Jurassic Park
Door: Gaby en Hiske
Blijf op de hoogte en volg Gaby & Hiske
26 Juli 2011 | Canada, Summerland
Na nog een laatste hike (klinkt veel stoerder dan een wandeling :)), met een hoogteverschil van 500 meter, om het af te leren bij Mount Edith Cavell verlaten we Jasper weer. We hebben overigens wel de levens van twee Canadezen gered tijdens deze wandeling, we zagen dit tweetal al een tijdje om zich heen staan kijken (wat op zich niet heel raar is op een hoge berg) maar toen we dichterbij kwamen bleken de twee toch een beetje paniekerig, er zat namelijk een groot beest om de hoek waarvan zij dachten dat het een wolverine was en hij begon enge geluiden te maken wanneer ze op hem af liepen. Onze eerste reactie was “Cool!, een wolverine die hebben we nog niet gezien!” dus wij gingen voor om te checken wat het was, blijkt het een marmot te zijn (een soort mammoetcavia) wat een beetje een teleurstelling was natuurlijk. En hij deed natuurlijk niets anders dan meteen weglopen toen wij hem even van dichtbij wilden bekijken. Door deze heldendaad wilden de Canadezen ons inhuren als soort van lijfwacht en liever achter ons aan lopen.
Onze camping in Jasper heette Wapiti, we weten nu niet of dat dit zo was omdat er veel van deze beesten op de camping voorkwamen of dat het kwam omdat de camping voor hen gemaakt was, ze sliepen namelijk in de schuilhuisjes en lopen op nog geen meter langs je tent (als je net rustig aan het powernappen bent).
De daaropvolgende dagen wilden we graag doorbrengen in Lake Louise (nooit eerder van gehoord), eigenlijk wilden we hier al eerder heen maar was alles al volgeboekt, dus gingen we vroeg weg. Na een uur gefrustreerd toe te hebben gekeken hoe 1 parkwachter de incheckende mensen helpt en 7 anderen parkwachters gezellig met elkaar staan te babbelen, zijn wij aan de beurt. Er wordt ons gewezen op de gebruikelijke beerregels enzo, bla bla bla, dat weten we nou wel ja, totdat de parkwachter het heeft over een 2 meter hoog hek dat onder stroom staat en een texas gate (klinkt heftig maar is een wildrooster), het leek wel of we Jurassic Park binnenreden en we elk moment een T-Rex te zien konden krijgen! Er werd wel bij verteld dat het hek natuurlijk niet een waterdichte garantie was dat er nog steeds beren binnen konden komen ondanks de tweedagelijkse controles aan het hek (stel je voor dat de camping werd aangeklaagd als er toch een beer binnenkwam), en volgens de parkwachter was er zelfs een lynx op de camping, maar die hebben we natuurlijk nooit gezien.
Vervolgens snel de tent opgezet en meteen naar de trekpleister, Lake Louise. Hier stuit je opeens op een hotel uit 1905 met ruimte voor een paar duizend gasten in de middle of nowhere. Het lijkt wel of hier een toeristenbom is ontploft, overal mensen opeens, met busladingen worden ze bij het meer gedropt. Maar als je vervolgens een bordje voorbijloopt waarop staat dat het pad niet verhard is en een beetje stijgt dan ben je net zo plotseling weer alleen (want lopen daar word je moe van, is het credo van de meeste toeristen).
De volgende dag wilden we weer een leuke hike maken in de omliggende bergen. Het weer zat alleen niet zo mee (maar Gaby vond dat het best meeviel) en vervolgens kwamen we zeik en zeiknat weer op de camping terug. Gelukkig hadden ze een aantal overdekte schuilplekken (cookshelters) met houtovens waar we onze spullen konden drogen. Op een gegeven moment zat de hele hut vol met allemaal andere toeristen en hebben we vakantieverhalen uitgewisseld en eten gekookt wat heel gezellig was. We hebben even opgeschept over het aantal beren dat we al hebben gezien, nineteen (19) wat vervolgens door anderen werd verstaan als ninety (90). We durfden niet meer zo goed te bekennen dat het eigenlijk negentien was :).
