gratis is. Dit hebben we getest en dat is inderdaad zo :-D In de twee dagen daarop zijn we via Idaho naar Wyoming gereden zijn. Deze weg is net zo mooi en indrukwekkend als in alle reisboeken omschreven staat. Ja inderdaad daar staat niks over geschreven, omdat het één en al dorre droefenis is: thank god there is the interstate!

Wyoming is de staat van de nationale parken Grand Teton en Yellowstone. Het eerstgenoemde park is ook meteen onze eerste stop. Hier hebben we lekker op een kiezelstrandje gerelaxt en gezwommen in het niet eens zo heel koude meertje met op de achtergrond de Teton bergketen.
De volgende ochtend rustig naar Yellowstone gereden, de eigenlijke bestemming van deze oostwaartse tocht. Als eerste bezoeken we de hete geisers van de West Thumb. Dit zijn niet de geisers die tientallen meters de lucht inspuiten, maar hete, stomende, borrelende waterpoelen in allerlei mooie heldere kleuren. Verderop komen we langs de naar rotte eieren stinkende sulphur bronnen. Eén van de bronnen heet de Dragon’s mouth. Dit is een grot waar allerlei indrukwekkend grommende geluiden uitkwamen en een hoop stoom. Dan zou je bijna denken dat daar de naam vandaan komt. Staat er een bordje naast dat de naam van deze bron naar alle waarschijnlijkheid is afgeleid van de golvende beweging van het water, waardoor het lijkt alsof de tong van de draak het water in beweging zet, ja dat is inderdaad véél logischer…….

Gisteren hebben we de Yellowstone canyon bekeken, indrukwekkend hoor zo’n kloof met waterval en prachtige regenboog! We hebben ook nog file gerededen , een hele stoet auto’s met voorop een bizon die denkt dat de weg van hem is en gewoon midden op de weg blijft lopen :)
De hitte van vandaag doet ons toch een beetje verlangen naar wat koelte. We hebben even voor jullie uitgerekend dat de laatste dag dat we regen hebben gehad was 26 Juli….. Geen idee of iemand dat wilde lezen ;-) Deze week nog even de rest van Yellowstone onveilig maken en die ouwe getrouwe eens van dichtbij bekijken!