Regen is niet echt ons ding dus we besloten weer verder te gaan, op naar Banff, hier hebben we een hele gave hike gelopen door de Johnston Canyon met van die geinige houten looppaadjes zwevend boven de rivier. Als beloning kregen we aan het einde de inkpots, deze werden omschreven als vennen waarbij ondergronds water omhoog borrelt in verschillende kleuren blauw en groen. Wij vonden de naam een beetje misleidend, omdat we dachten aan hele diepe kleuren (zoals inkt meestal is) maar het bleken meer waterverfpotten te zijn. Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door het prachtige uitzicht op deze plek.
Om de tegenvallende inkpots goed te maken gingen we de volgende dag even langs de paintpots (same same, but different), hier krijgen de vennen hun rode of gele kleur door de okergelegrond waar het water overheen stroomt, de kleur is afhankelijk van de verhouding water en zand. Lijkt net alsof er iets heel chemisch is gestort, maar ze zeggen dat het allemaal natuurlijk is ;-). We hadden het leuke idee om van 3 verschillende kleuren zand een monster mee te nemen, maar dan blijkt als je eenmaal in de auto zit en je buit bekijkt dat het eigenlijk 3x dezelfde kleur is :)
Natuurlijk hebben wij ook niet alleen maar geluk op deze vakantie en dat blijkt wel uit de dag die nooit bestaan heeft. Namelijk de dag waarop we vanaf Radium Hotsprings naar Golden wilden door het Yoho National Park. Deze ochtend gingen we vroeg weg (rond een uur of 10, heel heel vroeg dus). We reden in het begin een deel van dezelfde weg terug, zoals we die de dag ervoor gereden hadden. Het begon vrij normaal met een ongelukje hier en wegwerkzaamheden daar wat ook niet meer tijd kostte dan normaal (een half uurtje vertraging moet je altijd wel op rekenen) nog mooi een file ontweken, kortom we waren goed op weg. Ongeveer 30 kilometer binnen het park Yoho (loopt maar 1 weg doorheen) worden we gestopt door zo’n pipo in een lichtgevend jassie, die zegt dat we niet verder kunnen door een aardverschuiving en dat we alleen maar via Radium naar Golden kunnen komen………., waar we vanochtend vandaan kwamen dus. De man in de auto voor ons kreeg ook het slechte nieuws te horen en vond dat de pionnen op de weg ervoor moesten boeten en reed er een paar omver ( ik wilde er ook wel een paar omrijden, maar Hiske vond dat niet nodig :P)
Dus wij (na veel gezucht) weer terug naar ons startpunt van die morgen …………. alleen waren er meer mensen die nu opeens ook deze weg moesten hebben waardoor de reis opeens 3 uur langer duurde, olé! Dus we kwamen pas om 7 uur s’ avonds weer aan op dezelfde camping als waar we gestart waren die morgen! Nog een leuk detail was dat in de giga-file onze auto er opeens mee ophield, geen stroom meer, en als de auto dan in de ‘park’-stand staat doe je helemaal niets (en die auto’s achter ons ook niet :P). Maar na even wachten deed de auto het toch opeens weer en konden we weer, pfft, s’ avonds nog even gekeken en bleek er een stekkertje losgeschoten te zijn, dat was zo gefixt!
Na alle regen zijn we nu gearriveerd in de Okanagan-valley, waar ze zweren dat ze meer zonuren hebben dan in Honolulu. We zijn benieuwd …
Onze camping in Jasper heette Wapiti, we weten nu niet of dat dit zo was omdat er veel van deze beesten op de camping voorkwamen of dat het kwam omdat de camping voor hen gemaakt was, ze sliepen namelijk in de schuilhuisjes en lopen op nog geen meter langs je tent (als je net rustig aan het powernappen bent).
De daaropvolgende dagen wilden we graag doorbrengen in Lake Louise (nooit eerder van gehoord), eigenlijk wilden we hier al eerder heen maar was alles al volgeboekt, dus gingen we vroeg weg. Na een uur gefrustreerd toe te hebben gekeken hoe 1 parkwachter de incheckende mensen helpt en 7 anderen parkwachters gezellig met elkaar staan te babbelen, zijn wij aan de beurt. Er wordt ons gewezen op de gebruikelijke beerregels enzo, bla bla bla, dat weten we nou wel ja, totdat de parkwachter het heeft over een 2 meter hoog hek dat onder stroom staat en een texas gate (klinkt heftig maar is een wildrooster), het leek wel of we Jurassic Park binnenreden en we elk moment een T-Rex te zien konden krijgen! Er werd wel bij verteld dat het hek natuurlijk niet een waterdichte garantie was dat er nog steeds beren binnen konden komen ondanks de tweedagelijkse controles aan het hek (stel je voor dat de camping werd aangeklaagd als er toch een beer binnenkwam), en volgens de parkwachter was er zelfs een lynx op de camping, maar die hebben we natuurlijk nooit gezien.
Vervolgens snel de tent opgezet en meteen naar de trekpleister, Lake Louise. Hier stuit je opeens op een hotel uit 1905 met ruimte voor een paar duizend gasten in de middle of nowhere. Het lijkt wel of hier een toeristenbom is ontploft, overal mensen opeens, met busladingen worden ze bij het meer gedropt. Maar als je vervolgens een bordje voorbijloopt waarop staat dat het pad niet verhard is en een beetje stijgt dan ben je net zo plotseling weer alleen (want lopen daar word je moe van, is het credo van de meeste toeristen).
De volgende dag wilden we weer een leuke hike maken in de omliggende bergen. Het weer zat alleen niet zo mee (maar Gaby vond dat het best meeviel) en vervolgens kwamen we zeik en zeiknat weer op de camping terug. Gelukkig hadden ze een aantal overdekte schuilplekken (cookshelters) met houtovens waar we onze spullen konden drogen. Op een gegeven moment zat de hele hut vol met allemaal andere toeristen en hebben we vakantieverhalen uitgewisseld en eten gekookt wat heel gezellig was. We hebben even opgeschept over het aantal beren dat we al hebben gezien, nineteen (19) wat vervolgens door anderen werd verstaan als ninety (90). We durfden niet meer zo goed te bekennen dat het eigenlijk negentien was :).
Regen is niet echt ons ding dus we besloten weer verder te gaan, op naar Banff, hier hebben we een hele gave hike gelopen door de Johnston Canyon met van die geinige houten looppaadjes zwevend boven de rivier. Als beloning kregen we aan het einde de inkpots, deze werden omschreven als vennen waarbij ondergronds water omhoog borrelt in verschillende kleuren blauw en groen. Wij vonden de naam een beetje misleidend, omdat we dachten aan hele diepe kleuren (zoals inkt meestal is) maar het bleken meer waterverfpotten te zijn. Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door het prachtige uitzicht op deze plek.
Om de tegenvallende inkpots goed te maken gingen we de volgende dag even langs de paintpots (same same, but different), hier krijgen de vennen hun rode of gele kleur door de okergelegrond waar het water overheen stroomt, de kleur is afhankelijk van de verhouding water en zand. Lijkt net alsof er iets heel chemisch is gestort, maar ze zeggen dat het allemaal natuurlijk is ;-). We hadden het leuke idee om van 3 verschillende kleuren zand een monster mee te nemen, maar dan blijkt als je eenmaal in de auto zit en je buit bekijkt dat het eigenlijk 3x dezelfde kleur is :)
Natuurlijk hebben wij ook niet alleen maar geluk op deze vakantie en dat blijkt wel uit de dag die nooit bestaan heeft. Namelijk de dag waarop we vanaf Radium Hotsprings naar Golden wilden door het Yoho National Park. Deze ochtend gingen we vroeg weg (rond een uur of 10, heel heel vroeg dus). We reden in het begin een deel van dezelfde weg terug, zoals we die de dag ervoor gereden hadden. Het begon vrij normaal met een ongelukje hier en wegwerkzaamheden daar wat ook niet meer tijd kostte dan normaal (een half uurtje vertraging moet je altijd wel op rekenen) nog mooi een file ontweken, kortom we waren goed op weg. Ongeveer 30 kilometer binnen het park Yoho (loopt maar 1 weg doorheen) worden we gestopt door zo’n pipo in een lichtgevend jassie, die zegt dat we niet verder kunnen door een aardverschuiving en dat we alleen maar via Radium naar Golden kunnen komen………., waar we vanochtend vandaan kwamen dus. De man in de auto voor ons kreeg ook het slechte nieuws te horen en vond dat de pionnen op de weg ervoor moesten boeten en reed er een paar omver ( ik wilde er ook wel een paar omrijden, maar Hiske vond dat niet nodig :P)
Dus wij (na veel gezucht) weer terug naar ons startpunt van die morgen …………. alleen waren er meer mensen die nu opeens ook deze weg moesten hebben waardoor de reis opeens 3 uur langer duurde, olé! Dus we kwamen pas om 7 uur s’ avonds weer aan op dezelfde camping als waar we gestart waren die morgen! Nog een leuk detail was dat in de giga-file onze auto er opeens mee ophield, geen stroom meer, en als de auto dan in de ‘park’-stand staat doe je helemaal niets (en die auto’s achter ons ook niet :P). Maar na even wachten deed de auto het toch opeens weer en konden we weer, pfft, s’ avonds nog even gekeken en bleek er een stekkertje losgeschoten te zijn, dat was zo gefixt!
Na alle regen zijn we nu gearriveerd in de Okanagan-valley, waar ze zweren dat ze meer zonuren hebben dan in Honolulu. We zijn benieuwd …
-
26 Juli 2011 - 05:34
Gerhard:
Ik begrijp dat jullie geen moment spijt hebben dat je deze reis begonnen bent (buiten die ene dag dan). Kan me dat ook goed voorstellen als je al die verhalen leest. Ik wens jullie nog veel reisplezier en mooie ervaringen, nog maar 318 dagen zie ik ;-) -
26 Juli 2011 - 07:18
Annebel:
Wow wat een reis! En prachtige foto's, die nieuwe camera is erg de moeite waard gebleken. Veel plezier nog. gr. Annebel -
26 Juli 2011 - 07:33
Pita:
Prachtig! Jaloers ;-) ! -
26 Juli 2011 - 11:07
Astrid:
Hahaha, file en oponthoud, is dus bijna net als hier:}
Maar dan die foto's, leuk over het water en Hiske in de spiegel.
Ik begrijp dat wij het zand niet zullen zien! dikke knuffels. -
26 Juli 2011 - 15:57
Arianne:
Dus toch 1 dagje pech... Maar voor de rest blijft het jaloersmakend! Gelukkig word ik ook al blij van het lezen van jullie verhalen hier in regenachtig Holland, geeft toch een beetje een vakantiegevoel op afstand (ik wil ook!!!). Grtz, Arianne -
26 Juli 2011 - 19:10
Jose En Dirk:
Hadden jullie niet zo'n Wapiti kunnen vangen? Volgens mij had je er een hele tijd genoeg vlees van gehad :) . Jullie plaatje naast de tekst geeft Kelowna aan, kennelijk vlakbij Okanagan-valley. Was Derrick daar niet geweest? We blijven genieten van jullie verhalen. Succes verder. -
29 Juli 2011 - 09:28
Berty:
De ondergrond is nu goed hoor his, t,is veel beter te lezen en wat weer een prachtige plaatjes, vooral jij in de spiegel, leuk gedaan! liefs mama -
30 Juli 2011 - 08:29
Ariella:
Wat grappig, die ink en paint pots. Ik zat zelf meer te denken aan de pot met goud aan het einde van de lange wandeling. Wat een schitterende foto's en fantastisch gebied. Geniet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
